رفاه و راحت طلبی

انسان راحت طلب همواره به فکر خویش است و در برابر چیزی که رفاه طلبی او را تهدید کند، واکنش منفی نشان می‌دهد.

انسان راحت طلب همواره به فکر خویش است و در برابر چیزی که رفاه طلبی او را تهدید کند، واکنش منفی نشان می‌دهد. چنین فردی هرگز حاضر نیست از لذت‌های نفسانی خویش فاصله بگیرد و برای او حتی مسائل مهمی مانند جهاد در راه خدا نیز بی مفهوم است، چنان که در قرآن کریم می‌خوانیم: یاد کن آن هنگام را که موسی به قوم خود گفت: ای قوم! نعمت خدا را به یاد آورید، آن گاه که میان شما پیغمبران فرستاد و شما را پادشاهی داد و به شما آنچه را به هیچ یک از اهل عالم نداد، عطا کرد. ای قوم! به سرزمین مقدسی که خدا در سرنوشت شما مقرر گردانید، وارد شوید و پشت به حکم خدا مکنید؛ که زیانکار شوید. قوم موسی گفتند: در آن سرزمین مقدس، گروهی مقتدر و قاصر و ستمکار هستند و هرگز تا آنها از آنجا بیرون نشوند، ما داخل نخواهیم شد. هرگاه آنان بیرون شدند، ما داخل شویم.

دو نفر مرد خداترس (یوشع و کالب) که لطف خدا شامل حالشان بود، گفتند: شما بر آنها از این در (که خدا فرمود) وارد شوید، چون درآمدند، آن گاه به یقین بر آنها چیره خواهید شد و (نترسید و) بر خدا توکل کنید؛ اگر بدو گرویده اید. باز قوم گفتند: ای موسی! ما در آنجا مادامی که آنها باشند، ابدا درنیاییم. پس تو برو به اتفاق پروردگارت با آنها قتال کن و ما اینجا خواهیم نشست. موسی گفت: خدایا، من جز بر خود و برادر خود، مالک و فرمانروا نیستم، تو میان ما و این قوم فاسق (که فرمان نمی‌برد) جدایی انداز. خدا گفت: چون مخالفت امر کردند، شهر را بر آنان حرام می‌کنیم و چهل سال باید در بیابان سرگردان باشند. پس تو بر این گروه فاسق تأسف مخور. (مائده: ۲۰ـ۲۶) بنا بر این آیه ها، راحت طلبی قوم موسی علیه السلام سبب شده بود که به انکار سخنان برحق حضرت موسی علیه السلام برخیزند و در نتیجه، به بهانه جویی روی آورند و از فیض جهاد در راه خدا محروم شوند.