وسواس كندن مو

بیماری تریكوتیلومانیا كه زمانی بسیار نادر بوده امروز در بعضی آمارگیری ها تا ۴درصد افراد دیده می شود بیماری مزمن و در زنان ۳ برابر مردان شایع تر است شروع بیماری عموماً قبل از ۱۷ سالگی دیده شده است

بیماری (تریكوتیلومانیا) كه زمانی بسیار نادر بوده امروز در بعضی آمارگیری ها تا ۴درصد افراد دیده می شود. بیماری مزمن و در زنان ۳ برابر مردان شایع تر است. شروع بیماری عموماً قبل از ۱۷ سالگی دیده شده است.

۱ - بیمار مكرراً موهای خود را می كند به حدی كه جای موهای كنده شده به وضوح قابل رویت و تشخیص است.

۲ - قبل از كندن مو و زمانی كه بیمار مقاومت می كند بی اندازه عصبی می شود.

۳ - لذت رضایت و آرامش بعد از كندن مو كه اغلب با احساس گناه و ناتوانی همراه می شود.

۴ - تكرار این عمل تأثیر چشمگیری در شرایط اجتماعی و حرفه ای بیمار به وجود می آورد.

۵ - اعتماد به نفس و روابط عاطفی بیمار با همسر و نزدیكان گرفتارمختل می شود.

در تحقیقات دیگر دو گروه متمایز از این بیماری دیده شده، فرم زودرسی كه حدود ۶ سالگی آغاز شده در دختر و پسر یكسان است و با چند ماه رفتار درمانی بهبود می یابد.

دیگر نوع دیررسی كه معمولاً در ۱۳ سالگی شروع می شود، در دختران ۳ برابر پسران است و بطور مزمنی پیشروی كرده و به درمان مقاوم است. در علت شناسی این بیماری فرویدین ها می گویند علت این بیماری در كودكی، دوره های جدایی از والدین و یا از دست دادن زودرس یكی از آنها بوده است. مادران این كودكان اغلب بسیار انتقاد كننده و ناراضی و پدران این بچه ها ضعیف و وابسته هستند.

متخصصان رفتارشناسی این بیماری را مثل جویدن ناخن و مكیدن شست یك عادت می دانند.

نهایتاً از آن جایی كه این بیماری با داروهای ضداضطراب و افسردگی از خانواده سروتونین سازها پاسخ مثبت می دهد ارتباط بیماری با بیماری وسواس منطقی به نظر می رسد.

مشكل اساسی در درمان این بیماری یافتن آن است. چرا كه مبتلایان، این بیماری را محصول اشتباهات خودشان می دانند و از نشان دادن قسمت های آسیب دیده به شدت حفاظت می كنند.با استفاده از وسایلی مانند SPRAY رنگ، كلاه، آرایش یا عینك های بزرگ با شیشه تاریك ابروها یا مژه های كنده شده را پنهان می كنند.

در یك مطالعه گسترده به این نتیجه رسیده اند كه عملكرد این بیماران همه قسمت های بدن را كه مو دارد و در دسترس قرار داشته باشد شامل می شود. بیشترین گروهی كه این افراد را برای درمان معرفی می كنند آرایشگرها هستند.

درمان این بیماری به دلیل تنوع فرم های موجود از نظر زمان، شدت، منطقه مبتلا شده، شرایط سنی، اجتماعی و عاطفی بیماران متنوع و متفاوت است و در گفت وگو با افراد مختلف چه بسا كه پاسخ های متفاوتی دریافت خواهید كرد.

اولین قدم در درمان این بیماران نجات آنها از شرمندگی و احساس گناه و حقارت شدید است. به آنها بفهمانیم كه انسان های بد و گناهكاری نیستند. این بیماری مشكل گروه كثیری از مردم است كه درصد بالایی از آنها قابل درمان اند.

شروع درمان با دارو برای كاهش استرس بیمار و پذیرش بقیه مراحل درمان بسیار كمك كننده است. سپس روان درمانی برای حل مشكلات و آسیب های دوران كودكی ضروری است.

از رفتار درمانی مثل بقیه عادت ها استفاده می شود: تشویق، زمانی كه موفق به مقاومت شده و تنبیه، زمانی كه ناتوانی نشان می دهد، یا همزمان كردن احساسات لذت بخش همراه با نكندن موها و احساس ناگوار همراه با كندن مو.

همچنین ازهیپنوتراپی (خواب مصنوعی) و یا Biofeedback برای آموزش آرامش درمانی می توان كمك گرفت.