وطنم ایران

دو نوجوان که چند لحظه پیش در دشتی از گل ها ی لاله و رز به بازی و شادی مشغول بوده وحال به سوی اتاقی کاه گلی شتافته اند تا با بوی دیوار هایی که با زحمت وریختن عرق پدری مهربان بنا شده …

دو نوجوان که چند لحظه پیش در دشتی از گل ها ی لاله و رز به بازی و شادی مشغول بوده وحال به سوی اتاقی کاه گلی شتافته اند تا با بوی دیوار هایی که با زحمت وریختن عرق پدری مهربان بنا شده است جان از کف برهانند وچون همیشه به سمت پنجره ی کوچکش می روند و به سوی آسمان آبی می نگرند تا آزادی را که سال ها ست دست در دست ایمان، عشق و وحدت به سرعت سوی آینده های درخشان می شتابد نظاره گر باشند . در این حال است که لبخند امید بر چهره ی معصومشان نقش می بندد لبخندی که هزاران حرف را با عکاسان، فیلمبرداران و به خصوص با رسانه های غرب دارد. لبخندی که می خواهد بگوید آسمانمان از روز قبل آبی تر است وصدای مهیب بمب وموشک هایی که شما ۲۰ سا ل پیش با توطئه و به وسیله ی بازیگر خوش کارتان به راه انداختید خاموشی سنگینی به خود گرفت و جای خود را به آوای خوش عندلیب نغمه خوان داد.

لبخندشان می گوید بدانید هنوز که هنوز است جوا نانمان وحتی سالخوردگانمان چون زمان جنگ وانقلاب، بسیجی در راه میهن و عاشق ومطیع رهبری اند. آری لبخند ساده و بی آلایش این دو پسر در چشم لاشخوران دنیا بدتر از مرگ نمایان می شود زیرا بی باکی و صداقت در دین و آرامش را در چشمان پر تلا لویشان می بینند و با مشا هده ی آن دو گل شقایق بر پشت بام آن خانه ی کاه گلی متوجه می شوند این دو نوجوان که نمادی از تمام نوجوانان ایرانی اند چون این دو شقایق از زمان ریشه ترکاندن در دل این خاک سخت با هم پیمان برادری بستند و تاکنون که سر به نور آورده اند همچنان در کنار هم استوار و پایدار مانده اند و تا زمانی که بهار است با هم می مانند ونمی گذارند که حتی این خانه های کاه گلی روزگاری با رعد و برق دشمنان از پای درآیند.

معصومه دریس ۱۵ ساله/هندیجان