در کلاس بزرگان رزمی

در کار رزمی, اعم از این که کار رزمی درونی تای چی, چی گونگ باشد و به ”دو“ تعلق داشته باشد, یا این که در زمره مبارزه تن به تن قرار گیرد, از بدن استفاده می شود درونی ترین ها فوراً به سراغ جستجوی معنوی می روند, در حالی که بیرونی ترین ها در جستجوی یک واقعیت گرائی افراطی که همیشه هم خیلی صحیح و بی نقض نیست, می باشند

در کار رزمی، اعم از این‌که کار رزمی درونی (تای‌چی، چی‌گونگ) باشد و به ”دو“ تعلق داشته باشد، یا این‌که در زمره مبارزه تن به تن قرار گیرد، از بدن استفاده می‌شود. درونی‌ترین‌ها فوراً به سراغ جستجوی معنوی می‌روند، در حالی‌که بیرونی‌ترین‌ها در جستجوی یک واقعیت‌گرائی افراطی که همیشه هم خیلی صحیح و بی‌نقض نیست، می‌باشند. خانواده بزرگ ”دو“ها که در جستجوی معنوی فوری از برخی‌ها میانه‌روتر است و در کار فیزیکی به اندازه دیگران افراطی نیست، یک پل اجتماعی وسیع‌تری می‌باشد. این هنر که افراطی‌گری‌های خودش را دارد، مابین درونی و بیرونی قرار دارد و امکان برقراری ارتباط و مبادلات بین آنها را فراهم می‌کند.

به همین دلیل است که می‌بینیم شخصیت‌هائی هم‌چون استاد اویاما، خالق کاراته کیوکوشین‌کای و برخی از شاگردانش مانند قهرمان جان‌کالنباخ، با استاد تای‌چی، ساوائی ارتباط نزدیکی برقرار می‌کنند و هم‌چنین است در مورد کانازاوا، سنسی مشهوری که تائو سبک درونی را اجرا می‌کند؛ و موریهی یوشیبا که به جنبه معنوی خیلی توجه دارد ....

افراد بزرگی که به ضرورت حفظ این میراث غنی و شکل گرفته در طی قرون آگاه بودند، بر دنبال نمودن راه آن مردان برجسته همت ورزیدند و این سیستم تربیتی بی‌مانند را به ما انتقال دادند.

انجام یک کار رزمی، قبل از هر چیز مستلزم پذیرش و رعایت یک‌سری آداب سخت‌گیرانه و دقیق است. آدابی که یک سنت نیستند بلکه بیشتر روشی هستند که شخص با استفاده از آنها می‌تواند خود را در بهترین جنبه و وجهه‌اش معرفی کند و به جسم و روحش سامان بخشد؛ هم‌چنین ضرورت قوانین تدوین‌ شده جهت یادگیری و کار دو نفره که در آن نقش‌ها همواره تعویض می‌شوند، در این آداب تفهیم شده‌اند.

با پذیرفتن این‌که در نیمی از اوقات، در فرم‌های مبنا (کیهون) کس دیگری باشیم، شرافت شکست بدون تسلیم شدن را قبول می‌کنیم. دو یعنی جستجوی ایده‌آل رفتار خالص. این کار رزمی طولانی و سخت‌گیرانه که هدف آن تسلط یافتن رفتار خالص است روی زندگی روزمره انعکاس دارد و ذهن را صیقل می‌دهد، بدون آن‌که لزوماً هیچ‌گونه تلاش فکری وجود داشته باشد.

همگونی تمرین، احترام، فروتنی، تقسیم کردن نیرو و معلومات، رفتار دقیق در لحظه دقیق را یاد می‌دهد، رموزی که برای پیشرفت لازم هستند.

نباید در نام بردن آنها تعلل نمود: از احترام صحبت کردن، توجه داشتن به خود نیز هست. حفظ صحت و سلامت فیزیکی و روحی خود، همانا اهمیت قائل شدن برای صحت و سلامت فیزیکی و روحی دیگری است.

باید همواره در مورد هدف، غایت و علت از خود سئوال کنیم. همه تحقیقاتی که بدن را به‌عنوان ابزار اجرا مورد استفاده قرار می‌دهند قابل احترام هستند، اعم از این‌که در حالت مدیتیشن نشسته یا روی رینگ باشد به شرط آن‌که سئوال مطرح شود و ما را به سمت زندگی و آزادی سوق دهد.