در آستانه طلوعی دیگر

سال ۱۳۸۷ را می توان در یک نگاه کاملاً کلی, «سال آزمایش های بزرگ و پیروزی های درخشان» خواند

سال ۱۳۸۷ را می توان در یک نگاه کاملاً کلی، «سال آزمایش های بزرگ و پیروزی های درخشان» خواند. در آغاز این سال پیدا بود که تحولات سیاسی مهمی در پیش است اما سمت و سوی آن را از همان ابتدا نمی شد به درستی فهمید. تحولات سیاسی در جهانی که ما در آن زندگی می کنیم بسیار پرشتاب و به لحاظ ساختار اساساً پیچیده و چند عاملی است. به همین دلیل به دست آوردن تحلیل صحیح و به موقع از حوادث و پی گیری روند وقوع آنها تا انتها به گونه ای که خطا در پیش بینی تحولات آینده به حداقل ممکن کاهش یابد کار بسیار دشواری است. همین پیچیدگی است که مرز فرصت و تهدید را بسیار نازک کرده و پل زدن میان آنها را آسان ساخته است. سال ۸۷ جزو معدود مقاطع زمانی در سال های گذشته بوده که این الگو تقریباً به طور کامل و واضح در آن تکرار شد. مشخصه عمومی اتفاقاتی که در این سال رخ داد این بود که عده بسیار کمی آنها را از قبل پیش بینی می کردند و عده کمتری توانستند به تحلیلی صحیح و واقع بینانه از روند وقوع آنها و نتایجی که در پی داشت دست یابند.

در محیط بین المللی و منطقه ای بدون شک پیروزی اوباما در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و جنگ ۲۲ روزه رژیم اشغالگر قدس با مبارزان حماس در غزه که شکست سخت و عبرت انگیز صهیونیست ها در این نبرد را به دنبال داشت، مهم ترین تحولات سال بوده است.

پیروزی اوباما در انتخابات آمریکا حادثه ای بود که کمتر کسی آن را پیش بینی می کرد. حتی متبحرترین تحلیلگران افکار عمومی در آمریکا که سابقه ای دراز در پیش بینی رفتار جامعه آمریکا دارند، نیز اگرچه همه اتفاق نظر داشتند که کاندیدای کهنسال جمهوری خواهان که در بدترین موقعیت ممکن - یعنی موقعیت دفاع از کارنامه موجودی چون جرج بوش- قرار داشت شانسی برای ورود به کاخ سفید ندارد، اما میان دو کاندیدای دموکرات یعنی هیلاری کلینتون و باراک اوباما- که هر دو واجد ویژگی هایی غیرمنتظره بودند؛ یکی زن و دیگری سیاه پوست- عمده ناظران اقبال را با کلینتون همراه می دانستند و احتمال نمی دادند کاندیدایی سیاه پوست که حرف های عجیب و غریب می زند و می خواهد سنت های سیاسی آمریکا را دستکاری کند، اجازه ورود به کاخ سفید را بیابد.

با این حال اوباما انتخابات را برد از جمله به این دلیل ساده که درباره میزان زاویه او با منافع سیستم حاکم بر آمریکا زیاده از حد غلو شده بود. به تعبیر برخی از تحلیلگران آمریکایی اوباما به هیچ وجه یک عنصر نامطلوب برای سیستم سرمایه داری -نظامی حاکم بر آمریکا نیست بلکه برعکس او را باید مهره ای دانست که در وقت مناسب ایفای نقش مناسب را عهده دار شده است. هیئت حاکمه آمریکا- که برخی منتقدان مانند نوام چامسکی آن را «اقتصاد پنتاگونیستی» نامیده اند- در دوره ای به فردی مانند بوش نیاز داشت و در دوره ای دیگر به فرد دیگری مانند اوباما و تا آنجا که به حفظ منافع الیت نظامی- سرمایه داری مربوط می شود چیزی تغییر نخواهد کرد.

اصل انتخاب اوباما اما به اندازه تفسیری که از چگونگی رفتار آینده او به عنوان رئیس جمهور آمریکا شد و خصوصاً اینکه در مورد موضوعاتی مانند ایران در سر دادن شعار تغییر تا چه حد صادق و در اجرای آن چه اندازه جدی و تواناست. در ابتدای انتخاب اوباما به عنوان رئیس جمهور آمریکا این تحلیل در برخی محافل قوت گرفت که به راستی تغییری درکار است و میان ایران و آمریکا چیزی عوض خواهد شد. خصوصاً ادبیات به ظاهر نرم اوباما به همراه پیشنهاد او برای گفت وگوی مستقیم با ایران امر را بر بسیاری از محافل داخلی و خارجی مشتبه کرد. کیهان اما از روز نخست استدلال کرد که نهایتاً تفاوت در خور توجهی مشاهده نخواهد شد و تا آنجا که به ایران و مجموعه موضوعات مرتبط با ماهیت استعماری آمریکا بازمی گردد، «تغییر»ی در کار نیست. زمان زیادی نگذشت که مشخص شد امید به وقوع تغییرات اساسی ساده انگارانه است و آنکه در آمریکا اول از همه تغییر خواهد کرد خود اوباماست که تازه ماهیت واقعی خویش را آشکار می کند و همگان در خواهند یافت که نه فقط هدف های اوباما با بوش فرقی ندارد بلکه روش های او نیز تا حدود زیادی با اسلافش یکسان است.

