۲۷ مه سال ۲۰۰۵ ـ ۴ میلیون وبلاگ در چین با یک مثال: خدمت «لی شینده» به هموطنانش

آمار وبلاگها در اینترنت در مه سال ۲۰۰۵ نشان می دهد که در چین چهار میلیون نفر دارای وبلاگ هستند و توجه چینی ها به استفاده از اینترنت زیادتر است.
«لی شینده» یکی ار این وبلاگ نگاران …

آمار وبلاگها در اینترنت در مه سال ۲۰۰۵ نشان می دهد که در چین چهار میلیون نفر دارای وبلاگ هستند و توجه چینی ها به استفاده از اینترنت زیادتر است.

«لی شینده» یکی ار این وبلاگ نگاران چین است . وی کار روزنامه گاری را منحصر به انتشار عکس و مطلب در وبلاگ خود کرده و با یک دوربین دیجیتال و یک «لپ تاب» به راه می افتد و در گوشه و کنار چین هرجا که نقصی در کار دولت ببیند و یا متوجه اشتباه یک مقام دولتی شود آن را همان ساعت به صورت مطلب ژورنالیستیک می نویسد و با تصویر در وبلاگ خود قرار می دهد.

«لی» همچنین شکایت و انتقاد مردم را در این وبلاگ منعکس می سازد و می گوید که او کار روزنامه نگاری را به همین عمل منحصر کرده و معتقد است که یک روزنامه نگار باید در یک رشته پیش برود و متحصص شود. او می گوید که دستگاه روابط عمومی دولت متبوع (چین) نوشته های او را از وبلاگ می گیرد و خلاصه می کند و به اطلاع مقامات ارشد می رساند زیرا تجربه کرده است که چند روز پس از قرار گرفتن انتقاد او در وبلاگ، دولت بازرس فرستاده و مسئله را حل کرده است.

«لی» گفته است که هدف مائو هم از نصب تخته سیاه در میدانهای نقاط مختلف چین همین بود که مردم درد دل خود را بر آنها بنویسند و ماموران ویژه این مطالب را رونویس کنند و به او (مائو) اطلاع دهند. در آن زمان اینترنت نبود که وبلاگ نویسی کنند و تخته سیاه و یا ارسال نامه مسقیم راه حل مسائل بود. نامه های مستقیم وقت گیر هستند ولی وقتی به زبان روزنامه نگاری در آیند خلاصه و آسان می شوندو با یک نگاه می شود به مفاد آنها پی برد و دستور رسیدگی صادر کرد.