گلایه نکن...

خدا برای انسان غایب است؛ اما در حقیقت آنکه غایب است، خود انسان است... حقیقت در پرده نیست؛ انسان، پرده‌نشین است...
در دعای ابوحمزه عرض می‌کند: خدایا! تو از خلق خود در پرده نیستی، الا …

خدا برای انسان غایب است؛ اما در حقیقت آنکه غایب است، خود انسان است... حقیقت در پرده نیست؛ انسان، پرده‌نشین است...

در دعای ابوحمزه عرض می‌کند: خدایا! تو از خلق خود در پرده نیستی، الا اینکه اعمال خلق (یا آرزوهای خلق) آنها را در پرده فرو برده است. حق در حجاب نیست، حق غایب نیست و به همین سبب قرآن می‌فرماید: «هو الاول و الآخر و الظاهر و الباطن...»

اول و آخر و ظاهر و باطن خداست یعنی چه؟ یعنی تو غایب می‌شوی اما این غیبت را به خدا نسبت می‌دهی... قضاوت انسان نسبت به خدا، به موقعیت او نسبت به حق برمی‌گردد.

وقتی انسان، خلاف حرف خدا می‌کند و تنگناها و تاریکی‌هایی که همه آثار آن تخلف هستند، در زندگی‌اش ظاهر می‌شوند؛ به جای آنکه خودش را محکوم کند، از خدا گله می‌کند که چرا با من چنین کردی؟

او یک سوءرفتار نسبت به خدا دارد و یک حسن ظن نسبت به خود، این دو در هم ضرب می‌شود و نتیجه‌اش می‌شود اعتراض به خدا... وای بر ما و بر نادانی ما...