تکفیر منتقدان از سوی رئیس جمهور

احمدی نژاد که پیشتر هم عادت داشته است به جای پاسخ های فنی به انتقادات, با فرافکنی, مظلوم نمایی, مصادره به مطلوب کردن فلسفه انتظار و مهدویت و اتهام پراکنی, خود و مجموعه همراهش را با لحنی حماسی, تطهیر و بلکه تقدیس کند, این باز نیز رقبا و منتقدان را این گونه توصیف می کند در یک سو, «سیاستمداران» بوده و خواهند بود که تنها بر مدار سیاست و قدرت و چرتکه اندازیهای عادی و مادی, تحلیل می کنند و تصمیم می گیرند

اظهارات جناب رییس جمهور در وبلاگ شخصی شان، آن هم درست یک روز پس از بیانات رهبر عالی مقام ایران در جمع نمایندگان مجلس هشتم که آنها را به همراهی با دولت و البته نظارت بر آن فرا خواند، حاکی از آن است که آقای احمدی نژاد می خواهد پیام قاطعی به مجلس هشتم بدهد: هر گونه نظارتی که منجر به انتقاد از دولت من شود و مانعی بر سر راه سیاست های آن قرار دهد، انتقاد از امام خمینی(ره)، انتقاد از شیعه خالص منتظر ظهور مهدی موعود و انتقاد از «ابر مردی است که در این میانه به تنهایی اداره کشور را به طریق مطلوب آقا امام زمان(ع) به دوش می کشد»!.

وی در تشریح انتظارش از مجلس هشتم می گوید: این دولت که در پی «توسعه عدالت محور» است با همه قدرت و پشتیبانی ملت و حمایت رهبری و همکاری مجلس به فضل خدا در این یک سال، کلید تحولات بزرگ علمی و حساب شده در این عرصه ها را خواهد زد.

احمدی نژاد اما صرفا به مجلس جدید هشدار نمی دهد بلکه به همه کسانی که به هر شکل در برابر نظرات وی در اداره دولت می ایستند، نهیب اتهام می زند که از حقیقت مداری به دورند و صرفا عده ای سیاس سالوس هستند که اگر هم مذهبی باشند، از مذهب جز لقلقه کلمات ندارند. احمدی نژاد تاکید کرده است: «اینان، همان سیاستمداران و قدرتمدارانی هستند که اگر مذهبی هم باشند، جهان بینی مذهبی ندارند و تنها از ادبیات مذهبی، استفاده می کنند».

وی پیشتر رفته و با طرح توطئه ائتلاف مافیای اقتصادی با سیاستمداران مورد اشاره اش، دایره منتقدان( دشمنان) خود را این گونه مشخص می سازد: « برخی گرانی ها، و نه همه آنها، اتفاقا محصول مدیریت پنهان و ائتلاف مافیائی در بازار با برخی سیاستمداران از همان نوعی که گفتم و کار کسانی است که پس از سه سال، هنوز هم رای مردم را فصل الخطاب ندانسته و به اراده مردم در انتخابات ریاست جمهوری نهم، تسلیم نشده اند و از مردم و دولت، یک جا انتقام می گیرند.»

آیا همه آن هفت نفر و جریان هایی که در انتخابات پیشین ریاست جمهوری رای نیاوردند عده ای مسلمان نما هستند که صرفا در پی کینه جویی و انتقام گیری اند؟! آیا به راه انداختن چنین جدلی منجر به آن نمی شود که منتقدانی که چنین تحقیر شده اند، از مقام منتقد خارج شده و رییس جمهور را متهم به همان چیزی کنند که رییس جمهور آنها را متهم می کند: استفاده صرف از ادبیات مذهبی و عدم درک جهان بینی مذهبی؟

آن ها در این اتهام متقابل می توانند درست به همین نوشته احمدی نژاد استناد کنند که ملهم از ادبیات مذهبی است. آیا آقای احمدی بیم آن ندارند که روحیه انتقاد در کشور با فضایی که ایشان از مخالفت با خود به تصویر می کشند، روحیه ای تکفیری شود؟

احمدی نژاد که پیشتر هم عادت داشته است به جای پاسخ های فنی به انتقادات، با فرافکنی، مظلوم نمایی، مصادره به مطلوب کردن فلسفه انتظار و مهدویت و اتهام پراکنی، خود و مجموعه همراهش را با لحنی حماسی، تطهیر و بلکه تقدیس کند، این باز نیز رقبا و منتقدان را این گونه توصیف می کند: در یک سو، «سیاستمداران» بوده و خواهند بود که تنها بر مدار سیاست و قدرت و چرتکه اندازیهای عادی و مادی، تحلیل می کنند و تصمیم می گیرند.

آنان هیچ وقت و هیچ کجا، دست خدا و مدیریت الهی را نمی بینند و هرگز، حتی هاله ای از نور عنایت خدا را که در عصر خمینی عزیز بر این ملت باریدن گرفت، مشاهده نمی کنند.

اصطلاحا مذهبی اند اما نه اهداف و نه طرز محاسبات سیاسیشان، با اهداف و با طرز محاسبات مادیون عالم، تفاوتی ندارد. منکر تدبیر الهی و دست غیب خدا در عرصه انقلابند و درست مثل ماتریالیست های عالم، حضور خدا و حجت خدا را در تحولات عالم و سیر تاریخ بشر انکار می کنند و ای کاش فقط انکار می کردند، به سخره می گیرند و نیشخند می زنند. »

بدین ترتیب باید گفت احمدی نژاد به عنوان فردی از نسل دوم این انقلاب، در آغازین ماه های دهه چهارم انقلاب با چندین گام به عقب، به جای مدیریت علمی، دست به مدیریت جنگی-جدلی زده و به هیچ عنوان حاضر به کوتاه آمدن در هیچ موردی نیست.

ضعف و خطاهای خود را «احتمالی» می خواند و با برائت جستن از انتساب این موارد محتمل به امام خمینی و حضرت ولیعصر( عج)و با اضافه کردن قید شجاعانه و صادقانه و خلاصه با تاکید بر نیت تحول آفرینی، باز هم ژست مقدس مابانه خود را حفظ می کند و زبونی منتقدانش را فریادمی زند و تلویحا چنین القا می کند که خود به فراست و ذکاوت ذاتی اش این نقایص را دریافته، نه به واسطه فریاد منتقدینی که از نظر وی جزو موانع ساختاری و سیاسی و مافیایی ایجاد تحول در کشور هستند.

ایشان می گویند: «دولت هرگز ضعف ها و خطاهای احتمالی خود را در عرصه سیاست یا اقتصاد به پای امام و والاتر از او حضرت ولیعصر (عج) ننوشته و امروز که با افتخار وکمال قدرت، سال چهارم خود را نیز از مبدا ۱۵ خرداد با نشاطی همچون سال اول و روز اول به قصد تحولات بزرگ در عرصه های مهم مدیریت و اقتصاد کشور آغاز می کند، شجاعانه مسئولیت آن را می پذیرد و صادقانه، بر وجود موانع ساختاری و سیاسی و مافیایی نیز تاکید می کند.»

نویسنده : میکاییل جلالی