پل های عابر پیاده, سازه تزئینی شهرها

نرمه باد اواسط پائیز از میان برگ های درختان رد می شد و میان صدای خوردوهای در حال گذر شکاف می انداخت در همین اوصاف نگاهم به پسری جوان افتاد که در حال تکاپو و تقلا برای پرش از روی نرده های وسط بلوار بود آنچنان تلاش می کرد که اگر نیم زحمتی به خود می داد و از پل عابرپیاده در ۱۰ قدمی عبور می کرد دیگر نیازی به تمرین پرش از روی مانع نداشت بالاخره توانست از روی میله ها بگذارد از میان خودروهائی که با سرعت زیاد در حال حرکت بودند, عبور کند

نرمه باد اواسط پائیز از میان برگ‌های درختان رد می‌شد و میان صدای خوردوهای در حال گذر شکاف می‌انداخت. در همین اوصاف نگاهم به پسری جوان افتاد که در حال تکاپو و تقلا برای پرش از روی نرده‌های وسط بلوار بود. آنچنان تلاش می‌کرد که اگر نیم‌زحمتی به خود می‌داد و از پل عابرپیاده در ۱۰ قدمی عبور می‌کرد دیگر نیازی به تمرین پرش از روی مانع نداشت. بالاخره توانست از روی میله‌ها بگذارد از میان خودروهائی که با سرعت زیاد در حال حرکت بودند، عبور کند.اما آیا بار دیگر نیز همین‌گونه خواهد بود و بدون هیچ دردسری خواهد توانست از عرض خیابان به این شلوغی بگذارد، بعید می‌دانم!به قول شاعر که می‌گوید: یک‌بار جستی ملخک، دو بار جستی ملخک، بار سوم ...به راستی چه عواملی سبب می‌شوند که آدمی به این راحتی، بسیاری از قوانین یا بهتر بگوئیم قواعد زندگی اجتماعی شهرنشینی را فراموش کند و بی‌هیچ اعتنائی آنها را زیر پا بگذارد.البته عوامل مختلفی در این زمینه دخیل هستند، برای مثال یک فرد میانسال با انواع و اقسام آرتروز کمر، زانو و... چگونه قادر است از پله‌های متعدد پل‌های عابر پیاده بالا برود و دست آخر بدون هیچ ناراحتی به مقصد برسد. هر چند بر روی برخی از پل‌های عابر پیاده پله‌های برقی نصب کرده‌اند، اما آنقدر تعدادشان انگشت‌شمار است که دردی را درمان نمی‌کند. از سوئی مختص به چند میدان و خیابان پررفت و آمد است و بس.برخی دیگر از افراد عبور از پل عابر را نوعی افت کلاس می‌دانند و گمان می‌کنند که با عبور از خیابان به دیگران نشان می‌دهند که چقدر جسور و شجاع هستند. اینان از همان قماشی هستند که با عبور از عرض خیابان نه تنها خودشان و بلکه راننده بخت‌برگشته را نیز به درسرهای بسیاری دچار می‌سازند.و اما از عده‌ای دیگر بگویم که دلایلی همچون ترس از ارتفاع را بهانه خود قرار داده‌اند تا به این ترتیب دیگر هیچ قصوری بر آنها نتوان گرفت. کمی احساس سرگیجه بهتر از آن است که در اثر تصادف برای مدت‌ها در بیمارستان بستری باشید.از چند نفری که در حال عبور از عرض بزرگراه هستند می‌پرسم شما دیگر چرا؟ به حمدلله جوان هستید و پرانرژی. در پاسخ می‌گویند: می‌دانید خیلی عجله‌ داریم و دیرمان شده، می‌گویم یعنی تا این حد مشغله دارید که بالا رفتن از چند پله شما را از کار و زندگی می‌اندازد، ژاپنی‌ها که اینقدر به زمان و کار اهمیت می‌دهند، مطمئن هستم که از روی پل‌های عابر پیاده عبور می‌کنند چه برسد به ما جماعت ایرانی که گذراندن وقت به بطالت برایمان به یک عادت تبدیل شده است.