قهرمانان جزیره , دشمنان دیرینه

حساسیت جدال همشهری های منچستری و لیورپولی یك شوخی بزرگ به نظر می رسد و نبرد سرشار از نفرت جنوبی ها در قالب رقابت ساوتهمپتون و پورتس موث, تا حد یك بازی معمولی دسته اول تنزل می یابد

● چرا بازی لیورپول - منچستریونایتد بزرگترین رقابت فصل انگلستان است؟

هنگامی كه از مبارزه لیورپول و منچستریونایتد صحبت می شود، جذابیت دربی لندن بین آرسنال و تاتنهام رنگ می بازد. حساسیت جدال همشهری های منچستری و لیورپولی یك شوخی بزرگ به نظر می رسد و نبرد سرشار از نفرت جنوبی ها در قالب رقابت ساوتهمپتون و پورتس موث، تا حد یك بازی معمولی دسته اول تنزل می یابد.

حتی مبارزه رودرروی «واتفورد» و «لوتون تاون» (طبق یك نظرسنجی این دربی، خصمانه ترین رقابت همشهری های فوتبال انگلستان محسوب می شود) نمی تواند مانند این رویارویی متفاوت، زبان تماشاگران تلویزیونی را «بند» بیاورد. چرا با وجود اینكه لیورپول و منچستریونایتد حداقل در سالیان اخیر رقیب مستقیم هم نبوده اند، بازهم پیروزی بر یكدیگر را برتری در بزرگترین بازی فصل قلمداد می كنند؟ شاید آنچه می خوانید برای پاسخ این سؤال كافی باشد!

۱) قرابت جغرافیایی

هر ۲ تیم از شمال می آیند؛ یكی از كوكنی و دیگری از اسكوسر. این مناطق به نوعی مهد فوتبال قسمت بالایی نقشه جزیره هستند و از دوران گذشته برای «اول بودن» رقابت شدیدی داشته اند. نزدیكی ۲ تیم سبب شده مسؤولان استعدادیابی آنها گاهی مخفیانه در آكادمی رقیب حضور یابند و با جذب مهره های موردنظر خواسته و ناخواسته بر هیزم آتش دشمنی بیفزایند.

هرچند در طول تاریخ، تنها «بیل چزنال» از جمع شیاطین سرخ به اردوی لك لك ها پیوست و پل اینس مهره طلایی فرگوسن در مقاطعی لباس لیورپول را به تن كرد اما در رده جوانان تقریباً هرساله شاهد جابه جایی مهره های ۲ تیم هستیم. در آكادمی هیچ اتفاقی رخ نمی دهد. ماجرای اصلی چند سال بعد رقم می خورد؛ وقتی باران ناسزاهای طرفداران رقیب، بزرگترین ستاره ها را هم به زمین گرم می كوبد.

۲) دلایل غیرفوتبالی

لیورپول و منچستریونایتد، متعلق به طبق فرودست شهر خود هستند. آنها مانند بارسا در اسپانیا، اینتر در ایتالیا، مارسی در فرانسه و... از طرف دولت مركزی هم حمایت نمی شوند اما یك فلسفه خاص و تا حدودی عجیب و غریب طرفداران ۲ گروه را از هم جدا كرده است.

در كشوری كه بیشتر باشگاه های فوتبال «پروتستان» هستند، منچستریونایتد پایگاه كاتولیك ها نامیده می شود. تصور می كنید این موضوع بر نفرت دولتمردان جزیره نسبت به شیاطین سرخ می افزاید؟ نه! اتفاقاً برعكس. متفاوت بودن آنها باعث محبوبیتشان شده و به این خاطر مردان محبوب میدان «ترافورد»، اقلیت دوست داشتنی باكینگهام هم هستند. لیورپول چطور؟ پرافتخارترین تیم انگلستان هرگز نتوانست راهی برای از بین بردن وجهه منفور خود نزد سیاسی ها بیابد.

هر چقدر منچستریونایتد زیرك بود، لیورپول با تكرار ترجیع بند سرود صددرصد سیاسی باشگاه، روز به روز فاصله خود را با آنهایی كه می توانستند بیرون میدان نیز كمك بزرگی باشند، بیشتر كردند.

شاید جمله «هیچ گاه تنها نخواهی ماند.» (ترجیع بند سرود رسمی لیورپول) تأكیدی

بر عدم حمایت عناصر پرنفوذ فوتبال انگلستان هم باشد. آنجا كه به تامی سیاه، فقیر و زخمی از گلوله «نازی ها»، اشاره می شود تمام تبعیض های البته نامحسوس علیه لیورپول مورد اشاره قرار می گیرد. با گذشت زمان، خشم و كینه لیورپولی ها متوجه منچستریونایتد شد و باقی ماند. داستان خیلی تكراری به نظر می رسد؛ چیزی شبیه نبرد شاهزاده و گدا!

