ملاقات غریبه سیاه با وودی

وودی آلن را همه با فیلم‌های طولانی‌اش می‌شناسند. ساجیمند فیلم‌های بدون سانسور ارژینال را بیشتر ترجیح می‌دهد. وودی آلن قصد دارد در اینجا قدری از خاطراتش با ویلموس ساجیمند …

وودی آلن را همه با فیلم‌های طولانی‌اش می‌شناسند. ساجیمند فیلم‌های بدون سانسور ارژینال را بیشتر ترجیح می‌دهد. وودی آلن قصد دارد در اینجا قدری از خاطراتش با ویلموس ساجیمند فیلمساز معروف برای ما بگوید؛ همان فردی که به ارژینال بودن ساخته‌هایش معروف است. این فیلمساز فیلمبرداری فیلم‌هایی چون «تو آن غریبه قدبلند را ملاقات خواهی کرد» را برعهده داشت. به گفته وودی آلن وقتی تعداد کات‌های موجود در یک فیلم زیاد باشد، بیننده واقعاً احساس می‌کند دارد فیلم نگاه می‌کند و در جای خودش میخکوب می‌شود. وی عاشق این سبک از فیلمبرداری است. به گفته وی زمانی که مدت‌زمان یک صحنه در فیلم از ۲ یا ۳ دقیقه بیشتر شود باعث می‌شود حوصله بیننده سر برود و کلاً موضوع فیلم را فراموش کند. از زمانی که وودی آلن همکاری خود را با ساجیمند آغاز کرده دیگر بیشتر توجه خود را به خوب اجرا کردن بازیگران و داشتن یک جور نظم و آهنگ در فیلم‌هایش معطوف کرده است. فیلم‌هایی که ساجیمند برای وودی آلن فیلمبرداری کرده شامل ملیندا و ملیندا در سال ۲۰۰۴ و رویای کاساندرا در سال ۲۰۰۷ است.

با اینکه آلن و ساجیمند پنج سال بیشتر با یکدیگر اختلاف سنی ندارند ولی می‌شود گفت تقریباً از یک نسل هستند و هر کدام‌شان در حیطه کاری‌شان توانسته‌اند جایگاه ویژه‌ای را پیدا کنند. از نظر بازیگران، آلن فردی است که یکسری خصوصیات اخلاقی خاص خودش را دارد و هدفش این است که کارش را به نحو احسن انجام دهد. ساجیمند فردی است که از کشور هانگری (مجارستان) واقع در مرکز اروپا، به صورت غیرقانونی به امریکا مهاجرت کرده و ساخته‌هایش سبک هالیوودی و کلاسیک را با هم دارد که ازجمله می‌توان به «شکارچی آهوی کوهی» و «مک کیب و خانم هلیز» اشاره کرد. به قول ساجیمند، آلن بیشتر ترجیح می‌دهد تا آنجایی که امکان دارد فیلم‌هایش کاملاً ساده فیلمبرداری شود. یک بار در حین ساخت فیلم «خاطرات گساندار» ساجیمند، وودی آلن را مجبور می‌کند برای فیلمبرداری از یکی از صحنه‌ها، دوربین روی جرثقیل نصب شود و خلاصه به این طریق آن صحنه را فیلمبرداری می‌کنند ولی در تمام آن مدت‌زمانی که ساجیمند توسط جرثقیل مشغول فیلمبرداری بود، آلن در حال غر زدن بود که آیا اصلاً لازم است ما حتماً از این روش برای فیلمبرداری این صحنه استفاده کنیم؟ طوری که زمانی که فیلمبرداری تمام شد و ما خواستیم ببینیم این صحنه چطور از آب درآمده، وودی طاقت نیاورد و گفت، از این صحنه متنفر است و باید دوباره از نو فیلمبرداری شود.

به قول ساجیمند فیلم «غریبه» هم مانند دیگر ساخته‌های وودی آلن به روش کاملاً ساده فیلمبرداری شده. البته این به آن معنا نیست که آلن مخالف هرگونه تکنولوژی در فیلمبرداری است، مثلاً در همین فیلم «غریبه» وی وسیله‌ای را روی دوربین نصب کرده که لرزش دست فیلمبردار را می‌گیرد و باعث می‌شود فیلم خیلی روان و خوب به نظر بیاید. ازجمله عادت‌های دیگر وی در فیلمسازی این است که وی علاقه زیادی به طولانی کردن فیلم‌هایش دارد. به گفته ساجیمند فیلمبرداری اصلی «غریبه» شش هفته پیش در مکانی در لندن آغاز شد و وودی دوست داشت صحنه‌هایی از این فیلم در جایی فیلمبرداری شود که خیلی رویایی به نظر برسد. از طرفی به خاطر بودجه کمی که برای این فیلم درنظر گرفته شده بود ما مجبور شدیم به‌رغم میل باطنی وودی مدت‌زمان فیلمبرداری را کوتاه کنیم. ما مجبور بودیم خیلی از صحنه‌های این فیلم را در بیرون فیلمبرداری کنیم و به علت ناپایدار بودن جو هوا در لندن، اعصاب وودی حسابی به هم ریخته بود. او از آفتاب متنفر بود و هر زمان که آفتاب درمی‌آمد، اخم‌هایش را درهم می‌کشید. خلاصه ما تمام‌وقت دنبال این بودیم که توسط سایبانی، یا وسیله‌ای جلوی تابش آفتاب را بگیریم یا اینکه دو سه ساعتی صبر کنیم تا هوا دوباره ابری شود. برای همین وودی ترجیح داد زمانی که هوا ابری است ما فیلمبرداری را شروع کنیم و در نهایت با همکاری ساجیمند، وی فیلمی را در لندن ساخت که حسابی غوغا به پا کرد و استقبال زیادی از آن شد.