اینجا ما یک دنیا مشکل داریم

یک اتاق کوچک با وسایل مختصر, یک اجاق گاز در گوشه اتاق که نماد آشپزخانه است و سه نفر ساکن شاید برای عده ای غیرقابل درک باشد که چگونه یک دانشجوی دکترا یا کارشناسی ارشد خانواده اش را در چنین مکانی اسکان می دهد, تنها به این دلیل که تحصیل کند

از میان ۱۳۷ هزار دانشجوی ساکن خوابگاه ۲۲۰۱ نفر متاهل هستند و از ۳۴۴ خوابگاه، ۳۹ خوابگاه مربوط به متاهلین است. (رئیس صندوق رفاه دانشجویان)

سیاست دانشگاه، رفتن به سمتی است که بتوان به درصد بیشتری از متقاضیان متاهل خوابگاه ارائه داد، البته این امر در ۲ یا ۳ سال آینده غیرممکن است. (مدیرکل امور دانشجویی دانشگاه امیرکبیر)

مالک خوابگاه های متاهلین و مجردین دانشگاه تربیت معلم، حکم تخلیه این خوابگاه ها را دریافت کرده و در صورت عدم توافق در جهت تمدید قرارداد اجاره، از دستگاه قضائی می خواهیم تا جلوی اجرای این حکم را با توجه به مشکلات دانشگاهی بگیرد، چرا که دانشگاه در حال حاضر جای دیگری برای اسکان دانشجویان ندارد. (معاون مجلس وزارت علوم)

آیین نامه ستاد تخلیه تدوین شده است و فشار دانشگاه برای تخلیه خوابگاه ها فقط به دلیل در صف بودن سایر متقاضیان است. (معاون دانشجویی دانشگاه تهران)

اولویت خوابگاه متاهلی براساس رتبه تحصیلی دانشجویان پسر است و به دلیل آنکه خوابگاه متاهلین باید در خارج از کوی باشد، دانشگاه برای ساخت خوابگاه متاهلین دارای مشکل زمین است. (معاون دانشجویی دانشگاه تهران)

تمامی این گفته ها حاکی از آن است که مسوولان دانشگاهی از مشکلات و مسائل خوابگاه های متاهلین باخبر هستند ولی اینکه مشکلات هنوز گریبانگیر دانشجویان است، جای تعمق دارد. حدود ۳۰ سال از تاسیس خوابگاه متاهلین می گذرد ولی طی سال ها تغییر مدیریت و سیاست های مختلف، مشکلات خوابگاهی همچنان باقی مانده است. ساختمان های قدیمی خوابگاه های متاهلین طی ۳۰ سال قدمتشان جوابگوی چند نسل مختلف بوده اند که نیازها و خواسته هایشان با یکدیگر تفاوت داشته است.

مشکلات مالی که گریبانگیر اکثر دانشجویان متاهل است باعث شده آنها در بعضی موارد، حتی به موقعیت خود در خوابگاه ها، اعتراض نکند. اتاق های کوچک با امکانات کم، برای آنها حکم سرپناهی دارد که با توجه به اجاره های بالا، بهتر از آن را نمی توانند داشته باشند، بعضی دانشجویان می گویند؛ بالاخره این خوابگاه ها، ارزش آن را دارد که مبلغ زیادی بابت خانه ندهیم.

آنها دیگر یک دانشجوی مجرد و تنها نیستند که در پی حقوق شخصی خود، دوندگی کنند و همان سخن همیشگی که تاهل تعهد می آورد، باعث شده که آنها از حق طبیعی خود برای داشتن یک موقعیت مناسب در خوابگاه - که می توانست وجود داشته باشد- بگذرند.

▪ کمبود امکانات در خوابگاه متاهلین

ـ مهد کودک برای بچه ها وجود ندارد

ـ امکانات ورزشی کم است

ـ اتاق مطالعه تهویه هوا ندارد

ـ کولر نداریم

یک اتاق کوچک با وسایل مختصر، یک اجاق گاز در گوشه اتاق که نماد آشپزخانه است و سه نفر ساکن. شاید برای عده ای غیرقابل درک باشد که چگونه یک دانشجوی دکترا یا کارشناسی ارشد خانواده اش را در چنین مکانی اسکان می دهد، تنها به این دلیل که تحصیل کند.

اما دانشجویان برای ادامه تحصیل چندسالی را در این مکان با تمام مشکلاتش زندگی می کنند. اینجا خوابگاه متاهلین است و با وجود تمام مشکلات، کمبود امکانات و اعتراضات، دانشجویان هنگام حکم تخلیه، از رفتن سر باز می زنند و هنوز تعداد زیادی خانوار برای ورود به این مکان تلاش می کنند. این واقعیتی انکارناپذیر است و هر ساله این ماجرا تکرار می شود، اعتراضات صورت می گیرد و بدون هیچ گونه افزایش امکاناتی وضع ادامه می یابد.

