نگاهی به عملکرد آژانس ملی اشتغال در کشور استرالیا

از این پس تلاش خواهیم کرد تا به بررسی یکی از آژانسهای ملی اشتغال بپردازیم در این شماره مطالبی درباره آژانس ملی اشتغال در کشور استرالیا ارائه خواهیم داد

از این پس تلاش خواهیم کرد تا در هر شماره از فصلنامه به بررسی یکی از آژانسهای ملی اشتغال بپردازیم. در این شماره مطالبی درباره آژانس ملی اشتغال در کشور استرالیا ارائه خواهیم داد:

▪ ساختار کلی نظام اشتغال در استرالیا:

وزارت اشتغال و روابط محیط کار Department of Employment and workplace Relationsسازمان اصلی مسؤول امور اشتغال و روابط کار در استرالیا است اما سایر سازمانهای دولتی، عمومی، خصوصی، خیریه و کلیساها در امر اشتغال همکاری می‌کنند. وزارت اشتغال و روابط محیط کار مسؤول سیاست‌گزاری، تأمین بودجه و نظارت بر عملکرد سایر سازمانها و مؤسسات خصوصی دست‌اندرکار است. این سیاست‌گزاری و نظارت هم در سطح فدرال و هم در سطح دولت‌های ایالتی و محلی انجام می‌گیرد. از مهمترین سازمانهای دولتی می‌توان وزارت آموزش، علوم و حرفه‌آموزی را نام برد که علاوه بر برنامه‌های آموزشی مدارس و دانشگاهها، کالج‌های حرفه‌آموزی متعددی در همه نقاط کشور دارد و دوره‌های بسیار متنوع آموزشی همراه با صدور مدرک معتبر و دارای ارزش استخدامی برگزار می‌کند. همچنین وزارت امور خانواده و خدمات اجتماعی که طیف وسیعی از خدمات حمایتی را بعهده دارد در زمینه مشاوره اشتغال، حمایت انفرادی و گروهی بیکاران و کارجویان، برگزاری دوره‌های آموزشی و سمینارها، برگزاری کلاسهای زبان‌آموزی برای مهاجرین و خدمات مشابه فعال است.

● سایر بخشهای فعال عبارتند از:

▪ نقطه ورود به بازار تجارت (BEP): این سازمان اطلاعات و خدمات آن‌لاین برای صنایع کوچک و خوداشتغال ارائه می‌دهد.

▪ کمیته‌های هماهنگی و ارتباط بین دولت فدرال و نواحی شهری و روستایی استرالیا (ACC)

▪ سازمان تعاون در کار استرالیا(AWT): وظیفه کمک به مردم در مسیر پیشرفت به طور کلی و به ویژه پیشرفت شغلی است. این سازمان بیشتر نیرو و بودجه خود را از طریق فعالیتهای داوطلبانه می‌گیرد.

▪ اخبار اشتغال (News Employment): یک سایت خبری مخصوص اخبار اشتغال

▪ طرح حمایت از خوداشتغالی (New Enterprise Incentive Scheme)

▪ طرح کارآموزی (New Apprenticeships):دوره‌های کارآموزی که مرتباً برگزار می‌شود و هدف از آنها ارائه راههای یافتن شغل برای دانش‌آموزان و دانش‌جویان است.

▪ طرح مسیر شغلی (Jobs Pathway Program): این برنامه به افراد جوان کمک می‌کند که پس از فراغت از تحصیل بتوانند وارد بازار کار شوند.

سایتهای اینترنتی متعدد در زمینه کاریابی فعالیت دارند. مهمترین سایت که در واقع شبکه اصلی کاریابی استرالیا محسوب می‌شود و کلیه کاریابی‌ها با این شبکه کار می‌کنند همان Job Networkاست. علاوه بر آن سایتهای مختلفی با خدمات متنوعی وجود دارد. مثلاً سایت Seek(جستجو) یکی از سایتهای پر طرفدار در زمینه اشتغال است که مرتباً مشاغل جدید را آگهی می‌کند. رزومه کارجویان را در معرض دید کارفرمایان می‌گذارد. شغلهای موجود در ردیف مشاغل درخواستی کارجویان را از طریق پست الکترونیکی برایشان ارسال می‌کند و بسیاری از خدمات مشابه دیگر ارائه می‌دهد. بیشتر دانشگاهها نیز در زمینه اشتغال با راه‌اندازی سایتهای اینترنتی فعالیت می‌کنند و طیف وسیعی از کارجویان به ویژه جوانان و دانشجویان از خدمات این گونه سایتها استفاده می‌کنند.

