اشغال عراق و گسترش روسپی گری

با حضور اخیر نیروهای ارتش ایالات متحده در جنگ خلیج فارس, جنگ افغانستان و جنگ عراق, بازار روسپی گری و قاچاق زنان در منطقه خاورمیانه جانی دوباره گرفته است

روسپی‌گری نظامی از دیرباز در اطراف پایگاه‌ ارتش ایالات متحده در فیلیپین، کره جنوبی، تایلند و سایر کشورها، وجود داشته است. از زمانی که دولت این کشور تصمیم گرفت تا نیروهای خود را به بسیاری از کشورهای مسلمان گسیل دارد، امکان اعلام عمومی نیاز به زنان روسپی برای پرسنل ارتش آمریکا وجود نداشت. اما با حضور اخیر نیروهای ارتش ایالات متحده در جنگ خلیج فارس، جنگ افغانستان و جنگ عراق، بازار روسپی گری و قاچاق زنان در منطقه خاورمیانه جانی دوباره گرفته است.

یکی از تغییرات کلیدی به وجود آمده در نیروهای نظامی ایالات متحده در سال‌های اخیر، به حضور گسترده پیمانکاران بخش خصوصی باز می‌گردد. باید بدانید که تعداد افراد تحت پوشش این پیمانکاران هم اینک از تعداد سربازان آمریکایی حاضر در خاک عراق فراتر رفته است. لذا توجه عمومی به نقش این پیمانکاران در مناطق جنگی متحده معطوف گردیده است. اما نکته که در این میان به آن توجهی نشده این حقیقت است که این شرکت‌های پیمانکاری، چگونه ماهیت روسپی‌گری نظامی را تغییر داده‌اند.

به عنوان مثال باید بدانید که کارکنان شرکت دین کورپ به قاچاق زنان در جنگ بوسنی مشغول بودند و گفته می‌شود که این شرکت در عراق نیز فعالیت‌های مشابهی دارد. در ماه‌های اخیر ، من در این زمینه پژوهش می‌نمایم که آیا پیمانکاران محلی نیز به سوء استفاده‌ها و استثمارهای جنسی نظامیان در افغانستان ، عراق و امارات متحده عربی و سایر کشورهای مسلمان کمک می‌نمایند و یا خیر ؟

به علاوه، در این تحقیق من به دنبال کشف روش‌های جدید استثمار جنسی زنان توسط ایالات متحده جهت اهداف نظامی نیروهای امریکایی در کشورهای مسلمان تغییر نموده از دیگر اهداف پژوهش من به شمار می‌رود. از سوی دیگر، نقش پیمانکاران محلی در گسترش روسپی‌گری زنان بومی و یا وارد نمودن زنان خارجی به مناطق پیرامونی پایگاه‌های نظامی ارتش ایالات متحده، تحت عناوینی نظیر آشیز، خدمتکار ویا منشی، موضوع مورد علاقه من می‌باشد.

من این پژوهش را به عنوان یک پژوهشگر که از دیر باز در مورد مسائل زنان و نظامی گری فعالیت می‌نمایم، انجام می‌دهم، چرا که در گذشته نیز اعتراض خود را نسبت به سوء استفاده‌های جنسی زنان فیلیپینی ساکن در مناطق اطراف پایگاه‌های نظامی ارتش ایالات متحده اعلام نموده بودم. اخیرا هم، من در مورد آزادگری جنسی و سوء استفاده‌های غیر اخلاقی صورت گرفته علیه پرسنل زن ارتش امریکا تحقیقاتی انجام دادم.

باید بدانید که پیش از آغاز رسمی جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ میلادی، ارتش ایالات متحده که در خاک عربستان سعودی مستقر گردیه بود. از ترس عکس العمل میزبان، از اقدامات روسپی گرایانه احتراز می‌نمود. اما در هنگام بازگشت این نیروها، کشتی‌هایشان در بنادر لنگر می‌انداخت. پس از جنگ خلیج فارس نیز، تحریم‌های اقتصادی بی‌رحمانه، بسیاری از زنان بی‌پناه عراقی را مجبور نمود تا به تن فروشی دست بزنند . بدین ترتیب، تجارت سکس در سال ۱۹۹۹ میلادی تا چنان حدی گسترش یافت که صدام حسین به نیروهای شبه نظامی خویش دستور داد که این فعالیت‌ها را در بغداد قلع و قمع نمایند، اقدامی که به دستگیری بسیاری از این زنان منجر شد.

