پسوریازیس واگیر ندارد

پسوریازیس هر دو جنس را به یک میزان مبتلا می‌کند. در این میان یک چیز مسلم است و آن اینکه خانم‌ها از نظر ظاهری بیشتر در اجتماع تحت فشار هستند. شرایط خانم‌ها و آقایان در جامعه متفاوت …

پسوریازیس هر دو جنس را به یک میزان مبتلا می‌کند. در این میان یک چیز مسلم است و آن اینکه خانم‌ها از نظر ظاهری بیشتر در اجتماع تحت فشار هستند. شرایط خانم‌ها و آقایان در جامعه متفاوت است.

در بیشتر مواقع می‌بینیم آقایی مبتلا به پسوریازیس بسیار وسیع است و به ‌راحتی به زندگی خانوادگی‌اش ادامه می‌دهد اما خانم‌هایی که پسوریازیس دارند، گاه درگیر مشکلات خانوادگی و حتی طلاق می‌شوند. از سوی دیگر خانم‌ها نسبت به ظاهر خود حساس‌ترند و پوشش آنها در محیط منزل کمتر از آقایان است. به همین دلیل برخی از خانم‌ها حتی بهبودی نسبی را نمی‌پذیرند و تمایل دارند به بهبودی کامل دست پیدا کنند در حالی که آقایان و خانواده آنها با بهبودی نسبی نیز کنار می‌آیند.

از خانواده که بگذریم، این بیماران در جامعه نیز دچار مشکلاتی می‌شوند، به عنوان نمونه ممکن است دوست یا همکارشان از دست دادن با آنها امتناع کند یا در مکان‌های عمومی مانند استخرها به غلط تصور کنند که بیماری واگیر دارد و از ورود آنها جلوگیری کنند. به این ترتیب ممکن است بیمار کم‌کم از اجتماع کناره‌گیری کند. جدا ماندن این افراد از اجتماع، نهایتا موجب بروز عوارض روانی و گوشه‌گیری در آنها می‌شود. این موضوع خود باعث ایجاد یک توالی معیوب برای بیمار می‌شود، چرا که یکی از پایه‌های اصلی درمان در این بیماری داشتن آرامش روحی است. ما باید به اجتماع آموزش دهیم که پسوریازیس آلوده‌کننده و مسری نیست. در این صورت اگر فردی به اطرافیان خود نام بیماری را اعلام کند، برخورد راحت‌تر و مراوده معمولی‌تری با او خواهند داشت. همین موضوع باعث خواهد شد که بیماران آسایش روانی بیشتر و زندگی پربارتری در اجتماع داشته باشند.

مبتلایان به برخی بیماری‌ها نظیر دیابت، برای خودشان انجمن‌ها و گروه‌های خاصی دارند که در آن جمع می‌شوند، یکدیگر را ملاقات می‌کنند، فعالیت‌های آموزشی و تفریحی انجام می‌دهند و حتی خبرنامه، مجله و بروشورهای آموزشی چاپ می‌کنند.

در کشورهای خارجی انجمن‌هایی وجود دارد که بیماران را عضو کرده و برای آنها اطلاعات دارویی جدید و مطالب مفید آموزشی را می‌فرستند و حتی پانسیون‌هایی که بیماران را به صورت گروهی درمان می‌کنند؛ ولی در ایران فعلا چنین امکاناتی برای بیماران پسوریازیسی وجود ندارد.

این بیماری درمان‌های موضعی یا خوراکی و تزریقی دارد و برخی انواع آن بسیار مقاوم به درمان هستند تا جایی که ممکن است پسرهای مبتلا به پسوریازیس را از نظام وظیفه معاف کند، چون همان‌طور که گفتیم این بیماری در شرایط پراسترس تشدید می‌شود. اگر بیماری محدود و خفیف باشد با درمان‌های موضعی به‌راحتی کنترل می‌شود اما در انواع شدید بهتر است از درمان‌های خوراکی و تزریقی استفاده کرد اما آنچه به تجربه ثابت شده این است که اگر بیمار بتواند با شرایط موجود اجتماعی، اقتصادی و خانوادگی خود کنار بیاید و آرامش خود را حفظ کند، ۹۰ درصد مسایل او حل خواهد شد

دکتر فرهاد ملکزاد

متخصص پوست و مو

دانشیار دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی