سرزمین های عربی , دولت های انگلیسی و دست های آمریكایی

واشنگتن پست در مورد سید حسن نصرالله و ۳۰ ژولای چنین می نویسد «سید حسن نصرالله فرماندهد ۴۶ ساله چریك های لبنانی است كه سنگر امن خود را با عزم پولادین یك ژنرال تركیب می كند تا قواعد اختلاف سرزمین عرب ـ اسراییل را بازنویسی كند او قدرتمندترین مرد خاورمیانه است او تنها مرد جهان عرب است كه واقعا به آنچه می گوید عمل می كند»

● تعامل‌ها و تقابل‌ها در ۳۳ روز جنگ

▪ قبل از جنگ، دولت‌های انگلیسی و دست‌های آمریكایی

تا قبل از صبح چهارشنبه ۱۲ ژولای ۲۰۰۶، اتفاقاتی رخ داد كه به وضوح خبر از پیامدی بزرگ برای یك گروه ضد استعماری در منطقه می‌داد. مقاومت آمریكایی و دولت‌های عربی از جمله صمر، اردن و عربستان سعودی از تشكیل محور «حماس ‌ـ حزب الله ـ سوریه ـ ایران» نگران بودند و ولت بوش بعد از « طرح خاورمیانه بزرگ» در صدد ایجاد یك خاورمیانه جدیدی بود. دولت‌های عربی منطهق هم كه همگی به نوعی دچار استبداد سیاسی بودند از قدرت‌گیری جنبش‌های آزادی بخش و قاومت به شدت در هراس بودند در نتیجه همگی صحبت از خطر آفرینی هلال شیعی می‌كردند. سید حسن نصرالله در مورد نگرانی این دولت‌ها یعرب از پدیده هلال شیعی كه ساخته و پرداخته ملك عبدالله ثانی پادشاه اردن است، در مصاحبه با روزنامه السفیر می‌گوید: «باید بگوییم خطری بزرگ وجوددارد. آن زمانی كه به جنبش‌های سالامی گفته شودك ه خطر از ناحیه اتحاد جماهیر شوروی است نه اسراییل بدین سبب این جنبش‌ها حتی یك گلوله هم به سوی اسراییل شلیك نكردند اما فعالانه در جنگ با شوروی شركت جستند، زیرا برای آنه خطر كمونیسم و الحاد به تصویر كشیده شده بود، امروز برخی از خطر «فارسی و طرح صفوی» سخن می‌گویند؟ این طرح كجاست؟ خطر فارسی، طرح صفوی و هلال شیعی ایجاد شده تا از دایره فارس و ایران خارج و به شیعیان عراق و لبنان، كویت، عربستان و بحرین امتداد یابد؟ چرا ایران به عنوان كشوری دارای آرزوهای فارسی و عجمی به تصویر كشیده شده و در اخلاصش نسبت به امت اسلامی شك و تردید ایجاد می‌شود؟

مهمترین كتب اهل سنت پس از قرآن كریم صحاح سته است و مهمترین صحاح ، صحیح بخاری است كه از سرزمین فارس است. از چهار كتاب معروف شسیعه هم سه كتاب از آن علمای فارس، آن وقت چطور به اهل سنت گفته می شود دشمنان شیعه است نه اسراییل؟! «اگر این امر رواج یابد كه شیعیان فكر كند دشمنشان اهل سنت است و نه اسراییل؛ و اهل سنت هم فكر كننددشمنشان شیعیان هستند یك تراژدی و فاجعه بزرگ رخ خواهد داد». در واقع ملك عبدالله ثانی اولین بار بود كه در مصاحبه با روزنامه الرای چاپ عمان می‌گوید: «به هر حال ما نگرانیم، یك ستاره دنباله‌دار از كشورهایی كه منطقه را ناامن خواهند كرد و به منافع ملی و عربی صدمه خواهند رساند. این یك هلال شیعی است كه حول رویاهای عجمی شكل گرفته است».

