پنجشنبه, ۲۰ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 9 May, 2024
مجله ویستا

راز تازگی قرآن


راز تازگی قرآن

خیلی ها رو دیدم که قرآن می خونند و هر دفعه با یک مطلب جدید برخورد می کنند؟ آخه اینها که اولین بارشون نیست که قرآن می خونند؟ خیلی هاشون هر روز، روزی یه جزء کمتر یا بیشتر قرآن می خونند! …

خیلی ها رو دیدم که قرآن می خونند و هر دفعه با یک مطلب جدید برخورد می کنند؟ آخه اینها که اولین بارشون نیست که قرآن می خونند؟ خیلی هاشون هر روز، روزی یه جزء کمتر یا بیشتر قرآن می خونند! بعضی هاشون هم که حافظ قرآنند؟ برای حفظ لا اقل ۱۰ تا ۱۵ مرتبه یک آیه رو تکرار کردند؟ ولی بازم بعضی وقتها می گن : انگار این آیه تا حالا تو قرآن نبوده و ما اون رو نخونده بودیم؟! جالبه مگه قرآن بیشتر از ۶۶۶۶ آیه است؟ خوب اینها هم که اهل قرآن هستند؟ مگه می شه آیه ای رو تو قرآن ندیده باشند؟ ولی عجیبه ! بدون اغراق بگم شاید همه کسایی که من دیدم هر دفعه که قرآن خوندند یه چیز جدید پیدا کردند! برای شما هم اتقاق افتاده؟ می دونید رازش چیه؟

بله رازی در قرآن نهفته است که وقتی قرآن می خونی مثل نونی که تازه از توی تنور بیرون آورده باشند داغ داغ، تازه تازه است.

از امام صادق (علیه السلام) سوال کردند: در قرآن چیست که هنگام انتشار و خواندن آن جز تازگی و تراوت چیزی ندارد؟

حضرت در پاسخ فرمودند:

«خداوند تبارک و تعالی قرآن را تنها برای یک زمان بدون در نظر گرفتن زمان دیگر و برای مردمی بدون در نظر گرفتن مردم دیگر قرار نداد! و قرآن در هر زمانی جدید است و نزد هر ملتی تازه و باطراوت است تا روز قیامت!»۱

بله این راز تازه بودن قرآن است ، که عرب و عجم ، فارس و لر، کرد و ترک و... هر وقت سراغ قرآن می ره، احساس نمی کنه که قرآن مال ۱۴۰۰ سال قبله! تازه بر عکس، می گه قدیمی ها که از قرآن سر در نمی آوردن ! قرآن برای نسل ما اومده. عرب ۱۴۰۰ سال قبل از قرآن چی می فهمید؟ این مائیم که قرآن را درک کردیم! پیغمبر قرآن رو نزد آنها به ودیعه گذاشته تا نسل به نسل به دست ما برسد!

جالبه که بگم آیندگان هم در مورد ما همین مطالب رو خواهند گفت!

نوشته: مرتضی رستمی

تنظیم برای تبیان: سید پیمان صابری

۱- الامام الصادق (علیه السلام) – لما سئل ما بال القرآن لا یزداد علی النشر و الدرس الا غضاضهٔ؟- : لأنّ الله تبارک و تعالی لم یجعله لزمان دون زمان، ولا لناس دون ناس، فهو فی کل زمان جدید، و عند کل قوم غضّ الی یوم القیامهٔ. بحار الانوار: ج ۸۹/ص ۱۴/ح ۸