ایوب مرادی دانشجوی دکترا که دو سال گذشته ساکن خوابگاه متاهلین دانشگاه شهید بهشتی بوده درخصوص مشکلات خوابگاه ها می گوید؛ دو سال پیش وقتی برای گرفتن خوابگاه رفتیم، گفتند دانشگاه علامه طباطبایی جا ندارد و اگر می توانید پول بدهید تا شما را به خوابگاه شهید بهشتی معرفی کنیم، با دوندگی زیاد و امروز و فردا کردن مسوولان، جایی را به ما اختصاص دادند و گفتند باید ماهیانه ۱۲۰ هزار تومان واریز کنید.

یک ضامن داشته باشید و سه برابر کرایه ماهیانه را به عنوان تضمین بدهید. اتاق های خوابگاه ۲۵، ۲۸ و ۳۵ متری بود که عملا جایی برای زندگی کردن نبود و مجبور بودیم اسباب و اثاثیه را نبریم. وقتی وسایل اتاق را می چیدیم دیگر جایی برای راه رفتن نبود. خوابگاه هفت طبقه داشت هر طبقه ۱۲ واحد و کلا ۷۲ واحد داشت. سال دوم که آنجا بودیم کرایه یک واحد ۲۸ متری را حدود ۱۳۵ هزار تومان کردند و امسال - که ما را به زور بیرون کردند- کرایه ها ۱۵۰ هزار تومان شده است.

مرادی افزود؛ بعضی از خوابگاه ها مثل خوابگاه شهید مدرس غذا در اختیار دانشجو قرار می دهد تا دانشجویان به تحصیل و مطالعه برسند ولی آنجا خبری از غذا نبود. سرویس رفت وآمد به دانشگاه نداشتیم و سالن مطالعه مناسبی وجود نداشت. از مهد کودک و امکانات ورزشی خبر نبود. حیاط خوابگاه کوچک بود و جای خاصی برای ورزش کردن ندارد. یکی از مشکلات اصلی ما این بود که برای ما ساعت ورود و خروج مثل پادگان گذاشته بودند.

قبل از ۶ صبح نمی توانستیم خارج شویم چون درها بسته بود و از آن طرف ۱۲ شب به بعد نمی توانستیم بیرون برویم و اگر کسی این ساعت می آمد پشت در خوابگاه می ماند، باید آنقدر در می زدیم تا نگهبان دلش بسوزد و در را باز کند. این مشکل هنوز هم وجود دارد. تنها مزیت خوب خوابگاه این بود که همه واحدها به اینترنت دسترسی داشتند و همچنین هنگام خرابی داخل خانه مثل شکستگی لوله ها، خدماتی داشتند که رسیدگی می کرد. به غیر از این، چیز خاص دیگری نداشت.

وی ادامه داد؛ زمانی که داشتم پایان نامه ام را می نوشتم و باید تمام وقتم به مطالعه و تحقیق بگذرد، گفتند بیشتر از دو سال کسی نمی تواند بماند. چند بار نامه از حراست فرستادند و ما مجبور شدیم از خوابگاه برویم و دچار مشکلات دیگری شدیم. کلا مشکل بود ولی حسنش این بود که جایی برای ماندن داشتیم و می شد در آن زندگی کرد و آن هم زندگی که، نه مهمان می توانست بیاید و برود و نه اینکه خودمان جای درست و حسابی داشتیم و مانند بسیاری از دانشجویان که شاغل نبودند باید همواره به فکر کرایه آخر ماه می بودیم.

حقیقی یکی از دانشجویان خوابگاه متاهلین جلال آل احمد می گوید؛ خوابگاه هایی که ما الان در آن ساکن هستیم مشکل مدیریتی دارد. حتی شورای صنفی خوابگاه و بچه هایی که شورای افتخاری خوابگاه هستند، مشکلات را پیگیری می کنند زیاد اهمیتی به شورا و خوابگاه متاهلین در دانشگاه تهران نمی دهند. در بین سه خوابگاه متاهلین، خوابگاه ما، پایین ترین درجه کیفیت را دارد.

حقیقی در مورد امکانات خوابگاه می گوید؛ تاسیسات قدیمی است نشت آب، قطع مکرر برق (در بعضی ها اتاق ها) و نبودن آسانسور، دانشجویان را دچار مشکل کرده است.

فضای مناسب برای مطالعه وجود ندارد. اتاق مطالعه قبلی را پارتیشن بندی کردند و بچه های جدید در آنجا ساکن شدند. الان سالن مطالعه خوابگاه، کیفیت بدی دارد. چون در زیرزمین واقع شده است و نه تنها نورگیر نیست، بلکه تهویه هم ندارد.

وی بزرگ ترین مشکل خوابگاه را عدم دسترسی به اینترنت عنوان کرد و گفت؛ با اینکه اینجا بزرگ ترین مجموعه دانشگاهی تهران است ما در خوابگاه به اینترنت، دسترسی نداریم. جدیدا کامپیوتر آورده اند که آن هم قدیمی است و جوابگوی نیازهای دانشجویان نیست. مشکل دیگر کمبود فضای ورزشی است.

