آخرین رهاننده

از آنجا كه اعتقاد به موعود آخرالزمان فصلی مشترك میان ادیان مختلف است, در این مقاله تلاش شده تا گزارشی كوتاه از باور زرتشتیان در این خصوص ارائه گردد, باشد كه در پیشگاه حضرت ولی عصر,علیه السلام, پذیرفته شود

در اعتقادات كهن ایران، هستی عمری دوازده هزارساله دارد كه به چهار دوره سه‏هزارساله تقسیم می‏شود:

۱. سه‏هزار سال نخستین زمانی است كه جهان مینوی است، آفرینش بالقوه است و تنها در اندیشه اهورامزدا وجود دارد.

۲. سه‏هزار سال‏دوم زمانی‏است‏كه جهان رنگ مادی به خود می‏گیرد، آفرینش پاك‏است وآلودگی به آن راه نیافته است.

۳. سه‏هزار سال سوم زمانی است كه آفرینش دچار آلودگی می‏شود و نیروهای اهریمنی به سرزمین روشنایی می‏تازند و آمیختگی و كشاكش میان نیكی و بدی درمی‏گیرد.

۴. سه‏هزار سال چهارم روزگار جدایی و رهایی است. آفرینش آلوده و آمیخته در این دوران به سوی پیراستگی می‏گراید تا سرانجام به پاكی آغازین خویش بازگردد.

(۱)

Saoshianta به طور خارق‏العاده ظهور می‏كند.

سنت مزدیسنان حاكی از این است كه این سه منجی، سه برادر از پشت زرتشت هستند كه ایزد « نریوسنگ » ( نئیریوسنگه (Nairyosangha نطفه را حفظ كرده و به ایزدبانو آناهیتا می‏سپرد. ایزدبانو نطفه را در دریاچه‏«كانسه‏ایه‏» یا «كانسو» (Kansaoya-Kansu) نگهداری می‏كند. در آغاز هزاره یازدهم، دوشیزه‏ای از یك خاندان بهروز و پارسا و پرهیزگار در این دریاچه ( هامون) به آب داخل شده واز آن نطفه آبستن می‏شود و «اوخشیت ارته‏» یا «هوشیدربامی‏» (۲)

نخستین موعود و منجی متولد می‏شود. چون به سن سی‏سالگی رسد، از سوی اهورامزدا برانگیخته شده و به رواج دین می‏پردازد. برای هر یك از این سوشیانت‏ها، نشانه‏هایی در ظهور نقل است.

از علایم ظهور « هوشیدر » آن است كه خورشید به مدت ده‏شبانه‏روز در میان آسمان بی‏حركت می‏ماند و به هفت كشور روشنایی می‏بخشد. آنان كه پاك‏دین و پرهیزگار نیستند، از این شگفتی آن چنان هراسان می‏شوند كه جان باخته و می‏میرند و بدین طریق زمین از ناپاكان و بی‏دینان تهی می‏شود.

در آغاز هزاره دوازدهم، از همان خاندان بهروز پرهیزگار، دوشیزه‏ای به دریاچه هامون اندر شده و از نطفه زرتشت آبستن می‏شود، كه پسری می‏زاید به نام « هوشیدرماه » (۳)

. به سی‏سالگی كه رسد، از سوی خداوند برانگیخته می‏شود و نشانه ظهور وی آن است كه خورشید به مدت بیست‏شبانه روز در میانه آسمان بی‏حركت می‏ماند. در زمان وی «اژی‏دهاك‏» ( ضحاك) كه در كوه دماوند به زنجیر بسته است، بند گسسته و در زمین به بیداد و ستم می‏پردازد. پس به فرمان اهورامزدا، گرشاسب از سرزمین زابل رستاخیز كرده و آن ستمگر ناپاك را تباه می‏كند.

در پایان هزاره دوازدهم، برای سومین بار از خاندان بهروز پارسا، دوشیزه‏ای به آب دریاچه هامون داخل شده و آخرین رهاننده یا «سوشیانت‏» ( استوت - ارته) (۴)

موسوم به سوشیانت از وی زاییده می‏شود. چون به سی‏سالگی رسد، نشانه ظهور، مردم را بشارت می‏دهد و این نشانه، بی‏حركت ماندن خورشید در میانه آسمان به مدت سی شبانه‏روز است. (۵)

در توصیف سوشیانس آورده‏اند كه وی دارای فر كیانی است. غذایش از سرچشمه مینوی است; از پیكرش مانند خورشید چنان فروغ بتابد كه در دورترین كشور روی زمین نمودار باشد; گوئیا با شش چشم جهات ششگانه زمین را می‏نگرد. او خلایق را كه به گرد وی جمع می‏آیند به ستایش پروردگار امر می‏كند. (۶)

معاونان و یاران « استوت ارته » پیروزمند نیز با او ظهور كنند، كسانی كه نیك‏اندیش، نیك‏گفتار، نیك‏كردار و به‏دین‏اند. كسانی كه هیچ وقت قولی كه با زبان خویش داده‏اند نشكنند و از مقابل آنان ، عفریت‏خشم نابكار فرار كند، آنان پانزده مرد و پانزده زن هستند كه در نو نمودن جهان از یاران سوشیانت می‏باشند. اسامی برخی از آنان چنین است: كیخسرو، طوس، گودرز، گرشاسب، نریمان و ... (اسامی زنان در جایی ضبط نشده است) (۷)

.

هنگام ظهور آخرین موعود دین زرتشت‏حوادثی اتفاق می‏افتد كه در زیر به بعضی موارد اشاره می‏شود:

۱. روز نشور فرا می‏رسد و مردگان برمی‏خیزند.

۲. زمین و آسمان از موجودات خود تهی می‏گردند.

۳. انجمنی عظیم برای داوری و حساب كردار بندگان فراهم می‏آید.

۴. درباره هر یك از ارواح گذشته، فرمان یزدانی صادر می‏شود.

۵. فرقه نیكان از زمره بدكاران جدا می‏شوند.

۶. ستاره دنباله‏داری به نام گوچهر (Gochihr) بر زمین می‏افتد و شعله‏ور می‏شود.

۷. همه معادن و فلزات گداخته می‏گردند و چون سیل روان می‏شوند. آن مایع گداخته برای نیكان چون شیر گرم و ملایم خواهد شد. لیكن بدكرداران و دروغگویان طعمه آن سیل آتشین می‏شوند.

۸. پیكار آخرین بین اهورامزدا و سپاهش با اهرمن و لشكریانش درمی‏گیرد. اهریمن و اتباع او هزیمت نهایی یافته و به آتش فرو می‏افتند.

۹. پس از شكست لشكریان اهریمن، اهریمن تا ابد در ظلمات فرو می‏رود و زمین صاف و مسطح شده از هر تیرگی پاك می‏گردد. این حالت را «فرشكرد» (Frashkard) گویند كه به معنای تصفیه و تجدید است.

۱۰. جهانی نو كه جز نیكی و عدالت و راستی در آن حكمفرما نیست‏به وجود می‏آید. در زمین و آسمان نوین مردان همه به سن چهل و كودكان به سن پانزده با دوستان و خویشاوندان در كمال خوشی و خرمی زندگانی جاوید خواهند كرد و این جهان ابدی و سرمدی است.

---