اوج قدرت معنوی امام عسکری (ع)

۱۴ معصوم، موهبتی از سوی پروردگار برای بشریت هستند تا انسان‌ها از حضور قدسی آنها بهره برده و دچار گمراهی نشوند؛ اما تاریخ زندگی این کواکب هدایت، شاهد انواع و اقسام جهالت‌ها و انحرافات بشری است که مانع تابش هر چه بیشتر ماه وجود این اولیاست.

۱۴ معصوم، موهبتی از سوی پروردگار برای بشریت هستند تا انسان‌ها از حضور قدسی آنها بهره برده و دچار گمراهی نشوند؛ اما تاریخ زندگی این کواکب هدایت، شاهد انواع و اقسام جهالت‌ها و انحرافات بشری است که مانع تابش هر چه بیشتر ماه وجود این اولیاست.

جهالت ها گاه در لباس رهبانی گری و دنیاگریزی خوارج و گاه بر عکس، در لباس اشرافی گری و قوم گرایی امثال مروان و معاویه، در برابر عدالت و اعتدال علی(ع) و خاندان او ایستادند.

اما هر چه به دوران آخرین ائمه نزدیک تر می شویم، بر زیرکی دشمنان آنها نیز افزوده تر می شود. تا جایی که در زمان امام هشتم، مامون با سلاح علم دوستی و علاقه به امام، ایشان را در بند و محدود می کند.

حربه مامون برای ائمه بعدی، بویژه امام حسن عسکری، کارگر نبود و خلفای عباسی بعد از مامون، چاره ای نداشتند جز این که دشمنی و در عین حال هراس خود را از امام به شکلی آشکار نشان دهند، زیرا قدرت معنوی امامت شیعه در دوران امام حسن عسکری به حدی رسیده بود که خلیفه ای چون معتضد حتی از یک هفته بی خبری از امام، در ترس و وحشت بود. به همین دلیل، امام در مراقبت و نظارت کامل نظامی و امنیتی بود.

مطالعه دوران حیات امام حسن عسکری(ع)، هرچند از جهت رنج هایی که بر ایشان تحمیل شده، برای یک شیعه که خود را عاشق و شیفته اهل بیت می داند، غم انگیز است، اما از سوی دیگر می تواند باعث غرور هر یک از شیعیان و حتی هر انسان آزاده ای شود، زیرا در این دوران، استبداد با تمام اعوان و انصارش، عملا خود را در برابر امام عاجز می بیند، نه براحتی می تواند ایشان را به شهادت برساند و نه می تواند او را به حال خود رها کند، چون قدرت مردمی ناشی از شخصیت معنوی امام، او را به جایگاهی رسانده که حاکمیت جور نسبت به هر فعل یا انفعالی در برابر ایشان، احساس خطر کند.

ولادت این فخر شیعه را نه صرفا به شیعیان، بلکه به همه انسان های آزاده و آزادیخواه، که قدرت درونی را به جایی رساندند که در دل، جایی برای هراس از قدرت های جور باقی نگذاشتند، تبریک باید گفت.

محمدحسین فیض