منطقه ممنوعه کجاست؟

آیا شما دوست دارید کسی سرزده وبی خبر ، وارد خانه شما بشود؟ ‌شما برای زندگی وخانه خویش، حریمی قائل هستید و دوست ندارید که نادیده گرفته شود. ‌پیامبر اکرم(ص) که رفتارش مایه درس و …

آیا شما دوست دارید کسی سرزده وبی خبر ، وارد خانه شما بشود؟ ‌شما برای زندگی وخانه خویش، حریمی قائل هستید و دوست ندارید که نادیده گرفته شود. ‌پیامبر اکرم(ص) که رفتارش مایه درس و الگو برای همگان است ، وقتی به در خانه کسی می آمد ، رو به روی ‌در نمی ایستاد ، بلکه سمت راست یا چپ قرارمی گرفت و می فرمود: "السلام علیکم ." با این سلام دادن بلند، ‌اجازه ورود می گرفت. زیرا آن روزها هنوز معمول نشده بودکه همه در برابر خانه شان پرده بیاویزند. با "در زدن "، "اجازه گرفتن "، یا الله گفتن، زنگ زدن، سرفه کردن، پا برزمین کشیدن یا به هر وسیله ممکن ‌باید صاحب خانه یا ساکن اتاق را خبر داد. اگر اجازه ورود داده شد ، وارد می شویم ، وگرنه بدون هیچ ناراحتی‌بر می گـــردیـــم.

هـمـچـنـــان کـــه اگـــر مــا در شــرایــط نامساعد بودیم و برای ورود کسی به خانه یا محل کار، تمایل نشان ندادیم ‌،انتظار داریم که نرنجد و این را " توهین " تلقی نکند.‌امام صادق(ع) می فرماید: ‌برای ورود به خانه ای، اذن گرفتن و اعلام، سه بار است: بار اول ، تابشنوند. بار دوم برای آنکه خود را جمع و ‌جور کنند. در مرتبه سوم اگرمایل بودند اجازه دهند، والا اذن نمی دهند و اجازه گیرنده برمی گردد.

نـگــاه:

نـهــاد "خــانــواده" از مقـدس تـریـن نهادهاست و سلامت و استواری آن نیز، مورد توجه اسلام است. نوع برخوردها ‌نسبت به تحکیم رشته های این نهاد ، یا گسستن پیوندهای آن مؤثر است. خانواده و خانه، حد و حریمی دارد که باید ‌رعایت شود و موردتعدی و "مرزشکنی " قرار نگیرد. تهاجم و تعدی به این حدود و حقوق ، گاهی هم از طریق " ‌نگاه " است که کنترل آن ضروری است.در روایات ، "نگاه " همچون تیری مسموم از تیرهای شیطان قلمدادشده است. گاهی "گناه "، در پی یک "نگاه " ‌پدید می آید و اگر کسی نتواندچشم ها و پلک های خود را تحت اختیار و کنترل داشته باشد ، به روزسیاه می نشیند. ‌حیف اسـت کـه انـسـان از راه نـگـاه، جهنمی شود.به فرموده حضرت علی(ع: ) چشم ها شکارگاه شیطان است. ‌این سخن نیز از حضرت مسیح(ع) است که: ‌از نگاه به آنچه "ممنوع " است بپرهیزید ، چرا که چنین نگاهی بذرشهوت و رویش فسق و گناه است. ‌

چرا بی اجازه؟

‌احترام گذاشتن به حقوق فردی، شرط اخوت اسلامی در یک جامعه مکتبی است و پایبندی به این اصول، ضامن ‌تداوم دوستی هاست.‌اگر کسی یادداشت یا نامه ای می نویسد ، نباید دزدانه به آن نگاه کرد. اگر دو نفر با هم صحبت خصوصی می کنند، چه حضوری، چه تلفنی، گوش ایستادن و به نجواها گوش کردن و استـراق سمـع کـردن وشنود گذاشتن، ‌جایز نـیـســت. ‌اگــر پــاکتـی بـرای شخصـی فـرستـاده می شود و تاکید می کنند که "شخصا مفتوح فرمایید"، دیگری حق باز کردن و ‌مطالعه آن را ندارد (مگربا اجازه طرف اصلی.) اگر گفتند راضی نیستیم مطالب این دفتر را بخوانی، یا اگر ‌مطلب، انتقاد ومقاله ای نوشتند و با نوشتن "امضا محفوظ گفتند که راضی به افشای نام نیستند، افشای آن ‌خــلاف ادب، قــانـون و وجـدان اسـت. ‌پـس مجموعه آنچه" راز شخصی" و اسرار زندگی خصوصی محسوب می شود ، بسیار است و تنها در خانه، ‌اتاق، نامه و راز هم خلاصه نمی شود. ممکن است حتی نوعی از غذا، میوه، خوراکی درخانه و یخچال کسی باشد ولی دوست نداشته باشد دیگران بدانند یا یک بیماری یا نقص عضو و جسم در کسی باشد که نخواهد ‌دیگری آن را بداند و یا در شرایط بحرانی خاصی قرار داشته باشد که نخواهد مردم بدانن د. همه اینها در قلمرو ‌‌"حریم شخصی " است و ورود به آن "اجازه " می خواهد.‌در ارتباطات، گاهی با خویشاوندان ودوستان بسیار صمیمی مواجه هستیم، ولی هرگز این "مجوز" ورود به ‌‌"منطقـه ممنوعه " از زندگی شخصی آنان شمرده نمی شود، مگر آنکه "اذن صریح " داشته بــاشیـم.‌ بکـوشیـم تـا درسخـن، نگــاه، رفتــار، معاشرت و ارتباط، از آنچه خارج از قلمرو "اذن " و "اجازه " قرار دارد، ‌وارد نشویم. ‌