همه چیز با یک سکوت آغاز شد

بلوغ انقلابی گری و پوست اندازی انقلاب

پیش‎تر و در دهه دوم انقلاب، هنگامی که بوی رفاه و توسعه در جامعه انقلابی پس از جنگ ما پیچید و زمزمه های دفاتر و ماشین های دولتی آن‎چنانی به گوش رسید، صدای اعتراض از گوشه و کنار جامعه ایرانی، بلند شد. این اعتراضات عمدتا از سوی رزمندگان و کسانی بود که در جنگ هشت ساله، جسم و جان خود را بر سر دست گرفته و از کشور دفاع کرده بودند، اما از سوی بسیاری، ضمن تفسیری نادرست، به سکوت فراخوانده شدند. پس باب توجیه باز شد و زمزمه‎هایی که به‎تدریج در گوشه و کنار بیشتر شنیده می شد، با انکار، تردید و توجیه همراه شد تا آن‎چه نباید رخ می داد، به وقوع پیوست: موج اشرافی‎گری به شکل‎گیری طبقه ای از اشرافیت نوظهور منجر شد که دامن پاک انقلاب را آلوده ساخت، نارضایتی عمومی را به وجود آورد و نظام نوپای جمهوری اسلامی را دچار آسیبی درونی کرد که به نقطه ضعفی چالش‎زا بدل شد.

اشرافیت نوظهور که طبقه ای تازه را در جامعه ما تشکیل داد، در حالی‎که آرمان های انقلابی خود را فراموش می کرد، به‎تدریج به طیف شبه روشنفکران غرب‎گرا پیوست و برای حفظ مناسب و جایگاه سیاسی خود، سیرتی منافق‎گونه یافت تا هم سر در توبره داشته باشد و هم در آخور!

و ماحصل این جریان و عصاره آن، تلاش‎هایی بود که در جریان انتخابات سال گذشته شکل گرفت تا به‎زعم برخی، از سر لطف الهی، قبل از مسخ انقلاب چون ماری در آستین پرورده، سر از آستین انقلاب بیرون آورد، بلکه به همت و هوشمندی آن‎هایی که هنوز بر سیرت انقلاب وفادار مانده‎اند، علاج شود.

آن‎چه امروز پس از گذشت ۲۰ سال از آن اعتراض های اولیه دیده شد، دلیلی است بر حقانیت آن اعتراض‎هایی که به سکوت فراخوانده شد؛ آن هم از سوی محافظه‎کارانی که آبروی انقلاب را به قامت افراد و اشخاص گره می زدند و بی‎آبرویی آن ها را بی‎آبرویی انقلاب و نظام جمهوری اسلامی دانسته و مردم انقلابی را به فراموشی خط امام (که انقلاب را وابسته به افراد حتی به خود نمی دانست)، هدایت می کردند.

آن‎چه در آن روزها و از حلقوم رزمندگان و بازمانده های جنگ برآمد، ماحصل اندیشه ای بود که در آن، خط امام را به‎عنوان یک شاخص قرار داده بود و هر فرد و هر عملی را با آن می سنجید نه خط امام را با هر فرد و جریان.

جریانات و اتفاقات خیانت‎بار یک سال گذشته، اگرچه لطمات زیادی به وجهه و جایگاه نظام اسلامی وارد کرده است، اما جامعه انقلابی ما را به این اندیشه و دستور العمل هدایت کرده است که پس از این، شاخص روشن خط امام را نه در ادعا که در عمل بر سر تصمیم‎گیری ها و مواضع خود قرار دهند و تمامی جریان ها و افراد را در هر پست و مقام و جایگاهی با آن بسنجند و برای آن ها به‎خوبی روش شده است که باید امر به معروف و نهی از منکر خود را متوجه افراد و جریان‎هایی کنند که از این خط فاصله گرفته‎اند.

این‎چنین است که باید گفت جریان انقلابی جامعه ایرانی که این روزها شاهد حضور گسترده نیروهای جوان و باانگیزه است، به یک بلوغ سیاسی رسیده که در عین حمایت از سیاست انقلابی رییس‎جمهور، او را مورد نقد قرار می دهد، در مواجهه با هجمه جهانی تبلیغات استکباری و شورش نفاق‎آلود اشرافیت نوظهور دچار تردید و گمراهی نمی شود و فریاد اعتراض خود را بر سر کسانی بلند می کند که اسم و رسم خانوادگی خود را پلکانی برای بالارفتن از نردبان قدرت می سازند.

باید گفت انقلاب اسلامی ایران در طی سال های اخیر در حال پوست‎اندازی است تا غباری که از سر میل به اشرافیت، نفاق و غرب‎زدگی بر صورت آن نشسته، زدوده شود و برای این پوست‎اندازی، سخت به «بلوغ انقلابی‎گری» نیازمند است.

منبع: هفته نامه - پنجره - ۱۳۸۹ - شماره ۴۷ - تاریخ شمسی نشر ۰۰/۰۰/۱۳۸۹