این تفكر زمانی چنین نمایان گشت كه سه كشور عربستان، اردن و مصر با محوریت امیر عبدالله پادشاه سعودی ، طرحی را تهیه كرده بودند تا انتهای جولای به دبیركل سازمان ملل بدهند. روزنامه عكاظ در این مورد می‌نویسد: «این طرح قرار بود اگر اسراییل تا مرزهای ۱۹۶۷ عقب نشینی كند ، كشورهای عربی اقدامات مناسب را در جهت بهبود روابط خود با اسراییل انجام دهند». مخصوصا اینكه الریاض در اواسط ماه جولای پرده از قرارداد محرمانه‌ای برداشت كه مبتنی بر قرارداد نظامی ۹/۲ میلیارد دلاری پنتاگون با دولت سعودی بود. طبق آن، تحویل ۵۸ دستگاه تانك «ابرامبز» و ۳۱۵ دستگاه تانك قدیمی به تجهیزات جدید بر عهده شركت‌های جنرال داینامكس و استرلینگ‌هایتس آمریكا قرار گرفت. همچنین دولت بریتانیا هم طبق قرارداد ۲۰ میلیارد دلاری، قرار شده تا ۷۲ فروند هواپیمای جنگنده «تایفون» به عربستان تحویل دهد . بی بی سی این قرارداد را پاداشت دولت ولز برای تسریع روند صلح در خاورمیانه اعلام كرد.

طرح امیر عبدالله قرار بود تا بعد از روی كار آمدن دولت جدید فلسطین و به رسمیت شناختن اسراییل توسط او عملی شود ولی به یكباره دولتی ضد صهیونیستی روی كار آمد كه به هیچ وجه حاضر نشد تا آن رژیم اشغالگر را به رسمیت بشناسد. مقاومت حماس، طرح‌های مثلث صلح (عرسبتان ، مصر و اردن) را به هم ریخت و دلگیری آنها را از حماس موجب شد. به این دلیل نسبت به حمله اسراییل به غزه كاملا بی‌تفاوت شدند تا با تكیه بر قدرت ارتش صهیونیستی و بازداشت كردن تمامی اعضای دولت، هنیه «نخست وزیر» مجبور به كناره‌گیری شود. در همین راستا« حسنی مبارك» و «ملك عبدالله» با كندولیزارایس ملاقات داشتند، ایمن الظواهری ـ مرد شماره ۲ القاعده ـ در همین رابطه اعلام كرد: «آمریكا قبل از حمله اسراییل به نوار غزه در مذاكراتی سری با مبارك و عبدالله، اقدام تل آویو برای نابود كردن «حماس» و به دنبال آن حمله به «حزب الله» را به اطلاع آن دو رسانده است». وی همچنین در مورد سایر موضوعات این جلسات به «طرح خاورمیانه جدید آمریكا» ، «دموكراتیزه كردن خاورمیانه» و «اصلاحات ساختاری دركلیه كشورهای خاورمیانه» اشاره كرد. همچنین مقامات جنبش خودگردان هم با یك فاصله زمانی كوتاه از اجمال این برنامه‌ها مطلع شدند. پروژه نابودسازی حماس و سپس حزب‌الله، سه روز قبل از تجاوز اسراییل به غزه ، به اطلاع ابومازن رسدیه بود. روزنامه الخیمه از دیدار سری رییس سازمان امنیت مصر و سفیر اردن در فلسطین و دفتر ابومازن در رام الله ، در ۲۴ می خبر می‌دهد، و اخبار تكیملی كه از دفتر از مازن درز كرده بود بیان می‌كند كه مصر و اردن با تحریك عباس، به وی قول دادند تا تمام سعی خود را در جهت تقلیل ارتباط حماس و حزب آلله با ایران انجام بدهند.

در جریان حمله به غزه و سپس حزب الله تل آویو از ریاض خواسته بود تا حداكثر دو هفته صبر كند و به اصطلاح فارسی «شتر دیدی ندیدی » درمیان اعراب هم نسبت به مسئله فلسطین ضرب‌المثلی است كه بسیار شایع می‌باشد: «لا الجملی و لا ناقتی» یعنی این مسئله مربوط به من نیست، نای قدس می‌نویسد: «قارر بود تا دو هفته عربستان دندان روی جگر بگذارد تا اسراییل دعوا را به نفع او هم تمام كند». سود سعودی‌ها هم حذف حماس و حزب‌الله بود ، همان طرح خاورمیانه جدید البته این چننی رفتارهایی از عربستان، آنقدرها بعید نبود مخصوصا زمانی كه ۴۰ نفر از حجاج بیت‌الحرام كه برای اعلام برائت از زورگویان و شیطان‌های منطقه‌ای و جهانی فراید « مرگ بر اسراییل و مرگ بر آمریكا» سر می‌دادند بوسیله قبیله سعود كشته شدند، امام خمینی (ره) در وصف خوی آن رژیم می‌فرمایند: «اگر می‌خواستم به دنیا ثابت كنم كه حكومت آل سعود، این وهابی‌های پست از خدا بی‌خبر، ‌بسان خنجرند كه از پشت در قلب مسلمانان فرو رفته‌اند. به این اندازه كه این كارگزاران ناشی و بی‌اراده حاكمیت سعودی به این قساوت و بی‌رحیمی عمل كرده‌اند نمی‌شد».