۳) تقدیر

تعجب نكنید. گاهی اوقات، سرنوشت نقش اساسی ایفا كرده است! هر وقت لیورپول در اوج بوده، منچستریونایتد دچار مشكل شده و در روزهای درخشش منچستریونایتد، لیورپول بدترین روزهای خود را سپری كرده است. همین مسأله اسباب انزجار هواداران از تیم مقابل را فراهم آورده تا جایی كه فرگوسن بلافاصله پس از نشستن روی نیمكت ورزشگاه اولدترافورد قول داد ابتدا لیور پول را نابود كند و سپس جام لیگ برتر را به ارمغان بیاورد.

تیم طلایی منچستریونایتد در دهه ۵۰ با سقوط هواپیمای حامل اعضای تیم در فرودگاه مونیخ متلاشی شد. آنها «جان» دادند اما لیورپول جان گرفت. تیم «مت بازبی» بار دیگر از خاكسترها سر برآورد تا دوران خوش لیورپولی ها تمام شود! منچستریونایتد در دهه ۷۰ سقوط به دسته دوم را نیز تجربه كرد و در سوی مقابل لیورپول فتح تمام جام های ممكن را!

ورود فرگوسن به اولدترافورد، تاكنون قسمت پایانی این «قایم باشك بازی» را رقم زده است. طبق معمول، چند سال قبل از اولین قهرمانی تیم او در لیگ برتر لیورپول افت كرد و رسماً پایان امپراتوری ۲ دهه ای مرسی سایدی ها اعلام شد. قرمزهای آنفیلد در ۳ ، ۴ سال گذشته اندكی بهبود یافته اند اما فقط وقتی اجازه فتح جام های بزرگ را یافتند كه منچستریونایتد، سیاه ترین روزهای عصر فرگوسن را می گذراند.

۴) مربیان

«سرمت بازبی» اسطوره اولدترافورد متولد بندر لیورپول و از هواداران قدیمی لك لك ها بود اما به یكباره راهی تیم رقیب شد. او عشق را فراموش كرد و با طعنه های خود زخم بزرگی در قلب بندرنشینان به یادگار گذاشت. حرف های «مت» یك دهه بعد از زبان «بیلی شانكلی» شنیده شد.سرمربی وقت لیورپول در یك جمله تاریخی گفت: «در كشور انگلستان ۲ تیم خوب وجود دارد؛ لیورپول و تیم ذخیره هایش!»سنت تحقیر رقیب توسط باب پیسلی، جانشین «شانكلی» پیگیری شد.

پرافتخارترین مربی تاریخ لیگ اروپا اعتقاد داشت منچستریونایتد وجود خارجی ندارد! مردان اولدترافورد حدود ۲۵ سال چنین كنایه هایی را تحمل كردند تا اینكه فرگوسن، بچه روستایی گلاسكو با اظهار جمله: «لعنتی ها را به قعر چاه می فرستم» یكجا جواب طعنه های مربیان سابق حریف را داد. او به آنچه گفت عمل كرد و این موضوع تب لیورپول را به اوج رساند. تیم فرگوسن، اواخر دهه ۸۰ فقط در آنفیلد پیروز می شد. چه ضرب شست بزرگی!

۵) افتخارات

در یك قرن گذشته هیچ كدام از قهرمانان نتوانستند مانند لیورپول و منچستریونایتد نقش ماندگاری را رقم بزنند. ناتینگهام فارست در روزهای اوج لیورپول ۲ بار به مقام قهرمانی اروپا رسید با این حال موفق نشد تابوی اقتدار آنفیلدی ها را بشكند.بلكبرن و مخصوصاً آرسنال نیز در دوره پرافتخار شیاطین سرخ روزهای خوبی را تجربه كردند اما آنكه امروز در صدر جدول لیگ نشسته، منچستریونایتد نام دارد.

لازم به توضیح نیست كه رقبای امروز بیشترین تعداد جام های موجود درسطح انگلستان را تصاحب كرده اند. به عبارت بهتر آنها روی هم بیش از ۷۰ بار جام لیگ، حذفی، اتحادیه و سوپرجام جزیره را بالای سر برده اند و با اختلاف زیاد در رتبه های اول و دوم جای دارند؛ عنوانی كه شاید همیشگی باشد! افتخارات ۲ تیم به اندازه قدمت برخی از باشگاه های بزرگ جزیره است. فرگوسن راست می گفت! لیورپول و منچستریونایتد تنها رقبای هم هستند و برای طرفداران، پیروزی در این بازی برتری در تمام فصل تلقی می شود.

اگر تیم «فرگی» این فصل جام لیگ برتر را تصاحب كند به ۲ قدمی لك لك ها رسیده و می رودكه عنوان بزرگترین باشگاه فوتبال جزیره را از دشمن خود بگیرد. جنگ، جنگ كسب افتخارات است و در این میدان فقط جا برای ۲ شمشیرزن حرفه ای وجود دارد. با این دید از بزرگترین بازی فصل لذت ببرید!