خودت باش، نه کسی که می‌خواهند باشی...

ما آدم‌ها به چهره‌های نقاب‌دار و ماسک‌دار همدیگر عادت کردیم. غالبا این آدمی‌که لبخند میزنه و احساس درونی و واقعیش از ما پنهانه، برامون مطلوب‌تر از اون چهره بدون ماسک و احساس …

ما آدم‌ها به چهره‌های نقاب‌دار و ماسک‌دار همدیگر عادت کردیم. غالبا این آدمی‌که لبخند میزنه و احساس درونی و واقعیش از ما پنهانه، برامون مطلوب‌تر از اون چهره بدون ماسک و احساس واقعیش هست.

خیلی از مواقع ما ترجیح می‌دیم که آدم‌ها بهمون دروغ بگن. اصلا خودمون می‌خوایم خودشون نباشند.

بعد اینجاست که مشکل موردنظر پیش میاد. یکی که این وسط میخواد خودش باشه، از احساس درونیش و اونچه که واقعا هست، برامون میگه، مغضوب ما میشه. بعد طوری رفتار می‌کنیم که آدم‌ها رو مجبور به سانسور حرف‌های واقعی‌شون می‌کنیم. بعد اینجاست که آدم‌ها شروع می‌کنن به پنهان کاری و نمایش دادن چهره‌ای که مطلوب ماست نه اون حقیقیه. چون میدونن ما دوست داریم مورد توجه باشیم، ازمون تعریف بشه، حرف‌های خوب خوب بشنویم، ما واقعا عادت نکردیم که ازمون انتقاد بشه، رفتارهای بدمون با صراحت بهمون گوشزد بشه. اصلا فکر می‌کنیم هرکس اینکارو میکنه، لابد خصومتی با ما داره، یا بهمون حسادت میکنه، تازه اگه نخوایم انتقام بگیریم، دست کمش اینه که اون آدم رو طرد یا کمرنگ می‌کنیم.

چه قبول کنیم، چه قبول نکنیم، هر کدوم از ما دیکتاتورهایی توی وجودمون داریم، منتها درجه‌اش فرق میکنه یا نوع وقایعی که این دیکتاتور وجودمون بیدار میشه و نسبت بهشون واکنش نشون میده!

دارم فکر می‌کنم دنیا چطور میشد اگه هر کدوم از ما و دورو بری‌هامون خودِ خودمون بودیم و چه خوب بود که میدونستیم فلانی تمام واکنشش در همین حدی هست که نشون میده و واقعا پشتش حس دیگه‌ای وجود نداره. یا فلانی چیزهایی که گفته حقیقی بوده و...

اصلا سخته بخوایم بقیه خودشون باشن، چون ما هم خودمون نیستیم و ضمن اینکه پذیرش خود واقعی آدم‌ها، خیلی از مواقع ترسناک و ناراحت‌کننده هم هست.