با آه چاه و مویه ماه

اندوهگنانه‌ترین غروب خورشید را در محراب عشق می‌بینی؟
بر زیباترین سجاده دلدادگی، نقش خون ترسیم شد؛ “اقتربت الساعه و انشق القمر”. قیامت نزدیک شد و ماه شکافت.
عدالت برای هماره …

اندوهگنانه‌ترین غروب خورشید را در محراب عشق می‌بینی؟

بر زیباترین سجاده دلدادگی، نقش خون ترسیم شد؛ “اقتربت الساعه و انشق القمر”. قیامت نزدیک شد و ماه شکافت.

عدالت برای هماره تاریخ، یتیم شد. بر عطوفت، تیغ کشیدند و ستم را زنده کردند. بریده باد دستی که اقتدار را تبعید کرد.

فضیلت را شبانه به آرامگه هجر، تشییع نمودند. سخا و صداقت را به معراج بردند. مهربان‌ترین ماه منشق بر سمند سعادت به آسمان فراق رفت. در مسجد کوفه، ضیافت زخم بر پا شد و بر سجده گاه مولا شکوفه‌های وصل بارید. لیله‌القدر، تفسیر شد. قرآن به ملکوت، رجعت کرد.

محراب علی، سرچشمه نهر خونین فرات نینواست. به جای آوای حزین شبانگاهان مرتضی، آه سوگمندان به استقبال سپیده آمد. شانه نخل‌های نیایش، لرزان از فراق سالار مستغفرین اسحار است. چاه تنهایی علی هم تنها شد.

ای اعتبار رمضان، روح عاشورا، امیر حماسه، مقتدای اصفیاء، قدر لیله القدر، امید انبیاء، قسیم نار و نور، منتهای آمال عارفان؛ “فکیف اصبر علی فراقک؟”

ای قاری محفل قرب، ای عندلیب باغ حزن! با من بخوان رثای یار و ندبه صاحب ذوالفقار.

یاران رمضان! با آه چاه و مویه ماه و نوحه نخل، قنوت نافله ولایت بیامیزید و نام دل‌ آرای علی را در قیام و صیام، زمزمه کنید. اشک دیده، افشای راز دل کند در غم آگین شب عروج زهرایی‌ترین شهید و مقتدرترین مظلوم شیعه.

ای صبا! رسول بوسه دل‌هایمان بر ضریح زیبای نجف باش و ای چکاوک! سلام ما به وارث مصطفی رسان. ای نسیم صبحگاهان! نکهتی از حریم نور آور و شبنم شوق‌مان بر گلبرگ ارادت نشان و اشک‌مان بر آستان مزار یار بیفشان.

امروز در مدار مهر مولا علی، ستاره‌های سپید ولایت، همایش حسرت و حزن برپا نموده و خورشید آفرینش را به سوی محاقی غمگنانه بدرقه می‌کنند. او مشتاق دیدار یار است و ما بی‌قرار هجر او. او خسته از جفای امت است و ما بی‌شکیب شکیبایی بی‌منتهای او. او هودج عروج می‌‌خواهد و ما بشارت ماندگاری‌اش؛ و چگونه سپیده فردا بدون علی طلوع خواهد کرد و خورشید آسمان چگونه بی‌زیارت سیمای او برمی‌آید و می‌تابد؟

کدام دست دون، تارک هور هدایت شکافت و تمام عاشقان تاریخ را به سوگی سترگ نشاند؟ و امروز اگر ما با کلام و کردار خویش به یاری علی نشتابیم، جفای نهروانی خود را نمایانده‌ایم. علی عمل می خواهد و اخلاص در عمل. اگر برای نفس خویش و خرسندی خویشان و دلگرمی نزدیکانمان عمل کنیم، دل را به ضیافت اغراض و امراض کوفیان خواهیم برد. اگر دل به دنیای دنی بندیم و سریر مسئولیت به اریکه امتیاز خواهی بدل کنیم، دوباره نخیله، خالی از یاران ولایت خواهد شد و شرنگ شکیبایی به کام مولا خواهد ریخت. اگر در دفاع از نور ناب عدالت علوی برنخیزیم و مسامحه پیشه کنیم، دوباره خار بر دیده روشن علی خواهد نشست. اگر برای نجات اهل نیاز و مسکنت، قیام نکنیم، بر سال‌های سکوت و انزوای سیاسی امیر عاشقان می‌افزاییم. قلب علی برای تبسم یتیم و خرسندی محروم می‌تپید. ما نباید تپش قلب خویش وقف مسند قدرت نماییم و مرکب تفاخر بیاراییم. از علی دور نمانیم و در ساحل غفلت، تلظی نکرده و در عرصه عمل به صدا بسنده نکنیم.

خدایا! به سیمای خونین برترین شهید محراب و والاترین ولی ولایت، به ما بصیرت و ادراک صحیح صراط علوی عطا فرما.

سوگند به آوای “فزت و رب العکبه” علی، اشتیاق و عشق خویش را نثار قدوم غایب موعود و نایب مشهود مهدی سازیم.

سیدمسعود علوی