اما به دنبال اشغال نظامی عراق در مراس سال ۲۰۰۳ میلادی و تنها پس از گذشت چند هفته روسپی گری در عراق آغاز گردید. اینک جنگ عراق، مدت زمانی ۸ برابر جنگ خلیج فارس به دراز کشیده و در این کشور، به پیمانکاران امنیتی خصوصی اتکای زیادی شده است. بدین ترتیب، حوزه اجرای قانون امریکایی ممنوعیت قاچاق زنان که در ژانویه سال ۲۰۰۶ میلادی از سوی پرزیدنت بوش امضا گردید، این قانون شرکت‌های پیمانکار خصوصی را شامل نمی‌شود.

امروزه و در سایه ظهور مجدد روسپی‌گری، این هراس در میان مردم و مسئولان این کشور به وجود آمده است که دامنه آن، در سراسر جامعه عراق گسترش یابد. خانواده‌ها، دختران خود را در خانه نگاه می‌دارند تا نه تنها مورد شکنجه و یا قتل عام قرار نگیرند. بلکه بدین ترتیب دختران خویش را از ربوده شدن توسط عوامل تجارت روسپی‌گری هم محافظت می‌نمایند. البته تعدادی از گروههای مسلح نیز تعداد از خانواده‌ها را مجبور می‌کنند که فرزندان خود را برای بردگی جنسی به فروش برسانند. از سوی دیگر، این جنگ تعداد زیادی از دختران و پسران بی‌پناه و فاقد سرپرست را به وجود آورده که طعمه‌خوبی برای تجارت سکس به شمار می‌ر‌وند. همچنین ما شاهد به وجود آمدن هزاران تن از زنان مهاجر هستیم که خواهان گریز از خطرات جنگ هستند، ولی در نهایت به دلیل مشکلات اقتصادی، در کشور‌هایی نظیر اردن، سوریه، یمن و یا امارات متحده عربی به تن فروشی روی آورده اند. لذا اشغال نظامی عراق توسط نیروهای ما، همه چیز را به سوی نابودی سوق داده است.

اگر زنان خارجی برای روسپی‌گری به عراق آورده شده اند آنان نیز تقریبا از طریق کانال‌های غیر قانونی به این تجارت شیطانی روی آورده‌اند. به عنوان مثال، روزنامه نگار مستقبل دیوید فینری توضیح می‌دهد که چگونه یک شرکت پیمانکار کویتی که مسئول فراهم نمودن کارگران مورد نیاز جهت ساخت سفارت ایالات متحده در شهر بغداد بوده است، از زنان قاچاق شده به عراق در این مجموعه ساختمانی سوء استفاده می‌کند.

در منطقه‌ای که سفارت ایالات متحده نیز در آن واقع گردیده و به منطقه سبز شهرت یافته است، چندین فاحشه خانه افتتاح شده است. (هر چند این اماکن نام‌هایی نظیر آسایشگاه زنان، آرایشگاه و یا رستوران چینی دارند.) البته پس از افشای فعالیت هر یگ از این مراکز فحشا در رسانه‌های عراق، مقامات دولتی به سرت آن را تعطیل می‌کنند. ارتش ایالت متحده ادعا می‌کند که به صورت رسمی اعلام کرده است که ورود نیروهای این کشور به حوزه فعالیت‌های روسپی‌گری ممنوع است؛ اما شرکت‌های پیمانکار خصوصی در وب سایت‌های سکسی، امکان دسترسی همگان به زنان عراقی و خارجی را در شهر بغداد و یا مناطق پیرامونی پایگاه های نظامیان آمریکایی فراهم می‌نمایند.

یکی از پیمانکاران استخدام نیروی انسانی که در منطقه سبز فعالیت می‌کند، در فوریه سال ۲۰۰۷ میلادی اعلام نمود که وی ۴ ماه را صرف برقراری ارتباطات لازم کرده است.