دولت نیز مرتباً سیستم‌های کاریابی را گسترش و بهبود می‌بخشد. هر از مدتی یک سایت جدید راه‌اندازی می‌شود تا بتواند طیف‌های وسیع‌تری را در بربگیرد. برای مثال اخیراً سایتی با عنوان Job Juiceمخصوص جوانان تازه فارغ‌التحصیل بوسیله وزارت کار و روابط محیط کار راه‌اندازی شده است تا جوانان را با بازار کار آشنا کند.

سیستم‌های جدید خدماتی روز به روز اضافه می‌شود. برای مثال از اول آوریل ۲۰۰۳ اطلاع‌رسانی بازار کار به کارجویان از طریق تلفن همراه با سیستمی که اطلاعات متنی موجود در شبکه را به صدا تبدیل می‌کند انجام‌پذیر است. از جولای ۲۰۰۳ سیستم‌های جدید دیگری اضافه شده که پیامهای کارفرمایان و وقت مصاحبه تعیین شده برای کارجویان را از طریق تلفن همراه به اطلاع آنان می‌رساند. همچنین از اول جولای ۲۰۰۳، کارجویان قادر شده‌اند اطلاعات خود را در روی شبکه مرتباً به روز کنند.

● شبکه شغلی استرالیا (Australian Job Network)

بیش از ۲۶۰ شرکت خصوصی، مؤسسه خیریه و عمومی شبکه شغلی استرالیا را تشکیل می‌دهند. این شرکتها که به طور متمرکز هدایت می‌شوند در بیشتر نقاط کشور شعبه دارند. در شهرهای بزرگ، هر یک از این شرکتها چندین دفتر دارند. هر دفتر یک مدیر و هر چند دفتر یک مدیر منطقه‌ای و هر شرکت یک هیأت مدیره و رئیس کل دارد.

مؤسسات کاریابی بر اساس نوع و سطح خدماتی که ارائه می‌دهند رتبه‌بندی شده‌اند و از یک تا پنج ستاره دارند. هر دفتر کاریابی یک یا دو کارمند دفتری دارد. به علاوه، بسته به سطح رتبه‌بندی دفتر یک نفر یا بیشتر مربی جستجوی شغل تعدادی مشاور اشتغال و احیاناً یک یا بیشتر مشاور اشتغال ویژه دارد. در برخی از دفاتر که خدمات ویژه برای معلولین، مهاجرین و یا بومیان استرالیا ارائه می‌دهند نیز کارشناسان و مشاوران مخصوص فعالیت می‌کنند. یکی از معیارهای رتبه‌بندی تنوع خدمات و تعداد زبانهایی است که در آن دفتر صحبت می‌شود. این نکته با توجه به وضعیت مهاجر‌پذیر استرالیا و ویژگی‌ چند فرهنگی آن حایز اهمیت است. در برخی از دفاتر اشخاصی به عنوان مشاور به کارگماری مهاجرین متخصص وجود دارد که به مهاجرین دارای تخصص مشاوره و کمک انفرادی می‌دهد و تا مرحله اشتغال آنان را یاری می‌کند.

