سه شنبه, ۱۱ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 30 April, 2024
مجله ویستا

آمریكای شمالی, خاطره سوخت ارزان


ساكنان آمریكای شمالی همواره از افزایش بهای سوخت ها می نالند اما برای پیش گیری از بحران انسانی در دهه آتی, می باید دولت هایشان را به افزایش قیمت نفت و گازطبیعی متقاعد كنند بازار كنونی انرژی, بهای واقعی سوخت های هیدروكربنی را تحت تاثیر قرار می دهد

«مركز تخمین و برآورد فناوری» در واشنگتن، بهای كامل سوخت اتومبیل های در حال حركت را محاسبه كرده است. علاوه بر قیمت بنزین، هزینه های ساخت و ساز و نگهداری از جاده ها و آزاد راه ها، یارانه های صنعت نفت و هزینه های بهداشتی ناشی از آلودگی ها نیز لحاظ شده اند. بنا به میزان یارانه های اعطا شده و كیفیت و صحت اطلاعات به دست آمده، قیمت واقعی بنزین در ایالات متحده می باید گالنی 6/5 تا 14/15 دلار باشد.مصرف كنندگان آمریكایی بیش از دیگر كشورهای عمده صنعتی، از بهای ارزان سوخت مصرفی بهره می برند. كانادایی ها با فاصله اندك پس از آنها قرار دارند. تمام اقتصاددانان می دانند كه نتیجه پایین نگاه داشتن مصنوعی قیمت ها فقط افزایش مصرف است. ساكنان قشرهای متوسط و ثروتمند آمریكای شمالی در خانه ها و اتومبیل های بزرگ زندگی می كنند كه از نظر مصرف انرژی بهینه نیستند و در طول چند دهه، منابعی تجدیدناپذیر را مصرف كردند كه برای تولید آنها میلیون ها سال زمان لازم است. علاوه بر اینها، نفت ارزان در جهان رو به پایان است. افزایش قیمت های اخیر تنها پیش لرزه های شوكی عظیم هستند.تولید و استخراج نفت در دهه هفتاد در ایالات متحده و در سال 1986 در آمریكای شمالی به اوج خود رسید. تحقیقات اخیر نشان می دهد كه تا سال 2010 تولید نفت جهان به اوج خود خواهد رسید. آژانس بین المللی انرژی با محافظه كاری پیش بینی می كند كه تا سال 2020، 20 درصد كاهش اجباری تقاضا را برای نفت شاهد خواهیم بود. دیگر صاحب نظران می گویند كه تا سال 2040 كل نفت و گازطبیعی تولیدی به 60 درصد میزان كنونی خواهد رسید. گفتنی است كه نفت، ماده خام اولیه برای هزاران محصول جانبی مانند داروها، رنگ ها، پلاستیك ها، كودها، آفت كش ها و علف كش هاست.در مدت كمتر از 200 سال، جمعیت بشر شش برابر شده است. اقتصاد جهانی در كمتر از 50 سال، پنج برابر رشد یافته است. هیچ عاملی به جز سوخت فسیلی فراوان و ارزان قیمت نمی توانست سبب این انفجار شود و هیچ منبع دیگری تا به حال چنین دگرگونی شگرفی را بر پیكره اقتصاد جهانی وارد نیاورده است. طبیعت و بنیان فناوری ها و معادلات ژئوپولتیكی و كیفیت زندگی بشر.باور برخی از دانشمندان به «وارد آمدن شوكی عظیم بر تمدن بشری پس از گذشتن از قله نمودار تولید نفت»، چندان هم دور از واقعیت نمی نماید. جمعیت و مصرف، به شدت روبه افزایش هستند، اما شاید سوختی برای شتاب دهی وجود نداشته باشد! این مشكل تنها با واكنش مثبت گرایانه و نوآوری هایی در زمینه سیاست گذاری قابل حل خواهد بود. دانشگاه ها می باید پیشگامان تحقیق و توسعه انرژی های جانشین و ذخیره سازی و بهینه سازی مصرف باشند.در همین حال، شهروندان جوامع نیز می باید دولت هایشان را به قیمت گذاری معقول و راستین بهای انرژی وادار كنند. تمام یارانه های مستقیم و غیرمستقیم برای محصولات نفت و گاز می باید پایان پذیرند تا فشار بیشتری به تولیدكنندگان برای نگهداری از منابع باقی مانده وارد آید. بهینه سازی مصرف انرژی تبلیغ و گسترش داده شود و انرژی های جانشین گران تر، وارد عرصه رقابت شوند. این فعالیت ها جهان را برای شرایط دشوارتر بازار انرژی، آماده تر خواهد ساخت. از اعمال فشار بر خانواده های كم درآمد می باید به شدت اجتناب شود، اما هدف اصلی را نباید فراموش كرد. هرگونه سهل انگاری در این زمینه سبب ایجاد شكاف های طبقاتی عمیق تر درآینده خواهد شد.اگر به تدریج جامعه خود را برای كمبود سوخت های فسیلی؛ آماده كنیم، مشكلات در زمان كوتاه تری حل خواهند شد و تولیدكنندگان و مصرف كنندگان پاسخ های مناسبی برای افزایش قیمت ها خواهند یافت. اگر مصرف ماشین های مردم دو برابر بهینه شود، بیشتر آنها از دو برابر شدن بهای سوخت نالان نخواهند شد كه این مسئله، رقابت شدیدی میان تولیدكنندگان اتومبیل برسر حفظ بازار ایجاد خواهد كرد.هم اكنون كشورهای اروپایی، درمقایسه با كشورهای آمریكای شمالی، بهای بیشتری برای سوخت می پردازند و مشكلی هم ندارند. دولت ها می باید خود را برای دوران ناخوشایند كمبود سوخت های فسیلی آماده كنند، اما آنها مصالح عمومی را قربانی صنایع تولید انرژی و اتومبیل كرده اند. ما می باید از هم اكنون به فكر افزایش بهای انرژی باشیم تا علامتی هشدار دهنده برای سال های آینده بفرستیم.در نبود قیمت های بالا، ما در فناوری های تبدیلی و انتقالی از عصر نفت و بنزین سرمایه گذاری متعادل و معقولی نخواهیم كرد و اگر چنین نكنیم، همان گونه كه ریچارد دانكن گفته است، عمر پیش بینی شده برای جامعه صنعتی، بیش از 40 سال نخواهد بود.

نویسنده: ویلیام ای. ریز، دایره نویسندگان فلات قاره

منبع: سایت AlterNet.org



همچنین مشاهده کنید