الهام از سوسکهای آتش دوست در صنایع دفاعی

دانشمندان می گویند برخلاف همه موجودات که از آتش می گریزند، یک گونه سوسک در میان شعله های آتش سوزیهای جنگل تولید مثل می کند و آنها امیدوارند با الهام گرفتن از حسگرهای این حشره، …

دانشمندان می گویند برخلاف همه موجودات که از آتش می گریزند، یک گونه سوسک در میان شعله های آتش سوزیهای جنگل تولید مثل می کند و آنها امیدوارند با الهام گرفتن از حسگرهای این حشره، بتوانند تجهیزات نظامی هوشمندی بسازند.

"سوسک جواهری" که در کانادا به سوسک سیاه آتشین معروف است، کیلومترها پرواز می کند تا خود را به یک آتش سوزی جنگلی برساند. وقتی این سوسکها از راه می رسند، آنها شروع به جفتگیری و تخم گذاری در میان شعله های فروزان می کنند.

پژوهشگران آلمانی می گویند که امنیت جفتگیری در چنان مکان جهنمی تضمین شده است، زیرا سوسکهای جواهری اطمینان دارند که طعمه پرندگان نخواهند شد.

سوسکها سپس تخمهای خود را لای چوبهای سوخته درختان مرده می ریزند تا پس از بدنیا آمدن در مکانی محفوظ شروع به خوردن مواد غذایی اطرافشان کنند.

در حالت عادی، اگر درختان زنده باشند، با انتشار مواد شیمیایی سمی به حضور بچه سوسکها اعتراض می کنند. در سایر موارد، این مهمانان ناخوانده در میان صمغ چسبنده، گرفتار یا بر اثر رشد سلولها زنده به گور می شوند.

در دهه ۱۹۶۰ یک حشره شناس کانادایی به نام ویلیام جورج ایوانز در رستورانی در ادمونتون نشسته بود که دید یک سوسک سیاه رنگ براق کنار بشقابش

روی رومیزی سفید فرود آمد.

از آنجا که وی تازه به آلبرتا نقل مکان کرده بود، با این سوسک آشنایی نداشت، ولی کنجکاوی علمی اش تحریک شد و آن سوسک را داخل در خودنویس خود اسیر کرد و برای شناسایی به خانه برد.

کتابهای مرجع نشان می دادند که وی یک "ملانوفیلا آکومینیت" پیدا کرده است. پس از سالها تحقیق، پرفسور ایوانز به راز وجود حفره ریز روی سینه این سوسک پی برد.

او عقیده داشت این حفره ها آکنده از حسگرهای مادون قرمز برای تشخیص حرارت برخاسته از آتش سوزیهای جنگلی است. مشکل اینجا بود که هیچ کسی باور نمی کرد که یک سوسک چنین توانایی شگرفی داشته باشد و در نتیجه مشاهدات پرفسور ایوانز سالیان سال نادیده ماند.

اکنون گروهی از پژوهشگران آلمانی به سرپرستی دکتر هلموت اشمیتس در دانشگاه بن نه تنها یافته های پرفسور ایوانز را تایید کرده اند، بلکه بعد تازه ای به نحوه تشخیص محیط از سوی این سوسک بخشیده اند.

سوسکهای جواهری از ترکیبی از حسگرهای فوق العاده حساس برای یافتن آتش استفاده می کنند. آنها زبانه سرخ شعله را می بینند، خس خس سوختن چوب را می شنوند و همانگونه که دکتر اشتفان شولتس، اکولوژیست شیمیایی، کشف کرده است، از گیرنده های بسیار حساس روی شاخکهایشان برای "بوییدن" دود، حتی اگر ضعیف باشد، استفاده می کنند.

محققان آلمانی از زمان آغاز تحیقی روی سوسک جواهری دو گونه سوسک آتش دوست دیگر، این بار در استرالیا، شناسایی کرده اند که با حسگرهای مادن قرمز محل آتش سوزی را می یابد. نکته جالب این است که حسگر سوسکهای استرالیایی با پسرعموهای کانادایی شان تفاوت دارد.

اکنون دانشمندان بدنبال استفاده از این دانش هستند. آنها به کمک مهندسان قصد دارند نسل بعدی حسگرهای مادون قرمز را بسازند. این پژوهشگران حتی یک نمونه عملی نیز تولید کرده اند و حالا مشغول تقویت حساسیت و کوچکتر کردن اندازه اش هستند.

عجیب نیست که آژانس پروژه های پژوهشی پیشرفته دفاعی آمریکا پتانسیل نظامی فراوانی برای نسل تازه ای از حسگرهای مادون قرمز بسیار حساس، ریز و نیرومند قائل است که طراحی اش از یک سوسک کوچک حرارت یاب الهام گرفته شده است.