هر فرد جویای کار باید ابتدا بهCenterlink مراجعه و در آنجا ثبت‌نام می‌کند. Centerlinkمرکزی است که کلیه خدمات دولتی از قبیل پرداخت مزایای تأمین اجتماعی، مستمری کودکان، دانش‌آموزان، سالمندان، خدمات ترجمه رایگان، انواع و اقسام حمایتهای اجتماعی و از جمله صدور کارت شناسایی کارجویان را به عهده دارد. فردی که دنبال کار می‌گردد می‌تواند به هر یک از مراکز Centerlink مراجعه و مشخصات خود شامل مشخصات فردی، تخصص، تحصیلات، سوابق کاری و نوع مشاغلی را که در پی آن است به ترتیب اولویت اعلام کند. این مشخصات در شبکه وارد شده و بر اساس آن یک کارت شناسایی به نام کارت شناسایی کارجو صادر می‌شود. هر کارت شامل یک شماره است که شماره کارجو نامیده می‌شود. البته در Centerlink وضعیت استحقاق فرد جهت استفاده از مزایای کاریابی از جمله نوع ویزای وی بررسی می‌شود. این کارت و شماره کارجو کلید ورود به شبکه کار استرالیا است. در مراکز Centerlink و کلیه مراکز کاریابی دستگاههای Touch Screenقرار دارند که با لمس یک دکمه شما را به شبکه کار وصل می‌کنند. در این دستگاه شما می‌توانید در محدوده‌های جغرافیایی مختلف از کل کشور گرفته تا منطقه و محله محل سکونت خود شغلهای موجود را بررسی کرده و از آنها پرینت بگیرید. همچنین در کلیه این مراکز کامپیوتر، دستگاههای فتوکپی، فاکس و تلفن رایگان قرار دارد . همه کامپیوترها مجهز به برنامه‌ رزومه نویسی آنلاین(Resume Builder)هستند که به شما کمک می‌کند یک رزومه مناسب تهیه کنید. سپس از طریق فاکس یا تلفن می‌توانید با کارفرما یا مؤسسه کاریابی فراهم‌کننده کار تماس گرفته و داوطلبی خود جهت شغل آگهی شده را به اطلاع آنان برسانید.

برای استفاده از تسهیلات مراکز کاریابی، کافی است شماره کارجویی خود را به آنان بدهید و یک فرم مشخصات را پر کنید. وقتی شما در یک شعبه از یک شرکت کاریابی ثبت‌نام می‌کنید نام شما در کامپیوترهای تمام شعبات وارد می‌شود و می‌توانید از همه آنها استفاده کنید در مراکز کاریابی علاوه بر استفاده از روزنامه‌ها، دستگاههای Touch Screen، کامپیوترهای متصل به اینترنت، دستگاههای فتوکپی، فاکس و تلفن و سرویس پستی رایگان مشاوران نیز جهت ارائه خدمت حضور دارند. در برخی از این مراکز چای و قهوه نیز به صورت سلف سرویس موجود است. همزمان با جستجوی شخصی شما، مشاوران مراکز کاریابی نیز برای شما در جستجوی شغل هستند و هر زمان شغل مناسبی یافتند تلفنی به شما اطلاع می‌دهند.

کسانی که نیاز به مشاوره خاص و یا آموزش دارند با دریافت معرفی نامه از Centerlinkمی‌توانند این‌گونه خدمات را هم به طور رایگان دریافت کنند. با توجه به نرخ بالای تلفن و فاکس به ویژه برای افراد بیکار، استفاده رایگان از این امکانات به واقع نعمتی است.

مؤسسات کاریابی مجری برنامه‌های متعددی هستند و علاوه بر وظیفه تماس با کارفرمایان و جستجوی شغل، مسؤول انطباق مهارتهای کارجویان با مشاغل نیز می‌باشند. این کار به اصطلاح Job Matchingنامیده می‌شود که از سوی مشاوران به کارگماری انجام می‌شود.

کاریابی‌ها همچنین آموزش مهارتهای جستجوی کار از جمله چگونگی تماس گرفتن و نزدیک شدن به کارفرمایان و به ویژه مهارتهای مصاحبه را به عهده دارند.

فعالیتهای زیر نیز از جمله برنامه‌های دولتی است که با معرفی Centerlinkاز طریق شبکه کاریابی‌ها انجام می‌شود:

۱) Work for the Dole (WFD): تحت این برنامه، کارجویان به منظور کسب تجربه در فعالیتها و مشاغل مورد تأیید از طریق کاریابی‌ها در فعالیتهای انجمن‌های محلی به کار گرفته می‌شوند. شرکت‌کنندگان می‌توانند امتیاز کارآموزی به دست آورند و گذرنامه اشتغال دریافت کنند. این امتیاز و گذرنامه به اشتغال آتی آنان کمک خواهد کرد. گفتنی است که کارجویان مستحق دریافت این برنامه در طول مدت کارآموزی از دولت کمک هزینه زندگی دریافت می‌کنند.