وی گفت؛ اینجا، قبلا از لحاظ مدیریتی بهتر بود، مخصوصا برای خانم ها، چون همسران اکثر دانشجویان یا محصل نیستند یا فارغ التحصیل هستند. قبلا کارگاه های آموزشی داشتند ولی در طول این سه سال، کلاسی برگزار نشده. اخیرا طرحی قرار بود اجرا شود که دوباره تعطیل شد. مسئله دیگر، اردوهای دانشگاه تهران است چون بچه های ما از خیلی سفرها و اردوها باخبر نمی شوند.

حقیقی گفت؛ در این خوابگاه حدود ۲۰۰ خانوار زندگی می کنند که حداقل ۵۰ تا ۶۰ خانوار دارای فرزند هستند، بچه هایی که مدرسه نمی روند نیازمند این هستند که مهد کودکی داشته باشند. ما سعی کردیم خودمان، مهدکودک را، راه بیندازیم ولی بعد گفتند چه کسی می خواهد امنیت بچه ها را تضمین کند و این مسئله منتفی شد.

وی افزود؛ من قبلا یک دوره ای در شورای صنفی خوابگاه بودم. از مسوولان و ریاست دانشگاه خواستیم برای بازدید به اینجا بیایند که معاونشان را فرستادند. درخواست ما را قبول می کنند، می آیند و خیلی خوب هم به حرف هایمان گوش می دهند ولی می روند و پشت سرشان را هم نگاه نمی کنند که ببینند مشکل حل یا پیگیری شده یا نشده. بحث دیگر این است که شوراها، بخصوص در خوابگاه متاهلین به آن صورت نمی توانند فعالیت کنند. هم خودشان مشغله زیادی دارند و هم اینکه خود شورا در دانشگاه تهران نمی توانند به مشکلات صنفی دانشجویان برسند.

من سه سال سابقه سکونت دارم. سال اول ارزاق خوبی به دانشجویان می دادند. طوری که ما دو نفر درطول سال تقریبا برنج، گوشت و لبنیات نمی خریدیم ولی سال بعد، از سه نوبت به دو نوبت و یک نوبت رسید. امسال یک نوبت دادند که از نظر کیفیت و کمیت تنزل پیدا کرده است. سال های قبل اگر ۳۰ کیلو برنج می دادند الان به ۱۰ کیلو رسیده است.

خوابگاه ما با اینکه در جای خوبی قرار دارد، اتاق ها طوری است که بالکن دارند و بچه ها مجبور شدند برای اینکه اتاق ها دید نداشته باشد، حصیر و پارچه بکشند و منظره زشتی را ایجاد کرده است.

ح- برادران، یکی از دانشجویان ساکن خوابگاه متاهلین سعادت آباد می گوید؛ این خوابگاه، نسبت به خوابگاه های دیگر، بهتر است. با اینکه ده سال از ساخت آن می گذرد ولی سه، چهار سال است که سکونت در آن آغاز شده است. وضعیت ظاهری ساختمان خوب است. اینجا اکثر بچه ها ارشد هستند و حدود ۱۷۶ خانوار در آن زندگی می کنند.

من شنیده ام در اکثر خوابگاه ها مسئله گم شدن کفش ها پیش آمده است. ولی خوشبختانه در این سه سال موردی در این خوابگاه پیش نیامده است، حدود ۴۰ درصد ساکنان خوابگاه بچه دارند به همین خاطر مهدکودک با یک مربی هم داریم.

برادران می گوید؛ در اتاق مطالعه مشکل داریم. میزوصندلی کم داریم. در دوره مدیریت قبلی می گفتند فقط کسانی که ثبت نام کردند حق استفاده از اتاق مطالعه دارند. حدود پنج یا شش خوابگاه به نام خانم ها بود و می گفتند؛ آن پنج نفر باید از اتاق مطالعه استفاده کنند. اتاق مطالعه کوچک است و این کمبود باعث شد ما در اتاق هایمان مطالعه کنیم. ما کامپیوتر داریم ولی به اینترنت وصل نیست.

اینجا اکثر بچه ها، تلفن ثابت دارند و از مرکز، اینترنت می گیرند، از دو سال پیش وعده اینترنت داده اند و تا به حال خبری نشده است. شکل دیگر این است که استفاده از کامپیوتر ساعت خاصی دارد، مشکل زمانی داریم. گاهی مواقع ساعاتی پیش می آید که کار داریم ولی دسترسی به کامپیوتر نداریم.

از نظر امکانات ورزشی، یک سالن برای بدن سازی با تعدادی وسایل و یک میز پینگ پونگ گذاشتند. برای خانم ها هم ایروبیک گذاشتند. وی می گوید؛ الان درس من تمام شده و باید خوابگاه را به اسم خانم که ارشد قبول شده کنم. نزدیک به ۶-۵ ماه است که درگیر این ماجرا هستیم. از نهاد رهبری و دفتر ریاست جمهوری نامه آوردیم، یک عده هستند که حقشان نیست، اینجا باشند. یکی به جای دیگری آمده خوابگاه گرفته. وقتی یک نفر مسوول می آید اینجا این وظیفه من نیست که بروم بگویم. شاید آن طرف با من دوست باشد. ولی وقتی کسی مسوول می شود باید هر طوری است خودش آن فرد را شناسایی کند.

گیتی فاضلی

---