سید حسن نصرالله هم در رابطه با این موضع كشورهای عربی بیان می‌كند: «متأسفم یك سری از كشورهای عربی، با سیاست‌های آمریكا در منطقه هماهنگ هستند اینها هم با حماس و دولت هنیه موضع منفی داشتند و هم با حزب‌الله ، سیاست امریكا، سیاست دفاع از حماس نبود، انها نیز همین خط را دنبال می‌كنند».

▪ دوست‌های آمریكایی، همشهری نمی‌شناسند.

آمریكا بعد از آنكه طرح خاورمیانه بزرگش در عراق شكست خود، طرح دیگری را باید اجرا می‌كرد كه البته این بار با كمك كشورهای عربی اجرا می‌شد. این طرح، « طرح خاورمیانه جدید» بود كه می‌بایست با حضور فعالانه مصر، عربستان و اردن صورت می‌گرفت و رایس هم قول داده بود از این طرح، مصر و عربستان مستثنی خواهند بود و حتی منافع آنها هم تأمین خواهد شد. پس باید از روز ۱۲ ژولای، كشورهای عربی و اتحادیه عرب چشم‌ها را می‌بستند و حتی كمك‌های پنهانی خود را در جهت این طرح مشترك به كار ببندند.

جنگ صبح چهارشنبه شروع شد ولی تا شب هیچ خبری از واكنش مقامات عربی نرسید، فردا هم مثل دیروز، پس فردا همین طور و ... چنین پروسه‌ای همگان را به تعجب وا داشت، دولت‌های عربی هیچ واكنشی نشان نمی‌دهند؟!

این رفتار شگفتی‌ساز دولت‌ها برای نشریات و مجلات صهیونیستی همچون تایم، نیوزویك ، لكس پرس، فیگارو و ... كاملا قابل توجیه بود: «جنگ تقصیر حزب‌الله بود» ، « حزب‌الله یك گروه تروریستی در منطقه است» ، «حزب الله منطقه را ناامن كرده است» ، «حزب الله محل استقرار موشك‌های ایران است» ، « حزب الله نزدیك‌ترین نطقه بحران هلال شیعی به غرب است» .و ... ولی آنه كه كمی وجدان داشتند و از شعارهای عربی هم مطلع بودند شوكه شده بودند، برای مثال سردبیر هفته‌نامه لویوان در ۲۷ ژوئیه در سر مقاله خود می‌نویسد: «.. لبنان سرزمین دوستی ادیان و زیبایی‌ها، سوییس كوچولوی ارعاب قربانی تنفر و نژادپرستی دینی قرار گرفته است و شگفتا چار پرنس‌های عرب به دفاع از آن برنمی‌خیزند، البته آنها پرنس‌های شب و پول هستند... » شاید لوپوان از پشت صحنه خبر ندارد و شاید هم نمی‌×واهد این فراموشی را سازمان یافته بداند. ولی جواب را سید حسن قبل از جنگ در كنفرانس «فرهنگ مقاومت، چالش‌های واقعی و افق‌های آینده »می‌دهد: « وقتی می‌خواهیم استراتژی دفاعی را وضع كنیم باید نظر بگیریم كه لبنان تنها است. البته در جهان عربی اسلامی هستند كه لبنان را دوست داشته و می‌خواهند همه در آن نماز بگذارند اما وقتی پای رویارویی و درگیری می‌رسد باید لبنان را تنها حساب كنیم». و هم در جریان جنگ خطاب به همان سه كشور عربی اعلام می‌كند: «از كشورهای عربی كمك نمی‌خواهیم، كارشكنی نكنند» آری لبنان می‌بایست تنها می‌ماند ولی بهانه اعراب چه بود/ چرا باید حزب‌الله لبنان را تنها می‌گذاشتند؟ چرا حزب‌الله هم باید از گروه‌‌ آمریكایی ۱۴ مارس دشمنی می‌دید و هم كینه دولت‌های عربی را به دوش می‌كشید؟ اصلا چرا باید به حزب‌الله حمله می‌شد؟