۲) Community Work (CW):این برنامه نیز از کارجویان و سایر کسانی که از مزایای تأمین اجتماعی استفاده می‌کنند حمایت می‌کند تا بتوانند به کار داوطلبانه در سازمانهای خدمات داوطلبانه بپردازند. از طریق کار داوطلبانه نیز کارجویان می‌توانند امتیاز کارآموزی و گذرنامه اشتغال به دست آورند.

۳) Transition to Work (TTW): این برنامه به کارجویان و به ویژه زنان و سالمندان کمک می‌کند که پس از دوره‌های طولانی بیکاری، دوباره به بازار کار برگردند و کار همراه با دستمزد پیدا کنند. این برنامه به منظور کمک به موفقیت بازگشت به کار و برنامه شغل، آموزش و کارآموزی طراحی شده و اجرا می‌شود.

۴) Indigenous Programmers:یا برنامه‌های مخصوص بومیان، سیاست اشتغال بومیان در جهتی طراحی شده است که فرصتهای شغلی بیشتری برای بومیان استرالیا فراهم کند. بومیان استرالیا به دلیل ویژگی‌های خاص شخصیتی و تحصیلی نیازمند حمایت ویژه هستند و در تمامی برنامه‌های دولت استرالیا از جمله برنامه‌های اشتغال توجه خاصی به آنان شده است. برنامه اشتغال بومیان شامل مراکز کاریابی مخصوص بومیان و صندوق خوداشتغالی بومیان می‌شود.

۵) برنامه‌های حمایت انفرادی و جمعی که از سوی جمعیت‌های خاص، مجامع کلیسایی، بنیادها و سازمانهای خیریه حمایت و مستقیماً از طریق کاریابی‌ها اجرا می‌شود.

همانطور که گفتیم کاریابی برای کارجویان نه فقط هیچ هزینه‌ای در برندارد بلکه کلیه کارجویان، در مدتی که مشغول جستجوی کار هستند از مزایای تأمین اجتماعی برخوردار می‌شوند. در واقع جستجوی کار یکی از ملاکهای اصلی استحقاق برای دریافت بیمه بیکاری، علاوه بر سایر مزایایی که ممکن است به فردی تعلق گیرد می‌باشد. تا زمانی که فرد در جستجوی کار است و گاهی اوقات این جستجو ممکن است چند سال هم طول بکشد می‌تواند از مزایای تأمین اجتماعی استفاده کنند. البته در مواردی که جستجوی کار خیلی طولانی شود، دولت از طریق کاریابی‌ها کنترل می‌کند که آیا فرد واقعاً به دنبال کار هست یا خیر. در چنین مواردی که کاریابی‌ها وظیفه دشواری به عهده دارند. قوانین و مقررات خیلی ظریف و دقیق هستند. از طرفی نمی‌توان کارجو را وادار به پذیرفتن یک شغل کرد و از سوی دیگر باید دلایل او برای نپذیرفتن شغل منطقی و قابل قبول باشد. در یکی از مؤسساتی که اینجانب از آن دیدن کردم مردی را مشاهده کردم که ۱۳ سال بود بیکار بود و از بیمه بیکاری استفاده می‌کرد و مسؤولان کاریابی نتوانسته بودند او را قانع کنند که شغلی را بپذیرد. از یک طرف دولت علاقمند است که از تعداد استفاده‌کنندگان از بیمه بیکاری بکاهد و از طرف دیگر سلطه وسیع قانون آزادی‌های فردی و اجتماعی دست دولت را در مجبور کردن افراد به پذیرفتن شغل بسته است به طوری که بعضی‌ها شغل بیکاری را به عنوان شغل خود برگزیده‌اند. البته ناگفته پیداست که شمار این افراد بسیار اندک است.

