برف, آزمونی برای شرایط ویژه

شرایطی که این روزها به دلیل سرما و یخبندان و برف فراوان برای کشور پیش آمده, نه تنها برای دولت بلکه برای کل نظام جمهوری اسلامی, آزمونی بزرگ به شمار می آید آزمون از این جهت که تا چه اندازه توانایی رو در رو شدن با مشکلات خلق الساعه را دارد و آیا اگر این بحران طبیعی ادامه یابد چه اندازه در حل آن پویایی لازم را دارد

شرایطی که این روزها به دلیل سرما و یخبندان و برف فراوان برای کشور پیش آمده، نه تنها برای دولت بلکه برای کل نظام جمهوری اسلامی، آزمونی بزرگ به شمار می آید. آزمون از این جهت که تا چه اندازه توانایی رو در رو شدن با مشکلات خلق الساعه را دارد و آیا اگر این بحران طبیعی ادامه یابد چه اندازه در حل آن پویایی لازم را دارد.

طبیعی است که در هر نقطه از دنیا ممکن است حادثه ای غیرطبیعی یا به اصطلاح غیرمترقبه پدید آید. این حادثه می تواند مربوط به خشم طبیعت باشد، چنان که می تواند مربوط به حادثه ای شبیه جنگ و حمله دشمن باشد.

وقتی چنین حادثه ای پیش آید روشن است که در آن لحظه فرصت فکر کردن نیست. ضرباتی که فرود می آید، موانعی که برای کار و خدمت به مردم پیش می آید و وضعیت روانی که در جامعه ایجاد می شود، همواره مانع از آن است که بتوان در آن لحظه تصمیم جدی و خلق الساعه درست گرفت.

با توجه به این واقعیت، مهم آن است که در این لحظات دولت و نظامی که این دولت متعلق به آن است، بتواند بحران پدید آمده را حل و هضم کرده و در میانه این عرصات به فریاد مردم برسد. در غیر این صورت اندکی نخواهد گذشت که تلفات ناشی از بحران گسترده و گسترده شده و هر لحظه فضا را برای تصمیم گیران تنگ تر خواهد کرد.

همه ما از این الفبا آگاهیم که دولت و نظام باید از پیش از حادثه آمادگی لازم را داشته باشند، اما متاسفانه وقتی به فکر آن می افتیم که زمان لازم برای مقابله با بحران را نداریم. بنابراین در میانه بحران، خودمان بحران زده شده و چنان تصمیمات عجولانه می گیریم که نه تنها سودی به حال مردم ندارد، بلکه سبب ضررهای بیشتر و بیشتر هم می شود.

به نظرم نکته مهم چیز دیگری است. ممکن است امروز حادثه ای طبیعی مانند برف و یخبندان پیش آید و برای مردم قابل توجیه و تحمل باشد، گرچه همین جا هم عدم آمادگی برای پاسخ گویی به مشکلات مردم همچنان توجیه ناپذیر است، اما اشکال وقتی جدی تر خواهد شد که این حادثه، نوعی حادثه نظامی باشد که به هر حال ممکن است پدید آید و همزمان صدها مرکز تولید برق و نفت و گاز و غیره را هدف قرار دهد. بحث از احتمال وقوع این وضعیت به معنای ترساندن مردم نیست، بلکه هشدار دادن به دولت و مسوولان است.

می شود تصور کرد که مسوولی از این قبیل مطالب خوشش نیاید، اما جای شکرش باقی است که نویسنده این سطور سمتی ندارد که از فردا مجبور باشد با نوشته یا فرمان آن مسوول از سمتش کنار برود و احیانا تحقیر شود. مهم آن است که مردم توجه داشته باشند در آن لحظه خطر، عذرخواهی هیچ مسوولی در هیچ رده ای گره از مشکلات آنان نخواهد گشود. در این صورت آیا کشور آمادگی لازم را برای مقابله با بحران دارد؟

تجربه این روزها نشان داد که به رغم دلسوزی مسوولان برای مردم و تلاش شمار فراوانی از نیروهای دولتی (که البته گاه تبلیغاتشان بیش از کارکردنشان است) آمادگی چیزی نیست که یک روزه پدید آید. آمادگی حسی می خواهد که می بایست در نهاد نظام و دولت و مردم وجود داشته باشد. آمادگی وقتی پدید می آید که چرخ مملکت درست بچرخد و این چرخ وقتی درست خواهد چرخید که همه چیز سرجای خودش و به اندازه خودش باشد.

اکنون که به دفعات از صداوسیما یا منابع خبری دیگر خبر قطع برق و گاز منطقه ای را می شنویم می توانیم - و شاید نتوانیم - تصور کنیم که چه بر سر مردمی می آید که با پنج تا بیست و پنج درجه زیر صفر با مشکل فقدان گاز یا برق روبرو می شوند. اما آیا این امر که بسا تا چندین روز دیگر طول بکشد، هشدار لازم را برای مقابله با بحران به ما می دهد؟ بارها این امر را تجربه کرده ایم. بارها دیده ایم که کشوری پر حادثه داریم. اما معمولا با شعار سپری کردیم. هنوز فراموش نکردیم که کمتر از دو ماه پیش رئیس شرکت گاز اعلام کرد: ما امسال قطعی گاز نخواهیم داشت.

اما جالب آن است که در باب سیاست، شعارهایمان همواره جدی و تند است، و گرچه حق با ماست اما اگر خدای ناکرده دشمن از حد تعادل خارج شد و بر اثر تندخویی و بی خردی او بحرانی پدید آمد، آیا با تجربه ای که در این روزها داریم، می توانیم بحران پدید آمده را در حد تامین حداقل نیازهای مردم از برق و بنزین و آب و گاز و نان تامین کنیم؟

فقط امیدواریم.

نویسنده : حجت الاسلام رسول جعفریان

منبع : تابناک