در ۱۲ ژوئیه ۲۰۰۶ حزب‌الله برای آزادی اسرای لبنانی و اسرای عرب ( صرف نظر از بی‌لیاقتی دولت‌هایشان) در عملیاتی چریكی به پشت خطوط آبی سازمان ملل متحد رفتند و بعد از یك درگیری چند دقیقه‌ای دو سرباز آن رژیم را اسیر كرده و داخل لبنان آوردند. این عملیات برای مبادله اسرایی بود كه اسرائیل به هیچ وجه حاضر به برگرداندن آنها نمی‌شد و البته از نظر حقوق بین‌الملل چون دولت صهیونیستی همچنان مزارع شبعا را در اشغال داشت، بواسطه دفاع مشروعف دلیلی بر محكومیت حقوقی عملیات حزب الله وجود نداشت.

در واكنش به عملیات حزب‌الله آمریكا، دولت ایهود اولمرت را مأمور اجرای طرح خاورمیانه جدید كرد تا وی به جای آنكه در مسیر مبادله اسرا وارد شود، عاجلا به حزب‌الله حمله كند و بهانه «خلع سلاح لبنان را عملی سازد» البته شابات شاوید یك یا زمشاوران ارشد موساد بیان می‌كند: «ما كاری را انجام می‌دهیم كه بهترین كار برای ما باشد. حزب‌الله تا دندان مسلح است و با پیشرفته‌ترین فناوری‌های نبرد چریكی آموزش دیده است. دیر یا زود باید به این مسئله رسیدگی می‌كردیم» پس حزب‌الله برای اسراییل دیر یا زود مسئله‌ای بود كه باید حل می‌شد و تنها باید یك بهانه پیدا می‌كردند و البته آمریكا هم می‌بایست طرح خودش را اجرا می‌كرد. او هم یك بهانه می‌خواست «بهانه جور شده بود» اگر چه دلیل سال‌های قبل حاصل بود.

ولی بهانه اعراب چه بود؟ اولین اعلام بهانه، توسط مقامات عربستانی بود. جمال خاشقجی ، مستشار سفیر عربسان سعودی در آمریكا در مصاحبه با الخیمه می‌گوید: «حزب‌الله طرف غیر مسئول است و صحبت با وی امكان ندارد. دولت لبنان اشتباه كرده است كه به وی اجازه فعالیت و دارا شدن نقش برجسته داده است... در هر صورت این جنگ ما با اسراییل نیست. حزب‌الله خود مقصر است». به فاصله یك روز دوباره یك مقام دیگر سعودی، علت جنگ را «مغایرت غیر محسوبه» حزب الهل اعلام می‌كند، یعنی ماجراجویی‌های حساب نشده. روزنامه الرای هم با تیتر اول صحبت‌های ملك عبدالله ثانی را منتشر می‌كند كه «لایخدم القضایا العربیه» ، یعن یدر یك كلام كار حزب‌الله به ما ربطی ندراد، همچنین وی اامه می‌دهد« »انی عناصر خودسر باید مسئولیت رفتارهای غیر مسئولانه خود را بر عهده بگیرند همان طور كه دولت عربستان هم بر این مهم تأكید دارد». هم چننی حسنی مبارك در مصاحبه خبری‌اش ، در هواپیمایی كه از عربستان به مصر باز می‌گشت بیان می‌كند: «كسانی از مصر می‌خواهند برای دفاع از لبنان یا حزب الله با اسراییل وادر جنگ شود، متوجه نیستند كه فصل این ماجراجوی‌ها به سر آمده است. كسانی كه اكنون خواهان ورود مصر به جنگ هستند باعث می‌شوند ما در یك چشم به هم زدن بسیاری از آنچه را كه داشتیم از دست بدهیم و من حاضر نیستم بودجه مردم را برای جنگی كه به ما مربوط نیست از دست بدهم».

پژوهشگر: سید محمد مهدی غمامی

---