از طرف دیگر کارفرمایان نیز بابت اشتغال افراد از طریق شبکه کار وجهی نمی‌پردازند. البته به جز شبکه کار تعداد بیشماری مؤسسات دیگر نیز وجود دارند که به کاریابی مشغولند. این مؤسسات کاملاً مستقل از دولت کار می‌کنند و برای صنایع و کارفرمایان نیرو استخدام می‌کنند. اینگونه مؤسسات ارتباطی با شبکه کار وزارت اشتغال ندارند و موضوع بحث این نوشته نیز نیستند.

کلیه مخارج و هزینه‌های دفاتر کاریابی طی قراردادهایی که معمولاً سال به سال تمدید می‌شود از سوی دولت تأمین می‌شود و برای هر یک از خدمات، قرارداد جداگانه‌ای منعقد می‌شود به طوری که شغل کاریابی یکی از مشاغل پرسود و در حال رشد به حساب می‌آید.

سالیانه حدود ۰۰۰/۴۰۰ شغل از طریق مؤسسات کاریابی اشغال می‌شود. بابت پر کردن هر شغل، دولت بین ۱۶۵ تا ۵۵۰ دلار به کاریابی‌ها می‌پردازد. این یکی از درآمدهای جانبی مؤسسات کاریابی است که در قالب قرارداد به کارگماری صورت می‌گیرد. در آغاز سال طی مناقصه‌ای، مؤسسات متقاضی داوطلب عقد قرارداد به کارگماری با دولت می‌شوند. البته مؤسسات کاریابی به طور اتوماتیک مجوز این کار را دریافت می‌کنند و نیازی به شرکت در مناقصه ندارند.

برای اشتغال به حرفه کاریابی موارد زیر لازم است:

▪ رعایت آیین‌نامه

▪ داشتن بیمه در سطح مورد نیاز

▪ داشتن زیرساختهای تکنولوژی اطلاعاتی در حدی که بتوانند با سیستم کامپیوتری وزارت اشتغال و روابط محیط کار، فعالیت کنند.

● آیین‌نامه شبکه کار

هدف از آیین‌نامه شبکه کار تضمین کیفیت خدمات است. کلیه اعضای شبکه باید استاندارد خدمات و رفتار را طبق آیین‌نامه رعایت کنند. همه آنان موظفند از منافع کارجویان حمایت نموده و حریم خصوصی آنان را محفوظ بدارند. مقصود از این آیین‌نامه این است که خدمات با کیفیت بالا ارائه شوند تا منجر به رفتاری اخلاقی بین همه طرفهای مرتبط شود و بهترین نتایج را برای کارجویان و کارفرمایان تأمین کند.

● آیین‌نامه

▪ چارچوبی برای ارائه خدمات اشتغال به کلیه کارجویان و کارفرمایان است.

▪ ابزاری برای بهبود مستمر کیفیت ارائه خدمات اشتغال است.

▪ ابزاری برای ایجاد یک شبکه کار نوآور و قابل انعطاف است که بتواند پاسخگوی یک بازار کار پویا باشد اما در عین حال کیفیت بالای ارائه خدمات را هم حفظ کند.

▪ معیاری است برای جامعه جویندگان کار و کارفرمایان تا بتوانند کیفیت خدمات را ارزیابی کنند.

▪ روشی است برای شناسایی نقایص یا مشکلات موجود در ارائه خدمات اشتغال از سوی اعضای شبکه.

▪ ابزاری برای حمایت از حقوق کارجویان و کارفرمایان است که آنها را تشویق می‌کند تا در جهت بهبود کیفیت خدمات اقدام کنند.

این آیین‌نامه شش اصل دارد که باید رعایت شود:

▪ اصل اول:رفتار مبتنی بر اخلاق، احترام‌آمیز و منصفانه (کیفیت رابطه با مشتری)

▪ اصل دوم:کمک کردن به طرز صحیح و مرتبط (کیفیت خدمات، مشاوره و کمک ارائه شده از سوی اعضای شبکه کار )

▪ اصل سوم:خدمت رسانی سریع و مؤدبانه (چگونگی ارائه خدمات به کارجویان و کارفرمایان از سوی اعضای شبکه کار )

▪ اصل چهارم:روند قابل دسترسی و مؤثر جهت رسیدگی به شکایات (ایجاد یک روش مناسب جهت رسیدگی به شکایات کارجویان و کارفرمایان)

