کودکانی با روحیه تهاجمی

کودکانی که روحیه تهاجمی دارند بیشترین حد تنهایی و نارضایتی از اجتماع را نشان می دهند. کودکان به دلایل مختلف طرد می شوند و آموزگاران باید این دلایل را بررسی کنند.
آیا کودکان …

کودکانی که روحیه تهاجمی دارند بیشترین حد تنهایی و نارضایتی از اجتماع را نشان می دهند. کودکان به دلایل مختلف طرد می شوند و آموزگاران باید این دلایل را بررسی کنند.

آیا کودکان رفتاری تهاجمی دارند؟ آیا درهماهنگی با شرایط دچار مشکل هستند؟ آیا به خوبی نمی توانند نیازهای خود را بیان کنند؟

پس از شناختن مشکلات می توان به کودکان در تغییر شرایط کمک کرد.

آموزگار می تواند تأثیرات رفتار کودک را روشن کرده و به او نشان دهد چگونه خود را با شرایط موجود وفق دهد و به بیان احساسات و نیازهایش بپردازد. کودکانی که از حمایت و محبت اطرافیان برخوردارند به ندرت طرد می شوند و با همسالان خود به تعامل مثبت می پـردازند.

کودکانی که مورد بی توجهی قرارمی گیرند احساس تنهایی می کنند هرچند میزان آن نسبت به کودکانی با روحیه پرخاشگر کمتر است.

از آنجا که این کودکان غالباً فاقد مهارت های اجتماعی هستند به سختی با همسالان خود تعامل پیدا می کنند. آنها درضمن فوق العاده کمرو، مضطرب و فاقد اعتماد به نفس هستند و آموزگاران می توانند با دادن توصیه های لازم به کمک این کودکان بشتابند.

کودکانی که دارای مهارت های اجتماعی مناسب هستند ولی علاقه ای به استفاده از آنها ندارند دراثر همکاری با کودکان کم سن و سال تر فرصت خوبی برای این کار خواهند داشت. این تجربه باعث تمرین مهارت ها و تقویت اعتماد به نفس کودکان بزرگتر می شود.کودکانی که قربانی رفتار دیگران می شوند مدرسه را مکان ناامن و تهدیدکننده می دانند و غالباً تمایلی به رفتن به آنجا ندارند. در ضمن آنها احساس تنهایی طولانی مدت می کنند و حتی پس از برطرف شدن مشکل، همچنان از مدرسه گریزان هستند.

رفتار آموزگاران باید مقتدرانه و درعین حال با ملایمت باشد. به عنوان مثال آنها می توانند کودکان را در راه کسب مهارت های زندگی مثل احترام گذاشتن به خود و دیگران، تعامل با سایرین و ابراز احساسات به طریق درست یاری کنند.

گروهی از کودکان با استفاده از کاردستی، طراحی، فعالیت های ورزشی، موسیقی یا کارهای خلاقانه فرصتی برای ابراز احساسات پیدا می کنند. مطالعه کتاب های مناسب نیز می تواند موثر باشد.

کودکانی با قدرت بیان بالا، دوست دارند درمورد ناراحتی های خود حرف بزنند.

ارتباط نزدیک با کودکان اهمیت زیادی دارد و آموزگاران می توانند به طریق مختلف به کودکانی که به علت مشکلات خانوادگی در انزوا به سر می برند کمک کنند.

وقت گذاشتن برای کودکان و گوش دادن به حرفهای آنها اهمیت دارد.

درخواست از والدین برای دعوت کردن از همکلاسی های فرزندشان نیز می تواند موثر باشد.

درضمن آموزگاران می توانند درمورد طریق شادتر کردن محیط مدرسه با والدین مشورت کنند.

زمانی تصور می شد که فقط نوجوانان و بزرگسالان احساس تنهایی می کنند ولی اکنون معلوم شده که کودکان نیز با این مشکل مواجه هستند و اتخاذ تدابیر لازم برای حل این مشکل اهمیت زیادی دارد. آموزگاران باید با آگاهی از احتیاجات و ایجاد رابطه ای سازنده با کودکان به آنها کمک کنند. تنها دراین صورت است که کودکان احساس سعادت و خوشبختی خواهند کرد.

آذر شایان