وی می‌افزاید، ما عوامل میانجی عراقی زیادی داشتیم که دختران ملوس و دلربای عراقی را برای ما فراهم می‌کردند. از سوی دیگر، در نامه الکترونیکی یکی از مدیران شرکت‌های پیمانکاری خصوصی اذعان گردیده است که تعداد از زنان چینی، فیلیپینی و اروپایی شرقی، جهت فاحشه گری برای نیروهای امریکایی و غربی به این کشور آورده شده‌اند (سایر گزارش‌ها نیز حاکی از آن است که از زنان چینی جهت روسپی‌گری در افغانستان، قطر و سایر کشورهای اسلامی بهره برده می‌شود چرا که گروهای تبهکار داخلی از جذب زنان محلی به اندازه کافی جهت این اقدامات نانوان هستند.) با گسترش دامنه جنگ در بغداد و سایر مناطق عربی این کشور، خروج نیروهای امریکایی از منطقه سبز با مشکلات و مخاطرات فراوانی رو به روست. لذا پیمانکاران خصوصی متقدند که باید فعالیت‌های سکسی خویش را به مناطق شمالی کردنشین عراق و یا هتل‌ها و بارهای شهر دبی امارات متحده عربی منتقل نمایند، چرا که این مکان‌ها مناسب‌ترین و آزادترین مناطق روسپی‌گری در خلیج فارس به شمار می‌روند. در این میان، هر یک از گروههای روسپی گری بعداد نیز باید برای مخفی شدن در برابر اقدامات گروه‌های شبه مسلح عراقی، هر چه بیشتر زیر زمینی گردند.

همان طور که خانم سارا مندلسون در گزارش جنگ بالکان با عنوان سرباز خانه‌ها و فاحشه خانه‌ها چنین اعلام می‌کنند که پروتکل ها و برنامه‌های دولتی بسیاری در جهت کند نمودن قاچاق انسان از سوی دولت ایالات متحده تدارک دیده شده است، اما بدون پی‌گیری و الزام قانونی، این قوانین راه به جای نخواهند برد. مقامات نظامی عموما چشمان خود را بر روی سوء استفادهای جنسی نظامیان از زنان می‌بندند، چرا که آنان خواهان ارتقای روحیه پرسنل خویش هستند. موثرترین راه جهت مخفی نگاه داشتن این سوء استفاده‌ها، نادیده گرفتن آن است، کاری که به خوبی از سوی مقامات نظامی انجام می‌گردد.

پاسخ به این سوال که چه کسانی در فراسوی قاچاق انسان هستند، همانند درک ماهیت قاچاقچیان مواد مخدر، به سختی ممکن است. لذا یافتن عاملان اصلی پدیده روسپی‌گری زنان عراقی و خارجی نیز به مراتب مشکل‌تر خواهد بود. گروه‌های فعال در این عرصه فعالیت‌های خویش را کاملا مخفی می‌کنند و نظامیان و شرکت‌های پیمانکاری نیز ترجیح می‌دهند که هیچ گونه اطلاعاتی را در این زمینه افشا نکنند.

با وجود همه این مشکلات نمی‌توان از این نکته صرف نظر نمودکه روسپی گری نظامی یک موضوع مهم در حوزه جنبش‌های زنان و جنبش‌های ضد جنگ می‌باشد، دلارهای پرداخت شده اما جهت مالیات، آتش جنگ عراق را شعله ور‌تر می‌کند و اگر حتی یک زن، به دلیل این اشغال نظامی مورد سوء استفاده قرار گیرد ما در برابر این جرم مسئولیم.

البته من در صدد گسترش دامنه مطالعه خویش هستم و از اطلاعات و معلومات پژوهشگران و روزنامه نگاران، کهنه سربازان کارکنان شرکت‌های پیمانکاری مهاجران و تبعیدی‌ها و یا زنانی که در گذشته به حرفه روسپی گری مشغول بوده‌اند بهر خواهم برد. چرا که شاید از این طریق بتوان سایر جنبه‌های ناگفته روسپی گری نظامی در خاورمیانه و همچنین نقش ارتش و پیمانکاران خصوصی ما را در این پدیده روشن نمود.

هدف نهایی من این است که نه تنها انجام این جرایم علیه زنان را کندتر نمایم، بلکه در نهایت نگاه داشتن این حقیقت به بهای پایمال شدن حقوق زنان عراقی و نابودی ارزش درونی و اعتماد به نفس آنان تمام خواهد شد و این مسئولیت ماست که به عنوان شهروندانی آمریکایی، سوء استفاده های نیروهای نظامی خود علیه زنان عراقی را به پایان دادن به این اشغالگری متوقف کنیم.

نویسنده: دبرا مک نات

منبع:ماهنامه سیاحت غرب

منبع:www.Commondreams.org