خروج اسپانیا از جام جهانی

همه چیز تغییر خواهد کرد, هر عصری با شکست به پایان می رسد

پس از سقوط قهرمان در دور نخست جام جهانی برزیل، وقتی بازیکنان شکست خورده این تیم ورزشگاه را ترک می‌کردند، رسانه‌ها با واژه «پایان» به سوگ این شکست نشستند.

پس از شکست برابر شیلی، بازیکنان تیم ملی اسپانیا مسیر طولانی خروج از ورزشگاه ماراکانا را در سکوتی مرگبار طی کردند. آنها با چشمانی که از شرم به زمین دوخته شده بود، سرافکنده از برابر خبرنگاران عبور می‌کردند، در حالی که بدترین عملکرد این کشور در تاریخ جام جهانی، آن هم در سالی که به عنوان قهرمان به این تورنمنت پای گذاشته بودند، به نام آنها نوشته شده بود. هیچ کدام از آنها رغبتی برای صحبت کردن نداشتند، همان طور که پرسش‌کنندگان هم حوصله‌یی برای پرسیدن نداشتند.

برخی از خبرنگاران اسپانیایی که در محل حاضر بودند، بدون آنکه بر سر راه بازیکنان قرار بگیرند، اجازه دادند آنها عبور کنند، شاید با این کار می‌خواستند احترام خود را به تیم شکست‌خورده‌شان نشان دهند. برخی دیگر دنبال تسلی یافتن بودند و عده‌یی هم سعی داشتند دیگران را آرام کنند. در زمان عبور لشکر شکست خورده اسپانیا تنها یک کلام در گوش‌ها نجوا می‌شد: «آنیمو» که در زبان اسپانیایی برای بیان تاسف به کار می‌رود، اما به هیچ‌وجه برای بیان عمق اندوه ناکامی اسپانیا کافی نبود. هزاران کیلومتر آن سوتر در اسپانیا، روزنامه مارکا در حال آماده کردن تیتر یک خود بود. میکس زون جایی که بازیکنان بعد از بازی با رسانه‌ها صحبت می‌کنند، معمولا بسیار شلوغ و پرسر و صداست، اما نه این‌بار. قسمت زیرین جایگاه تماشاگران ورزشگاه ماراکانا در سکوت بی‌سابقه‌یی فرو رفته است. تنها گاهی بازیکنان لحظه‌یی توقف می‌کردند و گوشه‌یی از افکارشان را با دیگران در میان می‌گذاشتند. اینیستا گفت: «ما زمانی در بالاترین نقطه ایستاده بودیم، حالا در پایین‌ترین جای ممکن هستیم.» شکست برابر شیلی، پس از باخت تحقیرآمیز برابر هلند به این معنی است که اسپانیا پنجمین مدافع عنوان قهرمانی لقب گرفت که چهار سال بعد در مرحله گروهی از جام جهانی حذف شده است.

تیتر مارکا کاملا درست بود: «غیر ممکن است احساس کنیم که این پایان کار نیست. » برخی بازیکنان سعی کردند، بگویند این پایان یک دوران نیست، اما نمی‌توان حقیقت را انکار کرد. نه‌تنها به این خاطر که آنها شکست خوردند، بلکه به خاطر نوع این شکست: تیمی که در ۱۰ بازی پیاپی مرحله حذفی حتی یک گل هم دریافت نکرده بود، حالا در دو بازی شش?بار دروازه‌اش را باز شده می‌دید. همچنین شاید هم به این خاطر که تکلیف این گروه در همین بازی دوم مشخص شد، اصلا شاید گذار همین حالا هم عملا اتفاق افتاده باشد و شاید این گذار باید زودتر از اینها اتفاق می‌افتاد.

کارلس پویول پیشاپیش بازنشستگی خود را اعلام کرده بود، دیگران هم کم‌کم به سوی بازنشستگی می‌روند: داوید ویا می‌خواهد برای بازی به امریکا برود، ژاوی عازم قطر خواهد شد و وقتی از کاپیتان کاسیاس پرسیده شد آیا این آخرین بازی او برای اسپانیا بود، پاسخ داد: «نمی‌دانم، باید ببینیم.»دروازه‌بان اسپانیا اضافه کرد: «ما متاسفیم.» سرمقاله آ. اس در پاسخ به او نوشت «متاسف نباش، دوران شما فوق‌العاده بود. « تصویر این لحظه غمناک، در کنار سه تصویر از روزهای شاد گذشته قرار داده شده بود: لحظه‌یی که کاسیاس و هم‌تیمی‌هایش در سال‌های ۲۰۰۸، ۲۰۱۰ و ۲۰۱۲ جام‌های قهرمانی را یکی پس از دیگری بالای سر بردند. هیچ تیم ملی تا به حال نتوانسته‌ بود دورانی چنین طولانی قهرمان بماند. اما هیچ کس هم انتظار نداشت که آنها این گونه فرو بپاشند. بی‌رحمانه بود. کاسیاس می‌گوید: «این گروه از بازیکنان، شایسته پایانی مثل این نبودند.»سوال این است که چرا و چگونه این اتفاق رخ داد؟ کاسیاس تایید می‌کند: «این چیزی نبود که ما می‌خواستیم.» در سوی دیگری از اتاق، دور از در خروجی، تحلیل‌ها آغاز شده است. ژابی آلونسو به دنبال توضیحی است: «این شکست کاملا غیرمنتظره بود؛ اما ورزش همین است. باید این لحظات اندوه عمیق را هم همان‌طوری بپذیریم که روزی شادی‌های بزرگ را تجربه کرده بودیم: مثل یک مرد. این شکست غرور ما را به‌شدت جریحه‌دار کرده است.»

او ادامه داد: «من فکر می‌کنم عوامل زیادی در این نتیجه نقش داشت. ما از لحاظ ذهنی آماده نبودیم، از لحاظ فیزیکی هم احتمالا همین گونه بوده است. کنار هم قرار گرفتن همه این دلایل باعث شد در بهترین فرم خود نباشیم. دیگر نمی‌توانستیم مثل گذشته مصمم و گرسنه موفقیت باشیم. موفقیت و شادی گذشته سپری شده است. ما اشتباهات بسیاری مرتکب شدیم. تا حدودی مهارت‌های خود را از دست داده‌ایم و بهای آن را هم پرداخت کردیم. ما استحکامی را که به ما کمک کرد در آن همه مسابقه پیروز شویم، از دست دادیم و نتوانستیم به اندازه گذشته گرسنه و بلندپرواز باشیم، یعنی آن اراده واقعی که برای قهرمانی لازم بود دیگر در ما وجود نداشت.» وقتی از او پرسیده شد «آیا این پایان یک دوران است؟» پاسخ داد «همه‌چیز تغییر خواهد کرد. هر عصری با شکست به پایان می‌رسد و این یک شکست دردناک بود. حالا به خانه برخواهیم گشت. » او این را گفت و قدم در راه طولانی خروجی ورزشگاه و همچنین جام جهانی گذاشت. در سوی دیگر اتاق کنفرانس یکی دیگر از بازیکنان اسپانیا غرق گفت‌وگو با یکی از دوستانش بود. وقتی خورخه سامپائولی، سرمربی شیلی از آنجا رد ‌شد، لحظه‌یی صحبتش را متوقف کرد، با او دست داد و زیر لب به او تبریک گفت.

سید لاو

مترجم: امیر طلوعی

منبع:گاردین