آخرین یادگار خرّم

در میان آلبوم‌های رنگارنگی که هر روز شاهد تولد آنهاییم و به‌خصوص آلبــوم‌های پاپ که غالبا نسبتی با فرهنگ ایرانی ـ اسلامی ندارد بعضا به آلبوم‌هایی می‌رسیم که حاصل یک تلاش گروهی است و گونه‌ای موسیقی پاک و فاخر را به فرهنگ ایرانی عرضه می‌کند که با شنیدن آن هنوز هم می‌توان امیدوار بود که موسیقی اصیل ایرانی زنده است و نفس می‌کشد؛ موسیقی ایرانی‌ای که محملی است برای فرهنگ و ادبیات و اخلاق.

در میان آلبوم‌های رنگارنگی که هر روز شاهد تولد آنهاییم و به‌خصوص آلبــوم‌های پاپ که غالبا نسبتی با فرهنگ ایرانی ـ اسلامی ندارد بعضا به آلبوم‌هایی می‌رسیم که حاصل یک تلاش گروهی است و گونه‌ای موسیقی پاک و فاخر را به فرهنگ ایرانی عرضه می‌کند که با شنیدن آن هنوز هم می‌توان امیدوار بود که موسیقی اصیل ایرانی زنده است و نفس می‌کشد؛ موسیقی ایرانی‌ای که محملی است برای فرهنگ و ادبیات و اخلاق.

موسیقی با کلام شاید تنها هنری باشد که می تواند به خصوصی ترین موقعیت های روحی انسان ها نفوذ کند و به جاهایی سفر کند که هرگز در مخیله پدیدآورندگان آن نمی گنجد.

در موسیقی ایرانی، ملودی و صدا و تنظیم دست به دست هم می دهند تا در خدمت کلام باشند. اینجاست که نقش کلام بسیار برجسته می نماید و اگر کلام نباشد هیچ قطعه موسیقی قابل زمزمه و تکرار توسط مخاطبان نیست؛ کلامی که بسیار در موسیقی پاپ سطحی شده است.

اگر می بینیم هنوز ملودی های چند دهه پیش که حاصل کار گروهی خوانندگان و آهنگسازان و شاعران کاربلد ایران است زمزمه می شود و به خاطرات چند نسل تبدیل شده حاصل همزیستی این سه گروه است که سال ها با هم زیسته اند و به خلق و خو و ریزه کاری های هنر یکدیگر واقفند.

این همزیستی در موسیقی پاپ بیشتر به یک فرآیند تصادفی و رابطه ای تبدیل شده، چنانچه اگر ترانه سرایی با خواننده یا آهنگساز یا تهیه کننده مراودات دوستی نداشته باشد شعر او شنیده نخواهدشد.

«اشک من هویدا شد» عنوان آلبومی است که اخیرا توسط شرکت هفت اقلیم هنر به دنیای موسیقی عرضه شده و آخرین یادگار زنده یاد همایون خرم است.

ترانه های زیبا و جاودانی که بارها توسط خوانندگان مختلف اجرا شده، ولی این بار با صدای یک خواننده جوان خوانده شده که سال ها در محضر بزرگانی تلمذ کرده است.

شهریار بلوچستانی خواننده جوانی است که با صدایی نرم و گیرا ساخته های همایون خرم را بار دیگر با قدرت تمام اجرا کرده است؛ همایون خرم در ماه های پایانی زندگی خود، قطعاتی را که بسیار دوست داشته باردیگر اجرا شود به خواننده ای جوان سپرده که هنوز آن چنان که باید صدای او شنیده نشده و با این کار خود به پیشکسوتان موسیقی درسی آموخته که همان معرفی چهره ها و صداهای تازه و گمنام است.

در این آلبوم یک فایل کوتاه تصویری هم گنجانده شده که همایون خرم را در حال نوازندگی و تمرین با شهریار بلوچستانی نشان می دهد و برای هر دوستدار موسیقی می تواند یک کلاس درس باشد؛ کلاسی که هم هنر است، هم اخلاق و هم فروتنی. اجرای مجدد شاهکارهای همایون خرم که بخشی از اعتبار موسیقی ایرانی است ما را به یاد این بیت از حضرت حافظ می اندازد که:

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب

از هر زبان که می شنوم نامکرر است

سعید بیابانکی - شاعر و ترانه سرا