زندگی بعد از ترک فرزندان بهتر می شود یا بدتر

یکی از نگرانی​های خانواده​ها همیشه این است

بسیاری از خانواده‌ها به زمانی فکر می‌کنند که فرزندانشان خانه آنها را ترک می‌کنند و به سمت زندگی خود می‌روند.

یکی از نگرانی‌های این خانواده‌ها این است که آیا آنها می‌توانند با این شرایط و احساس تنهایی خود کنار بیایند یا خیر.

همچنین همزمان با بازگشایی مدارس و دانشگاه‌ها بسیاری از فرزندان به سمت دانشگاه‌ها و خوابگاه‌های خود در دیگر شهرها روانه می‌شوند که همین عامل نیز سبب می‌شود بعد از مدتی خانواده‌ها نسبت به دوری فرزندان خود احساس دلتنگی کنند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد خانواده‌ها در برابر این موضوع عکس‌العمل‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهند. تعدادی از آنها از فرصت به دست آمده استقبال می‌کنند در حالی که تعداد دیگری دچار افسردگی می‌شوند و حتی ممکن است با طلاق به زندگی مشترک خود خاتمه بدهند.

در تعدادی از خانواده‌ها این موضوع چندان باعث نگرانی نیست و نه تنها پدر و مادرها بعد از رفتن فرزندانشان دلتنگ نمی‌شوند بلکه شادتر زندگی می‌کنند. بر اساس تحقیقی که در کانزاس و در سال ۱۹۶۴ روی ۳۱ زوج انجام شد مشخص شد ۷۹ درصد مردان و ۷۱ درصد زنان در مدت ۶ سال بعد از ترک فرزندانشان از خانه نسبت به ۶ سال قبل از ترک فرزندانشان شادتر هستند.

همچنین تحقیقی که توسط financial services group در زوریخ و روی هزار و ۱۹۰ پدر و مادر انجام شد مشخص شد با وجود این که بسیاری از خانواده‌ها اتاق خواب فرزندان خود را بعد از رفتن آنها دست نخورده باقی می‌گذارند نزدیک به یک سوم خانواده‌ها این اتاق‌ها را به اتاق مطالعه یا سرگرمی تبدیل می‌کنند یا از آن استفاده دیگری می‌برند و در صورتی که فرزند آنها در خانه مستقلی زندگی می‌کرده است اکنون می‌توانند آن را اجاره داده و کمکی به مخارج خود کنند.

تحقیقی که توسط شرکتDatamonitor در کشور انگلستان انجام شده تخمین می‌زند که هم‌اکنون نزدیک به ۵/۸ میلیون سالمند بین ۵۱ تا ۶۴ سال به تنهایی زندگی می‌کنند. این افراد مسن می‌توانند بعد از ترک فرزندانشان از خانه بعد از مدت‌ها اندکی هم به فکر زندگی خود بیفتند و بعد از یک زندگی دشوار اندکی به استراحت بپردازند.

در حالی که وضعیت مالی پدرها و مادرها بعد از گذشتن سالها از شروع زندگی اولیه آنها بهبود پیدا کرده است، زمانی که آخرین فرزند آنها این خانه‌ها را ترک می‌کنند فرصت مناسبی برای این پدرها ومادرهاست تا از زیر بار فشار بیش از حدی که سالهاست بر دوش آنها سنگینی می‌کرده است رهایی پیدا کنند.

بسیاری از این خانواده‌ها بعد از جدا شدن از فرزندانشان به فکر سفر کردن می‌‌افتند یا سعی می‌کنند به دیدار دوستان و آشنایان قدیم و جدید خود بروند.

طی تحقیقاتی که در دهه ۹۰ انجام شد نشان می‌داد زمانی که فرزندان خانه پدرها و مادرهای خود را ترک می‌کنند میزان رضایت آنها از زندگی افزایش پیدا می‌کرد و آنها شادتر زندگی ‌می‌کنند. اما تحقیقات اخیر نشان می‌دهد این شرایط تغییر زیادی کرده است و در چند سال اخیر با ترک فرزندان از خانه روابط بین زن و شوهرها تیره وتارتر می‌شود.

سال گذشته مرکز آمار ملی انگلستان طی مطالعه‌ای متوجه شد میزان طلاق‌ها در بین زوج‌های بالای ۵۰ سال بعد از ترک فرزندان از خانه به میزان ۶۵ درصد افزایش پیدا می‌کند. البته هنوز مدارک مستدلی مبنی بر این که این افزایش میزان طلاق به طور مستقیم تحت تأثیر نبود فرزندان در خانه و روابط بین پدرها و مادرهاست به دست نیامده است، اما کارشناسان معتقدند نبود فرزندان در خانه می‌تواند در بروز این عامل بسیار مؤثر باشد.

خانواده‌های زیادی هستند که تاکنون فقط به خاطر فرزندانشان به زندگی مشترک خود ادامه داده‌اند و تمامی ناکامی‌ها و کاستی‌ها را به خاطر فرزندانشان نادیده گرفته‌اند. این خانواده‌ها بعد از ترک فرزندانشان از خانه دیگر بهانه‌ای برای ماندن در کنار یکدیگر نمی‌بینند و به همین دلیل اقدام به جدایی می‌کنند.

البته زمان ترک آخرین فرزند از خانه در بروز طلاق بسیار مؤثر است. برای مثال تحقیقاتی که روی نزدیک به ۵ هزار زن انجام شد نشان داد زمانی که یک خانواده بعد از بیست سال زندگی مشترک آخرین فرزندشان خانه را ترک می‌کند احتمال بروز طلاق در آنها نسبت به خانواده‌ای که آخرین فرزندشان بعد از ۳۵ سال خانه را ترک می‌کند نزدیک به ۳۰۰ درصد بیشتر است.

یکی از مواردی که خصوصاً در سال‌های اخیر بسیار به چشم می‌خورد بروز سندروم آشیانه خالی (Empty nest syndrome) است. معمولاً پدرها و مادرها و خصوصاً مادرها زمانی که فرزندشان به دلیل ازدواج یا تحصیل خانه را ترک می‌کنند احساس افسردگی، نگرانی و تنهایی می‌کنند.

مخصوصاً زمانی که ارتباط بین والدین و فرزندان بسیار قوی و صمیمی باشد شرایط از این هم وخیم‌تر می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد زمانی که فرزندان بعد از ازدواج یا تحصیل خود به شهرهای دیگر مهاجرت می‌کنند این احساس تأثیر بیشتری روی مادران می‌گذارد و احساس افسردگی در آنها شدت می‌یابد.

همزمان با گسترش شهرنشینی و مدرن‌تر شدن زندگی‌ها این سندروم بسیار شایع شده است و زندگی بسیاری از مادران میانسال و مسن را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد.

گاردین / ۵ سپتامبر