سی‌دی

لوح فشرده یا سی‌دی یک لوح گرد نوری است که برای انبار کردن داده‌های رقومی (دیجیتالی) بکار می‌رود. لوح فشرده در اصل برای کار با آواهای رقومی شده اختراع شده بود و همچنین به عنوان …

لوح فشرده یا سی‌دی یک لوح گرد نوری است که برای انبار کردن داده‌های رقومی (دیجیتالی) بکار می‌رود. لوح فشرده در اصل برای کار با آواهای رقومی شده اختراع شده بود و همچنین به عنوان ابزار ذخیره و انبارش داده‌ها یا همان لوح فشرده فقط خواندنی (سی‌دی رام CD-ROM) هم استفاده می‌شود. ابزاری که توانایی خواندن سی‌دی رام را دارند امروزه از اجزاء استاندارد رایانه‌های شخصی بشمار میروند. رویهمرفته لوح‌های فشردهٔ آوایی با لوح‌های فشرده فقط-خواندنی تمایز دارند و لوح‌نواز‌هایی (CD players) که برای شنیدن آوا درست شده‌اند نمی‌توانند داده‌هایی که بر روی سی‌دی رام انبار شده را درست بفهمند، گرچه رایانه‌های شخصی معمولاً می‌توانند لوح صوتی را هم بنوازند.

مشخصات بیشتر

اولین نوع از دیسکهای نوری برای ذخیره اطلاعات دیجیتال و رسانه‌ای توسعه یافته برای ذخیره موسیقی دیجیتال، دارای ابعاد استاندار، به قطر ۱۲۰ mm و ضخامت ۱.۲ mm، ساخته شده از پلاستیک پلی‌کربنات با روکش نازکی از آلومینیوم با خلوص بالا (Super Purity Aluminium) با غشاء محافظت کننده‌ای از جنس لاک. سی‌دی‌های استاندارد ۱۲۰ mm دارای ظرفیت برابر ۷۴-minute موسیقی و یا ۶۵۰-MB اطلاعات هستند. این نوع دیسک اولین بار در سال ۱۹۷۰ توسط شرکت فیلیپس به عنوان دیسک نوری برای ذخیره موسیقی معرفی شد. سی‌دی دارای دو استاندارد برای ذخیره اطلاعات به صورت کتابچه قرمز (Red Book) برای سی‌دی صوتی و استاندارد کتابچه زرد (Yellow Book) برای سی‌دی‌رام (CD-ROM) است. اطلاعات درون CD به صورت شیارهای حلزونی شکل و مارپیچ ذخیری می‌شود، برای بازیابی اطلاعات از زیرکانال‌هایی (subchannel‌هایی) که متناظر با بیت‌های هر دیسک است استفاده می‌شود. کانال‌های موجود در سی‌دی عبارت اند از P Q R S T U V W و متناظر با آن BIT ‌های ۷ ۶ ۵ ۴ ۳ ۲ ۱ ۰ قرار دارند که در بازیابی از یک سی‌دی هد R/W را هدایت می‌کند تا به اطلاعات مورد نظر در دیسک دسترسی پیدا کند، علاوه بر آن خط و شیارهای (Track‌های) موجود در سی‌دی صوتی باعث می‌شود برای انتخاب هر شیار موسیقی هد R/W به صورت دستیابی مستقیم و بدون طی کردن کل دیسک به شیار مربوطه دست پیدا کند.