تووالو سرزمین مردمان چشم انتظار باران

تووالو مجموعه ای از ۹ جزیره کوچک در اقیانوس آرام است که در گذشته با نام جزایر آلیس شناخته می شد این کشور در میانه راه جزایر هاوایی و استرالیا قرار دارد و با کریباتی, فیجی و ساموآ همسایه است از نظر مساحت پس از واتیکان, موناکو و ناورو, کوچک ترین کشور جهان است

تاریخ عضویت در سازمان ملل: ۵ سپتامبر ۲۰۰۰

نوع حکومت: دموکراسی پارلمانی و مشروطه سلطنتی

پایتخت (و بزرگ‌ترین شهر): فونافوتی

زبان رسمی: زبان انگلیسی

مساحت: ۲۶کیلومترمربع

جمعیت: ۹۹۲‌/‌۱۱ نفر

تراکم جمعیت: ‌km۲‌/‌۴۴۱

واحد پول: دلار تووالو و دلار استرالیا

تووالو مجموعه‌ای از ۹ جزیره کوچک در اقیانوس آرام است که در گذشته با نام جزایر آلیس شناخته می‌شد. این کشور در میانه راه جزایر هاوایی و استرالیا قرار دارد و با کریباتی، فیجی و ساموآ همسایه است. از نظر مساحت پس از واتیکان، موناکو و ناورو، کوچک‌ترین کشور جهان است.

این کشور در قرن نوزدهم میلادی مستعمره انگلیس شد. گرچه در سال ۱۹۷۸ استقلال خود را به دست آورد، اما رئیس حکومت در آن ملکه انگلیس است. این کشور مسطح هیچ نقطه‌ای با ارتفاع بیش از ۵/۴ متر ندارد. به همین دلیل مساله گرمایش جهانی به معضلی مهم برای سیاستمداران این کشور تبدیل شده است. زندگی در این جزایر گاهی بسیار سخت می‌شود. در آنجا هیچ رودخانه‌ای جریان ندارد، به همین دلیل مردم در طول سال بیش از هر چیز چشم‌انتظار بارش باران هستند.

● سیاست

در کشور پادشاهی تووالو، ملکه انگلیس رئیس حکومت است که یک حکمران در این کشور نمایندگی او را به عهده دارد. در واقع ملکه انگلیس این حکمران را پس از رایزنی و مشورت با نخست‌وزیر تووالو انتخاب می‌کند. نخست‌وزیر رئیس دولت است و معاونش با رای اعضای مجلس و از میان آنها انتخاب می‌شود. مجلس این کشور ۱۵ کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند. در این کشور کوچک دم و دستگاه هیچ حزبی وجود ندارد و مبارزات انتخاباتی بیشتر براساس نسبت‌های فامیلی و معروف بودن افراد است.

تووالو هیچ نیروی نظامی مشخصی ندارد و اساسا برای نیروهای نظامی هزینه‌ای خرج نمی‌کند. نیروهای پلیس این کشور نیز شامل واحد نظارت دریایی است که وظیفه اصلی آن انجام ماموریت‌های جستجو و نجات است.

● اقتصاد

از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۲، تووالو یکی از موفق‌ترین کشورهای حوزه اقیانوس آرام در زمینه اقتصادی بود و میزان رشد تولید ناخالص داخلی آن حدود ۶‌/‌۵ درصد بود. از سال ۲۰۰۲ رشد اقتصادی این کشور رو به نزول گذاشت و تولید ناخالص داخلی حدود ۵‌/‌۱ درصد را تجربه کرد. به دنبال بحران به وجود آمده در سال ۲۰۰۸، سطح تورم این کشور به بالاترین میزان یعنی حدود ۴‌/‌۱۳ درصد رسید. صندوق بین‌المللی پول در گزارش سال ۲۰۱۰ خود اعلام کرد رشد تولید ناخالص داخلی این کشور در همان سال چیزی حدود صفر بوده است.

زندگی ساکنان تووالو‌ از دو راه تامین می‌شود: یکی ماهیگیری و دیگری افرادی از فامیل که سر به دیار غربت گذاشته و برای نزدیکانشان پول می‌فرستند. مغز نارگیل و ماهی مهم‌ترین محصولات صادراتی است که تووالو به کشورهای آلمان (۶۰ درصد)، ایتالیا ۲۰ درصد) و فیجی (۲۰ درصد) صادر می‌کند. غذا، احشام، سوخت‌های فسیلی، ماشین‌آلات و کالاهای تولید شده نیز کالاهایی است که از کشورهایی همچون فیجی، ژاپن، چین، استرالیا و نیوزیلند به این کشور وارد می‌شود. صنعت گردشگری نقش چندانی در اقتصاد این کشور ندارد و طبق آمار، سالانه تنها هزار گردشگر این کشور را به عنوان مقصد سفر خود انتخاب می‌کنند.

● مردم

جمعیت تووالو حدود ۱۲ هزار نفر با میانگین سنی ۲۵ سال است که امید به زندگی در میان زنان ۷۱ و برای مردان ۶۸ سال برآورد می‌شود. زبان تاووالویی زبان رایج و زبان انگلیسی زبان عرف دیپلماتیک آن است. شغل و حرفه هر خانواده این کشور مختصری از پیشینه آبا و اجدادی وی را نیز نشان می‌دهد؛ به‌عنوان مثال اگر پدر یک خانواده ماهیگیر یا معمار باشد، این به این معناست که پدران وی نیز به این حرفه مشغول بوده و پسران نیز جا پای پدرشان می‌گذارند. هر جزیره فروشگاه‌ها و مغازه‌های مخصوص به خود را دارد که معمولا اجناس و کالاهای غالب در آن جزیره در آنها به فروش می‌رسد.

حمل و نقل در این کشور بسیار محدود است. در تووالو تنها ۸ کیلومتر جاده وجود دارد. خیابان‌های فونافوتی (پایتخت تووالو ) تا اواسط سال ۲۰۰۲ آسفالت نبود؛ البته این تنها پایتخت است که خیابان‌هایش روی آسفالت را به خود دیده‌ است. با این اوصاف هیچ جای تعجبی ندارد اگر بگوییم تووالو جزو آن دسته از کشورهایی است که خطوط راه‌آهن در آن وجود خارجی ندارد.

درس خواندن برای بچه‌های این کشور مجانی و بین ۶ تا ۱۵ سال اجباری است. هر جزیره یک مدرسه ابتدایی دارد و بچه‌ها برای رفتن به مقطع راهنمایی باید به جزیره وایتوپو بروند که تنها مدرسه راهنمایی این کشور را دارد. حتما با توجه به همین تنوع مدارس است که طبق آمار سال ۲۰۰۲ مشخص شده میزان بی‌سوادی بزرگسالان در این کشور حدود ۹۸ درصد است. انجام کارهای دشوار برای افراد زیر ۱۵ سال قدغن و کارهای عادی نیز تنها به افراد بالای ۱۴ سال سپرده می‌شود.