آیا MRI جایگزین بیوپسی کبد می‌شود؟

تکنیک تصویربرداری با رزونانس مغنایسی(MRI)، به عنوان یک روش غیرتهاجمی برای تعیین وجود و وسعت فیبروز هپاتیک شناخته شده است و می‌تواند به پیشرفت روش‌های دارویی برای نبرد با این …

تکنیک تصویربرداری با رزونانس مغنایسی(MRI)، به عنوان یک روش غیرتهاجمی برای تعیین وجود و وسعت فیبروز هپاتیک شناخته شده است و می‌تواند به پیشرفت روش‌های دارویی برای نبرد با این بیماری، کمک کند. امروزه،‌ بهترین روش برای تشخیص فیبروز هپاتیک، بیوپسی کبد است که در هر حال، روشی تهاجمی است و قادر است عوارض جانبی شدیدی را ایجاد کند. محققان، همواره به دنبال راهی کم‌خطرتر بوده‌اند مانند تست‌های خونی و روش‌های تصویربرداری مثل اولتراسوند، اما نتوانسته‌اند حساسیت آنها را در مقایسه با بیوپسی جهت تشخیص مراحل مختلف فیبروز، تایید کنند.

در طی دهه گذشته، پیشرفت‌های تکنولوژیکی فراوانی در زمینه MRI از کبد حاصل شده است. محققان «مایوکلینیک» نمونه‌های موجود از دستگاه‌های MRI را بررسی کرده‌اند و توانایی و کاربرد آنها را تشخیص فیبروز کبدی، آزموده‌اند. آنها دریافتند که روش‌هایی مانند MRI با کنتراست، اسپکتروسکوپی با رزونانس مغناطیسی و MRI با تزریق، حساسیت قابل قبولی در تشخیص فیبروز کبدی داشته‌اند، هر چند که به مطالعات بیشتری در این زمینه، نیاز است. روشی که بیشترین حساسیت را داشته است، «الاستوگرافی با رزونانس مغناطیسی» است که به طور کیفی، سفتی بافتی را نشان می‌دهد. تحقیقات جدید حاکی از این هستند که MR Elastography حساسیت و اختصاصیت بالایی دارد. اما هنوز تا رسیدن به بالاترین حد تشخیص مورد اعتماد و استانداردسازی این وسایل، تحقیقات وسیع‌تری لازم است. اگر MRI به پیشرفت‌های مناسبی برسد، به طور حتم بیماران آن را به بیوپسی ترجیح می‌دهند. همچنین تشخیص زودهنگام و مداخلاتی درمانی به موقع در پیگیری بیماران برای کاهش موارد بیماری نهایی و پیشگیری از عواقب پیشرفت آن، می‌تواند از نتایج استفاده از MRI باشد.

بسط روایی و پایایی روش‌های غیرتهاجمی برای دسترسی به فیبروز کبدی، می‌تواند نتیجه مقایسه یا شاید توسعه درستی واژه‌های به کار رفته در توضیح حالات مختلف فیبروز باشد. ضرورت استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری MR که به تنهایی یا همراه با روش‌های دیگر به کار می‌روند، موقعی به خوبی آشکار می‌شود که کارایی عملکرد واقعی تصویربرداری‌های کبدی مشخص شوند و همگان به صحت آنها پی برده باشند تا بتوانند با خیالی آسوده از آنها استفاده کنند. به طور قطع، روش‌های تهاجمی، برای بسیاری از بیماران، ناراحتی‌هایی به غیر از خود بیماری ایجاد می‌کند که هر چه تلاش شود از آنها کاسته شود، قدمی بزرگ در بالا بردن کیفیت زندگی بیماران برداشته شده است. شاید وقت آن رسیده باشد که دیگر مجبور به اضافه کردن دردی ‌بر دردهای بیماران نباشیم و از تکنیک‌هایی بهره گیریم تا جز غم بیماری، چیز دیگری روح آنان را آزرده نکند و از سویی دیگر، بتوانیم با روش‌های غربالگری کم خطر، همگان را تشویق به انجام آزمایشاتی کنیم که بتوان در همان مراحل اولیه، بیماری را تشخیص و به موقع درمان کنیم.