درخت من، همزاد من

به پایان سال نزدیک می شویم. به آغاز بهار. آنها که به طبیعت علاقه دارند، در روزهای پایانی اسفند، علاوه بر خانه تکانی، خرید و... یک وظیفه دیگر برای خود قائلند؛ درختکاری.
هر سال با …

به پایان سال نزدیک می شویم. به آغاز بهار. آنها که به طبیعت علاقه دارند، در روزهای پایانی اسفند، علاوه بر خانه تکانی، خرید و... یک وظیفه دیگر برای خود قائلند؛ درختکاری.

هر سال با شروع بهار، طبیعت درختان جدیدی به خود می بیند که توسط علاقه مندانش به او اهدا شده است. قدیم ترها رسم جالبی بود؛ در بهار زندگی هر فرد، یک درخت به زمین اهدا می شد یعنی هر نوزادی که به دنیا می آمد، والدینش به شکرانه قدم نورسیده یک درخت به طبیعت هدیه می کردند تا هم یادمانی باشد از هر انسانی که پا در زمین گذاشت و هم ادای دینی باشد به طبیعت که آنها را در پناه خود حفظ می کند.

هر چند امروز، شهرنشینی کمتر اجازه عمل کردن به این رسم را می دهد اما هنوز هم شهرهایی وجود دارند که شهروندانش به این رسم پایبند هستند. خداوند تمام جان باختگان زلزله بم را رحمت کند. در همین شهر بم به تعداد آدم ها درخت نخل وجود دارد و هر نخل یادمان کودکی است که روزگاری با تولد خود دل خانواده اش را شاد کرده است. معلوم نیست بعد از زلزله، چند نفر از آن کودکان هنوز زنده هستند اما قدرمسلم، اگر هم دیگر در این جهان زندگی نمی کنند، نخل همزادشان برای بازماندگان تداعی حضورشان در بم را زنده می کند. چه خوب بود اگر این رسم همیشه دنبال می شد، اگر هر کس درخت همزادی داشت. در آن صورت، دست کم زمین هفت میلیارد بیشتر درخت داشت و شاید با بسیاری از مشکلات امروز روبه رو نبود.اما حالا هم دیر نشده. مهم نیست که ما همزاد درخت داریم یا نه. هنوز هم می توان برای خود درختی داشت، درختی کاشت.

روزهای آخر سال را برای درختکاری از دست ندهید.

حمید میرزاده