▪ اصل پنجم:حفظ حریم خصوصی و محرمانه بودن اطلاعات (رعایت الزامات مربوط به حریم خصوصی و اطلاعات شخصی کارجویان و کارفرمایان)

▪ اصل ششم:تبلیغات مسؤولانه (انجام تبلیغات به شیوه‌ای مسؤولانه)

اعضای شبکه کار طی قراردادشان با وزارت اشتغال، روابط محیط کار و مشاغل کوچک متعهد به رعایت اصول و استانداردهای خدمات مندرج در آیین‌نامه می‌شوند. آنها همچنین موظفند که یک نسخه از کتابچه آیین‌نامه، پوستر و بروشور تهیه شده از سوی وزارتخانه را در معرض نمایش مراجعان بگذارند و به کارجویان و کارفرمایان اطلاعات کافی در این زمینه بدهند.

سیستم رسیدگی به شکایات احتمالی کارجویان یا کارفرمایان از مؤسسات عضو شبکه کار سه مرحله‌ای است. در مرحله اول به خود مؤسسه و از طریق سیستم رسیدگی به شکایات داخلی مؤسسه مراجعه می‌کنند. در صورت عدم رضایت از پاسخ دریافتی می‌توانند با شماره تلفن مرکز خدمات مشتریان وزارتخانه تماس بگیرند و با یکی از کارکنان این بخش ملاقات کنند. در صورت لزوم کارکنان مزبور می‌توانند در زمینه شکایت تحقیقات لازم را به عمل آورند.

در مرحله سوم و در صورت عدم رضایت از عملکرد وزارت کار، شاکی می‌تواند به دفتر دادستان کل شکایت کند و مسأله را از طریق مراجع قضایی پیگیری نماید.

در صورتی که وزارت کار تشخیص دهد که یکی از اعضای شبکه برخی از موارد آئین‌نامه را نقض کرده‌اند، مسأله را با عضو مورد نظر در میان گذاشته و مهلتی برای رفع نقص برای آنان تعیین می‌کند. اگر موارد شکایت متعدد باشد وزارتخانه می‌تواند یک حسابرسی کیفی از مؤسسه مورد نظر به عمل آورد و مؤسسه موظف خواهد بود نتایج بازرسی را نپذیرد یا مرتباً نقایص جدی و موارد متعدد نقص آیین‌نامه داشته باشد. وزارتخانه می‌تواند موقتاً ارجاع کارجویان به آن مؤسسه را به مورد تعلیق درآورد یا ظرفیت قراردادی آن عضو را برای باقی‌مانده مدت قرارداد کاهش دهد و یا اینکه قرارداد را به طور کلی فسخ کند.

برای هر یک از سایر بخش‌های خدمات اشتغال نیز آیین‌نامه‌های مشابهی وجود دارد. از جمله آیین‌نامه انتقال به کار که در اصول با این آیین‌نامه یکسان است. همچنین در زمینه کارهای داوطلبانه نیز آیین‌نامه‌ای وجود دارد که وظایف هماهنگ‌کنندگان کار داوطلبانه یا اجتماعی و سازمانهای پذیرنده در آن مشخص شده است و هدف از آن ارائه یک تجربه کاری با کیفیت همراه با استانداردهای بالای رفتار اخلاقی بین همه طرفهای ذیربط است. هماهنگ‌کنندگان و مؤسسات حامی باید با کارجویان با احترام و حفظ شخصیت رفتار کنند. انصاف، اخلاق، حرفه‌ای بودن، مسؤولیت در تبلیغات و حفظ حریم خصوصی افراد از وظایف این مؤسسات است.

