پیمودن در خود، دشوارتر از پیمودن جاده هاست

کوله پشتی اش را برداشت و راه افتاد. رفت که دنبال خدا بگردد و گفت: «تا کوله ام از خدا پر نشود برنخواهم گشت.» نهالی رنجور و کوچک کنار راه ایستاده بود. مسافر با خنده ای رو به درخت گفت: «چه …

کوله پشتی اش را برداشت و راه افتاد. رفت که دنبال خدا بگردد و گفت: «تا کوله ام از خدا پر نشود برنخواهم گشت.» نهالی رنجور و کوچک کنار راه ایستاده بود. مسافر با خنده ای رو به درخت گفت: «چه تلخ است کنار جاده بودن و نرفتن.» درخت زیر لب گفت: «ولی تلخ تر آن است که بروی و بی رهاورد برگردی. کاش می دانستی آنچه در جست وجوی آنی، همین جاست.» مسافر رفت و گفت: «یک درخت از راه چه می داند، پاهایش در گل است، او هیچ گاه لذت جست وجو را نخواهد یافت.» و نشنید که درخت گفت: «اما من جست وجو را از خود آغاز کرده ام و سفرم را کسی نخواهد دید; جز آنکه باید.» مسافر رفت و کوله اش سنگین بود. هزار سال گذشت، هزار سال پر خم و پیچ، هزار سال بالا و پست. مسافر بازگشت. رنجور و ناامید. خدا را نیافته بود، اما غرورش را گم کرده بود. به ابتدای جاده رسید. جاده ای که روزی از آن آغاز کرده بود. درختی هزار ساله، بالا بلند و سبز کنار جاده بود. زیر سایه اش نشست تا لختی بیاساید. مسافر درخت را به یاد نیاورد. اما درخت او را می شناخت. درخت گفت: سلام مسافر، در کوله ات چه داری، مرا هم میهمان کن. مسافر گفت: «بالا بلند تنومندم، شرمنده ام، کوله ام خالی است و هیچ چیز ندارم.» درخت گفت: «چه خوب، وقتی هیچ چیز نداری، همه چیز داری. اما آن روز که می رفتی، در کوله ات همه چیز داشتی، غرور کمترینش بود، جاده آن را از تو گرفت. حالا در کوله ات جا برای خدا هست.» و قدری از حقیقت را در کوله مسافر ریخت. دست های مسافر از اشراق پر شد و چشم هایش از حیرت درخشید و گفت: «هزار سال رفتم و پیدا نکردم و تو نرفته ای، این همه یافتی»! درخت گفت: «زیرا تو در جاده رفتی و من در خودم. و پیمودن خود، دشوارتر از پیمودن جاده هاست.»