خرچنگ

زن دست می برد توی شکم خود, روده می ریزد روی سرت تو پارس می کنی و دم ات را هم تکان می دهی و شروع می کنی به خوردن و پیش از این تصویر کمی آن طرف تر, مرد کنار شعله ایستاده و روبه رویش رودخانه یی افتاده

زن دست می‌برد توی شکم خود، روده می‌ریزد روی سرت.

تو پارس می‌کنی و دم‌ات را هم تکان می‌دهی و شروع می‌کنی به خوردن و پیش از این تصویر کمی آن طرف‌تر، مرد کنار شعله ایستاده و روبه‌رویش رودخانه‌یی افتاده.

بعد صدای شرشر می‌آید و پلان نخست، مرد به خود فشار می‌آورد که بشاشد توی آب. زنی با یک جمجمه از آب بیرون می‌جهد. به طرف مرد می‌رود و مرد از این که توی سر او شاشیده دست‌پاچه خودش را پرت می‌کند توی رودخانه.

زن رفته بالای آتش می‌ایستد. به او نزدیک می‌شوی و نگاه‌اش می‌کنی. فقط بوی ضعیفی که از اندام‌اش توی بینی‌ات می‌رود تو را به یاد گله و سیاه چادر و زن سابق صاحب‌ات می‌اندازد.

پچ‌پچ دو خرچنگ تمرکزت را به هم می‌زند که دارند راجع به مسأله‌ی خاصی سر زنده‌گی‌شان شرط می‌بندند.

خرچنگ اول می‌گوید: "حاضرم شرط ببندم این سگ فکر می‌کند زنده است و برای همین هم احساس می‌کند باید این زن را جایی دیده باشد یا به خاطر یک مشت روده دنبال او را بگیرد. من جای او بودم همین حالا سرم را می‌انداختم سمتی و از راهی که نیامده‌ام می‌رفتم توی جنگل، زیر یک درخت آن قدر منتظر می‌ماندم تا یک موجود از دور سر برسد و آن‌قدر سر به سر هم بگذاریم تا شکم یکی‌مان بیاید بالا، گرد آویزان بشود."

خرچنگ دوم: "اگر زن می‌توانست با پاها خودش را برساند به چادر، مرد او را ببیند، قیچی‌یی را که پشم قوچ و میش و بره‌ها را می‌چید فرو می‌کرد توی چشم‌های بی‌مژه و ابروی زن و هم‌زمان داد می‌زد: «جن!» تا عشایر دیگر از چادرها ریخته شوند بیرون و با چوب و چماق بیفتند به جان جن و ..."

خرچنگ اول: "شرط می‌بندم این زن سم دارد."

با چشم‌های گرد سعی می‌کنند لای تاریکی در پاهای زن سم پیدا کنند و آن‌قدر به کف پاهایش خیره می‌شوند تا زن سم درآورد.

خرچنگ دوم: "شاید پری آب‌هاست، ندیدی چه‌طور سرش را از وسط رودخانه بیرون آورد و چه‌طور به طرف مرد رفت و او را انداخت توی آب؟"

خرچنگ اول کمی با احتیاط به جلو می‌رود تا سعی کند مطمئن شده و شرط را برده.

خرچنگ دوم: "اگر رفتی خودت را مالیدی به ساق پای زن، زن‌ام مال تو."

اولی: "تو که خودت زن‌ای!"

دومی: "پس خودم مال تو."

"تو که همین حالا هم زن من‌ای."

"خوب پس اصلاً یک چیز دیگر، آزادی بروی با پری آب‌ها هم‌خوابه شوی."

خرچنگ مات به پهلو پیش می‌رود.

زن بلند شده سمت او می‌رود و در سیاهی سیاه‌چادر خدا سم خود را می‌گذارد روی خرچنگ و از آن می‌گذرد.

خرچنگ دوم با خنده‌ی مضحکی خودش را می‌اندازد توی آب، می‌رود در شکاف تخت سنگی مخفی می‌شود.

دم زن را می‌گیری، می‌رسی به چند چادر و حصار و بره‌هایی که خواب می‌بیینند و خری که دارد بچه‌ی کدخدا را می‌زاید و پدر هم سر زایمان گیج شده نمی‌داند دسته گل‌اش شبیه خر است یا خودش.

تو از این که خانه را پیدا کرده‌ای خوش‌حال، مدام پارس می‌کنی و سعی داری کمی به خودت زحمت بدهی و جلوتر بروی.

خر عرعر می‌کند و دایه که پیر است و زن را هم از شکم یک گاو بیرون کشیده، دست می‌برد توی پشت خر و پا را پیدا می‌کند.

پا که به دنیا می‌آید همه‌ی اهالی با چشم می‌بینند که بچه سم دارد و از این حیث به مادرش رفته. تو هم پوزت را در فک‌ها قاطی می‌کنی تا زن سر برسد و کله‌اش را، کله‌ی تاس خود را پرت کند سمت زمین و راست برود توی چادر دراز بکشد و دل‌اش هیچ نمی‌خواهد بداند بچه شبیه چیست.

بیرون هنوز پر از عرعر است.

زن از چادر خارج شده و تو پوزت را از فک‌ها تفکیک می‌کنی و دوباره دم زن را می‌چسبی.

می‌رود حاشیه‌ی رود، کنار آتش نیمه‌خاموش و خاکستر می‌نشیند.

تو رفته‌ای خودت را می‌مالی به ساق‌های او و دم‌ات را تکان و زبان‌ات را بیرون می‌کشی.

هوا سرد است و مردی که خودش را انداخته بود توی رودخانه هر از چند گاهی با ریش از وسط آب و ماه سرک می‌کشد سمت دود و زن.

حجمی از کل و عرعر و به به و چه‌چه دشت را می‌چرخاند، فرود می‌آید تا زن بدن خود را تکانی داده، برود سمت آب و با یک شیرجه بچرد توی ماه.

رضا طاهرنسب