یکی از خاطرات اساتیدمان که مدام به فرنگ سفر کرد بی‌مناسبت با موضوع گزارش امروز نیست، به گفته او در سفری که به کشور فرانسه داشته یک روز که برای پیاده‌روی به همراه نوه پنج، شش ساله‌اش به بیرون از خانه رفته بودند.در هنگام عبور از خیابان این پسربچه دست پدربزرگ خود را به معنای ایستادن می‌فشارد و با نگاهش به او می‌فهماند که چراغ عبور عابر پیاده قرمز است. پدربزرگ که هم شگفت‌زده و متعجب شده از داشتن چنین نوه‌ای به خود می‌بالد، چرا که به روایت خودشان هیچ خودرو یا موتورسیکلتی تا مسافت‌ها نمایان نبوده است. به واقع این نشان از چیست و ما در کجای کار دچار مشکل هستیم. شاید به این دلیل باشد که کودکان امروز و بزرگان فردا از رفتار والدینشان آموزش می‌گیرند. برای مثال هنگامی‌که برای عبور از خیابان به‌طور ناخودآگاه به فرزندمان می‌آموزیم که هیچ توجهی به پل عابر در چند قدمی خود نداشته باشد، دیگر چه انتظاری می‌توان داشت.از دختری که در حال عبور از عرض خیابان است، پرسیدم چرا از پل هوائی که در همین نزدیکی است استفاده نمی‌کنی؟ لبخندی زد و گفت: اگر کمی بیشتر دقت کنید می‌فهمید که این پل هنوز تکمیل نشده الان حدود دو ماه است که چراغ راهنما را از این قسمت برداشته‌اند و هنوز پله‌های پل عابرپیاده را نیز نصب نکرده‌اند. هر روز باید با ترس و لرز از عرض خیابان عبور کنیم. از سوی دیگر رانندگان هم به خط عبور عابر توجهی نمی‌کنند و با سرعت زیاد قصد دارند زودتر به مقصد برسند.از این موارد که بگذریم، بسیاری از پل‌های عابرپیاده در مکان‌های نامناسب احداث شده‌اند و همین عاملی است تا از آنها به درستی استفاده نشود. این در حالی است که هزینه احداث پل یکطرفه ۷۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان و پل‌های دو طرفه ۴۰۰ تا ۷۰۰ میلیون است. از سوئی دیگر مکانیزه کردن این پل‌ها مبلغی بالغ بر ۴۰۰ تا ۷۰۰ میلیون تومان هزینه در بر خواهد داشت.از طرفی دیگر بنابر آمار ۲۷ تا ۳۰ درصد از تصادفات درون شهری که منجر به مرگ عابرپیاده می‌شود به‌دلیل عدم استفاده از پل‌های عابرپیاده است.همچنین بسیاری از این بی‌توجهی‌ها سبب بروز ترافیک در سطح شهر می‌شود. چرا که رانندگان با سرعت زیاد به خیال آنکه عابری از عرض خیابان نمی‌گذرد به راه خود ادامه می‌دهند در حالی‌که با عبور یک عابر مجبورند اقدام به ترمز کنند که این خود سبب بروز تصادف خودروها با هم یا برخورد با عابرپیاده می‌شود.البته این نکته را نباید از نظر دور داشت که تمیزی و زیبائی بسیاری از این پل‌ها از سطح مطلوبی برخوردار نبوده که این موضوع در میزان تردد عابران مؤثر است. همچنین در مکان‌های پرازدحام، پل‌های عابرپیاده به آسایشگاهی برای معتادان و مکانی برای کسب درآمد متکدیان تبدیل شده است. از این‌رو بی‌مناسبت نیست که مسئولان ذیربط اقدام به پاکسازی و زیباسازی این اماکن کنند.به‌نظر می‌رسد برای نهادینه کردن فرهنگ استفاده از پل‌های هوائی باید به تغییر نگرش افراد جامعه پرداخت و این میسر نخواهد شد مگر با آموزش دانش‌‌آموزان در مدارس، پخش فیلم‌های انیمیشن کوتاه و حتی اعمال زور و اجبار!