یکی از مهم ترین صحنه هایی که بی تغییر ماندن ماهیت دگرگونی ناپذیر آمریکا را آشکارتر ساخت، جنگ ۲۲ روزه قهرمانان مقاومت اسلامی فلسطین با رژیم اشغالگر قدس در غزه بود. بر مبنای مجموعه آنچه در حین جنگ و پس از آن منتشر شد اکنون کاملاً آشکار است که این جنگ یک طراحی آمریکایی -عربی- صهیونیستی بود که با هماهنگی کامل باراک اوباما اجرا شد. اعراب سازشکار منطقه که از زمان توافق ننگین آناپولیس به این سو، بی اعتقادی خود به آرمان قدس شریف و کارآیی مقاومت به عنوان تنها روش کارآمد دستیابی به آن را آشکار کرده و در معادله سازش- مقاومت جای خود را در کنار رژیم اشغالگر و جنایتکار صهیونیستی تثبیت نموده بودند، در این جنگ کار را از مرحله لابی پشت پرده به نفع اسرائیل و حمایت ضمنی سیاسی از آن فراتر برده و به روی برادران مسلمان خود اسلحه کشیدند. درست مانند جنگ ۳۳ روزه در سال ۲۰۰۶، این بار هم تمام کفر در مقابل تمام اسلام ایستاد اما نتیجه همان ماند که بود. با وجود تمام امیدی که صهیونیست ها به حصول یک پیروزی قاطع و سریع در جنگ بسته بودند و در حالی که ظاهراً تمامی امکانات برای نیل به چنین نتیجه ای مهیا بود، نیروی ایمان، قوت و صلابت خود را به دشمنان خود نمایاند و ۲۲ روز جنگ در حالی به پایان رسید که اسرائیل به هیچ یک از اهداف خود از نابودی کامل مقاومت بگیرید تا اعمال کنترل موثر به گذرگاه رفح دست نیافته بودند. در مورد این نبرد بزرگ نیز کیهان رسالت خود را آن دانست که در تمام ۲۲روز جنگ، جز اخبار مربوط به مبارزان قهرمان حماس مطلب دیگری را به عنوان تیتر اول خود انتخاب نکند و بر همین مشی پای بند ماند تا عصر آن روز که صهیونیست ها خوار و ناتوان آتش بس را پذیرفتند و از دوستان به ظاهر مسلمان خود خواستند، شکست نظامی آنها را در محیط سیاسی جبران نمایند. پس از جنگ نمایندگان حماس در تهران و فرستادگان رهبران حماس جملگی ادای وظیفه کیهان را ستودند و آن را نشانه عمیق همبستگی در محور مقاومت ارزیابی کردند.

در داخل ایران اما بحثی در سال ۸۷ آغاز شد که اکنون در میانه آن قرار داریم و درست است که تا امروز فراز و نشیب بسیار داشته لیکن هنوز به مرحله فرجامین نرسیده است و آن داستان بلند «انتخابات» است. از ابتدا روشن بود که در انتخابات سال ۸۸ دو نیروی سیاسی با دو هدفگذاری کاملاً متفاوت رودرروی هم خواهند ایستاد. اصولگرایان که خواهان تداوم گفتمان امام و انقلاب در دستگاه اجرایی کشور هستند و مجموعه مخالفان تداوم این گفتمان که طیفی وسیع از افراد در خارج از ایران و عده ای را نیز در داخل دربرمی گیرد.

کیهان از روز نخست تلاش کرد در این صحنه «تابلو»ها را از «هویت»ها تفکیک کند و دقیق ترین اخبار و اطلاعات را در اختیار خوانندگان خود قرار دهد. اگرچه صحنه انتخابات بسیار پیچیده است و پیچیده تر نیز خواهد شد اما مهم ترین اصل حاکم بر آن بدون تغییر مانده است: این انتخابات مبارزه ای سرنوشت ساز است که نتیجه آن تاثیری بزرگ بر آینده خواهد گذاشت و به همین دلیل هیچ غفلتی از ادای تکلیف - که چندان هم پوشیده نیست- قابل بخشش نخواهد بود.

پیشرفت های عظیم و حیرت انگیز ایران اسلامی در عرصه های گوناگون، علمی، تکنولوژیک، بین المللی و پمپاژ الگوی انقلاب اسلامی به جهان اسلام را می توان و باید از بزرگترین و اثرگذارترین رخدادهای داخلی در سال ۱۳۸۷ دانست که ارسال ماهواره امید به فضا فقط یک نمونه از آنهاست. نکته درخور توجه آن که رهبر معظم انقلاب سال ۱۳۸۷ را «سال نوآوری و شکوفایی» نامیده بود. پیروزی حماس را از قبل پیش بینی فرموده و از توخالی بودن تهدیدهای نظامی آمریکا علیه ایران اسلامی پیشاپیش خبر داده بود...

سال ۱۳۸۷ را درحالی به پایان می رسانیم که دستاوردهای فراوانی را با خود به سال ۱۳۸۸ می بریم.

کیهان حلول سال جدید را به تمامی مردم بزرگوار و شریف ایران عزیز و مخصوصاً خوانندگان گرامی تبریک می گوید. امید آنکه هماره با هم باشیم و در بستر اسلام و انقلاب، خدمتگزار بمانیم.