روانکاوی مخابرات درد پوپولیسمی و داروی لیبرالیسم

در روان کاوی, معمول است که دیرینه شناسی و پیشینه کاوی آسیب های فردی , بابررسی خاطرات باقیمانده از کودکی و ریشه یابی نارسایی ها در دوران طفولیت , آغاز می شود و با به رخ کشیدن و قبولاندن یافته ها به بیمار و خود آگاه سازی محتوای نا خود آگاه وی درمان , شکل می گیرد

در روان کاوی، معمول است که دیرینه شناسی و پیشینه کاوی آسیب های فردی ، بابررسی خاطرات باقیمانده از کودکی و ریشه یابی نارسایی ها در دوران طفولیت ، آغاز می شود و با به رخ کشیدن و قبولاندن یافته ها به بیمار و خود آگاه سازی محتوای نا خود آگاه وی درمان ، شکل می‌گیرد.

بدون شک نا توانی بخش خصوصی مخابرات در انجام رسالت خویش که به دوش کشیدن بار برون سپاری ، خصوصی سازی و جانشینی انحصارات دولتی است ، نشانه‌ وجود امراضی مزمن است‌که ازآغاز طفولیت برون سپاری ، خصوصی سازی وآ‌زادسازی تا کنون ،‌مداوا نشده اند و اینک که بیمار ما ،‌اقتصاد ملی ، خواهی – نخواهی زیر این بار گران می رود ،‌اینجا و آنجا جلسات " چه باید کرد " تشکیل می‌شود و تحلیل گران و مدیران می کوشند به زعم خود نسخه درمان را برای بیمار بپیچند.

اما همچنانکه روان پریشان به طور معمول ، در مقابل خود آگاه سازی محتوای نا خود آگاه، ‌مقاومت می‌کنند، ‌برخی از مخاطبان نیز آگاهی را پس می‌زنند و بر لایه های نا خود آگاهی خویش می افزایند. این مقاومت باید، در هم‌شکسته شود تا با درک مجدد" آزاد سازی " ، بیماری درمان شود و ‌نخست ، آزاد سازی را نباید تحت لفظی درک کرد زیرا مبحث آزاد سازی ، جزئی از کل است که تنها با درک کلیت آن می توان به معنا و مفهوم جز ، پی برد.

در واقع منظور از آزاد سازی ، لیبرالیزاسیون است که کنش و حاصل‌کنشی است مشتق شده از لیبرالیسم ؛ جریان های کمونیستی حاکم بر مجامع روشنفکری ما ‌همواره مانع از آن شده که لیبرالسیم به طور کلی و لیبرالسیم ‌اقتصادی به عنوان اعتقادبه بازرگانی آزاد ، اقتصاد باز و ساز و کارهای بازار ، در جوامع علمی – مدیریتی ما مطرح شود بلکه بر عکس ، گرایش های لیبرالیستی ، مکتوب شده اند بدون آن که خوبی ها و بدی های آن‌، در عمل ، تجربه و با یکدیگر مقایسه شوند.

در کشور ما به ویژه طی دهه‌ اخیر درخواست اصلاحات اقتصادی به صورت جدی مطرح شده که چرخش های قابل توجهی را در برنامه ریزی به وجود آورده است‌ اما ‌سر انجام ، به نقطه‌ اول رجعت کرده ایم یعنی به پوپولیسم ؛ در چنین شرایطی ، آزاد سازی و خصوصی سازی صورت می‌گیرد اما به شکلی ناقص ، ابزار وار (مکانیکی) .آن وقت به جایی که نارسایی‌های نا گریز و ناگزیر بعدی را به اشتباهات خود مربوط بدانیم،می‌آییم نفس آزاد سازی را محکوم می‌کنیم.

از سوی دیگر ، کار برون سپاری را که با نیت درست شروع شده به فساد اداری متمایل می کنیم ، یعنی به عنوان دولت به افرادی که چندان هم خصوصی نبودند یاد دادیم چگونه تعاونی تشکیل دهند و با چه شرایطی ، مناقصه را ببرند و بعد به آن ها در داخل سازمان ، جا و مکانی دادیم‌ بی آن که درون و بیرون را از هم مجزا سازیم،آن‌وقت گذاشتیم درونی، کار بیرونی و برون سپاری را به عهده بگیرد و در عمل دو یا چند نوع حقوق دریافت کند و چون از پس هر نیرویی در درون چنین تلاشی ساخته نیست، تبعیض را میان کارکنان‌، دامن زدیم و بر ترس ها و احساس نا امنی های ایشان افزودیم.

در نهایت کار خوبی را هم از " بخش خصوصی " آلوده به رانت های دولتی ، نگرفتیم زیرا، از پیش شاخص ها ، عملکرد درستی نداشتیم و تعریف نکرده بودیم. حال تجربه بیش از یک دهه اشتباه‌، بخش خصوصی نازک –نارنجی کنونی است که نه جرات انتقاد از نارسایی‌های دولت و نه درک درستی از ماهیت خود دارد. قطب هایی هم که نه دولتی اند و نه خصوصی ، در حال دور خیز هستند تا وارث قطب های دولتی شوند.

در چنین شرایطی، تک قطبی های سابق می‌روند و چند قطبی های آتی ، می آیند و بخش های دولتی و خصوصی هر دو رنگ می‌بازند زیرا برخی از قطب های اقتصادی تمایل دارند خود را فرادولتی و حتی فرا ملی بدانند.

اما براستی اگر گذار اجباری ما از اداره تک قطبی مخابرات به مدیریت چند قطبی است، چرا این گذار، به صورت شفاف بیان و برنامه‌ریزی نمی‌شود چنین گذاری در ماهیت هیچ اشتباه و اشکالی ندارد اما اگر پنهانی، بی حساب و کتاب و بدون پیش بینی حقوقی- قانونی صورت گیرد فاجعه است، فاجعه ای که برنده‌ی آن شرکت های چنینی خواهند بود! و با زنده‌ آن،‌ دولت و مردم !

درست به خاطر پیش گیری از این فاجعه ، بند ج از اصل ۴۴ قانون اساسی‌، به صورتی کارشناسانه،تدوین و رسما ابلاغ شده است و با اجرای درست خصوصی سازی و آزاد سازی موافق با مفاد این اصل ، می توان آینده روشن و خوبی را برای بازار مخابرات ایران، انتظار داشت.