برای انواع خدمات نیز استانداردهایی در نظر گرفته شده است. هر استاندارد از اجزا و شاخصه‌هایی تشکیل شده است. برای مثال خدمات هماهنگ‌کنندگان کار داوطلبانه به چهار قسمت خدمات اداری، خدمات مدیریتی، خدمات نظارتی و ارتباط با جامعه تقسیم شده و برای هر یک استانداردهای دقیقی تعریف و تبیین شده است

● مقایسه و نتیجه‌گیری

در مقایسه با وضعیت کاریابی‌های غیر دولتی ایران، می‌توان گفت که در استرالیا دولت بودجه بسیار بیشتری صرف این فعالیت می‌کند. کاریابی در استرالیا یک حرفه بسیار مهم و اساسی به حساب می‌آید. سطح خدمات ارائه شده در استرالیا بسیار بالا است. کارجویان و کارفرمایان هیچ هزینه‌ای نمی‌پردازند. حمایتها دامنه‌دار و مداوم است و در نتیجه اغلب منتج به نتیجه است. سیستم‌ها و استانداردهای خدمات مرتباً در حال بهبود یافتن هستند. کنترل کیفیت مستمر از اصول حاکم بر این صنعت است. همه بخش‌های جامعه و دولت در امر اشتغال فعالیت می‌کنند و آن را مهمترین مسأله ملی می‌دانند. برای مثال شرکت مخابرات استرالیا از طریق پرسنل یک بخش خصوصی و از طریق یک قرارداد با وزارت کار هر روز به طور تصادفی یکصد شغل از مشاغل آگهی شده در شبکه کاریابی را بررسی می‌کند . پنجاه تا از نظر رعایت مقررات توسط مؤسسه آگهی دهنده که معمولاٌ یک مؤسسه کاریابی است و پنجاه تای دیگر از نظر پر نشدن مورد بررسی قرار می‌گیرند.

فعالیت در زمینه خوداشتغالی فقط به اعطای یک وام ختم نمی‌شود. کسی که متقاضی خوداشتغالی است نه فقط در آغاز کار بلکه حداقل به مدت یکسال تمام تا هنگام رونق گرفتن کار مشاوره مرتب و منظم به طور رایگان دریافت می‌کند. به مدت حداقل یک سال و حداکثر ۳ سال مخارج خود و خانواده‌اش از سوی دولت تأمین می‌شود. مربیان کلیه امور مدیریت کار از قبیل مسائل مالیاتی، شیوه‌های بازاریابی و فروش را به او می‌آموزند. در مؤسسات کاریابی، مشاوران انگیزه کافی برای صرف وقت و راهنمایی دلسوزانه کارجویان را دارند. معمولاً نوعی رابطه شخصی ایجاد می‌شود و مشاوران علاوه بر دیدگاه حرفه‌ای از نظر ایجاد امید، انگیزه و اعتماد به نفس نیز روی کارجویان تأثیر می‌گذارند. وزارت کار مرتباً در مناطق مختلف کشور سمینارهایی جهت آشنایی کارگران و کارفرمایان با حقوق و وظایف خود و همچنین با مسؤولیت‌ها و خدمات شبکه کار برگزار می‌کنند. هر از گاهی یکی از بخشهای صنعت یا خدمات مورد توجه دولت قرار می‌گیرد و از شخص وزیر گرفته تا کارمندان جزء با هماهنگی بخش‌های مختلف روی آن صنعت مانور می‌دهند. برای مثال از اوایل سال جاری صنعت رستوران‌داری و خدمات پذیرایی مورد توجه وزارت کار قرار گرفته است. وزارت کار در بررسی‌های اولیه دریافت که بیش از ۷۰% کارفرمایان این صنعت در حال رشد چیز زیادی از شبکه کار نمی‌دانند. در نتیجه یک حرکت ملی در تمام کشور ایجاد شده و مدیران این صنعت همراه با مسؤولان وزارت کار و مؤسسات کاریابی برای اشتغال شمار زیادی از کارجویان در این صنعت مشغول فعالیت شده‌اند.

اگر ما هم بتوانیم بار تأمین مخارج مؤسسات کاریابی خصوصی را از دوش کارجویان برداریم و تعامل سودمندی بین بخش دولتی و بخش خصوصی ایجاد کنیم و خدمات کاریابی را به طور کاملاً رایگان ارائه دهیم همچنین اگر زیرساخت‌های تکنولوژی شبکه کار را در ایران بهبود ببخشیم، شاید بتوانیم نقش بهتری در زمینه اشتغال در کشور عزیزمان ایران ایفا کنیم. به امید آن روز

گردآوری:گروه سبگ زندگی سیمرغ

www.seemorgh.com/lifestyle

منبع:creativity.ir