شما هم به تورشان خورده‌اید

شما هم به تورشان خورده‌اید. در کوچه و خیابان زیادند اینگونه افراد.فقط دردسرش بیشتر بر سر این است که روزت و اوقاتت خراب می‌شود.شاید هم نشود بستگی به روحیات و احساسات آدم دارد.

شما هم به تورشان خورده‌اید. در کوچه و خیابان زیادند اینگونه افراد.فقط دردسرش بیشتر بر سر این است که روزت و اوقاتت خراب می‌شود.شاید هم نشود بستگی به روحیات و احساسات آدم دارد.

همین امروز بود، رفته بودم به پلیس +۱۰ برای تعویض گواهی نامه. از دفتر روزنامه تا دفتر پلیس +۱۰ نهایتش ۱۰ دقیقه پیاده راه است،به چند نفر از این آدمها بر خورده باشم خوب است؟

خیلی آرام و ساکت می آیند کنارت و یواشکی می گویند «کمک می کنید؟» بعضی هاشان هم می گویند آقا یه دونه نون می خری بخورم؟

اگر قرار است برای هر کدام از آنها بایستی و پاسخ دهی یا کمکی کنی روزت به پایان می رسد و به کارت هم نخواهی رسید.

اگر هم پاسخی ندهی و کمکی نکنی که تا چند روز فکرت مشغول آن است که چرا آن نیازمند را کمک نکردی.

اما این فکر هم به ذهنت می آید که از کجا معلوم آنها واقعاً نیازمند هستند؟ از کجا معلوم کلاه بردار و شیاد نباشند؟ شاید هم می خواهند سرکیسه کنند مردم را؟

خلاصه که در میان این تضاد و «پارادوکس» مانده ای که چه کنی؟! کمک کنی یا نه؟ این روزها تشخیص نیازمند واقعی از آن شیادها و کلاه بردارها که گهگاهی تلویزیون هم فیلمهایی از آنها نشان می دهد سخت شده است. حتماً شما هم دیده اید که بعضی از آن گداها را که نشان می دهند خانه هایشان را و پول هایی که مخفی کرده اند در متکا؟!

تازه این که چیزی نیست، همین چند روز پیش بود هنگام سحر دقیقاً ساعت ۵ و ۵۴ دقیقه صبح پیامکی را دریافت کردم که شگفت انگیز بود.متن پیام را شما هم بخوانید؛«ما ۳ یتیم و مادر بیمارم ۲ روزه غذا و دارو نداریم به خاطر خدا کمکی به ما کنید.»

این هم نوع تازه ای از تکدی گری است. موبایل دارد پیامک هم می تواند بفرستد. اما غذا و دارو ندارد؟!

این کارها خدشه وارد می کند بر احساسات واقعی مردم، آنها را نسبت به خیلی چیزها شکاک می کند و دیگر اجازه نمی دهد که از آن احساسات و روحیات قشنگ برای نیازمندان واقعی هم استفاده کنند.

اعتماد و اطمینان را از بین می برد این رفتارهای ناهنجار. شما هم حتماً این فکر به ذهنتان آمده هنگامی که کمکی کرده اید به نیازمندی، این فکر که الان او به من می خندد که چه زود گول خورد و سرش کلاه گذاشتم، و این اتفاق چقدر درد آور و رنج آور است!

محمد صفری