۲۱ خرداد ـ ۱۱ ژوئن ـ رواج سكه زرین « شعله جاویدان» به عنوان پول ملی ایرانیان

اردشیر پاپكان بنیادگذار دودمان ساسانیان در امپراتوری پهناور ایران یازدهم ژوئن (مصادف با ۲۱ خرداد) در سال ۲۲۶ میلادی سكه زرین «شعله جاویدان» را پول ملی (سراسری) ایران اعلام داشت …

اردشیر پاپكان بنیادگذار دودمان ساسانیان در امپراتوری پهناور ایران یازدهم ژوئن (مصادف با ۲۱ خرداد) در سال ۲۲۶ میلادی سكه زرین «شعله جاویدان» را پول ملی (سراسری) ایران اعلام داشت و به جریان گذارد.

وی این سكه را در سال ۲۲۴ در «پارس» به عنوان واحد پول رایج در محل ضرب كرده بود. بر یك روی این سكه كه نمونه های آن در موزه ها موجود است نقش «شعله جاویدان» حك شده است كه در ظرفی روی ستونی قرار داده شده و زبانه می كشد. با این اقدام، اردشیر توجه ویژه خود را به آیین زرتشت كه بر رعایت اخلاقیات و درستی و مهربانی كردن تاكید داشته نشان داد و آن را با سیاست (حكومت) درهم آمیخت كه چهار قرن ادامه داشت.

اردشیر قبلا در همان سال (۲۲۶ میلادی) در محل هرمزگان (نزدیك بهبهان امروز) و در جریان جنگ داخلی ایرانیان با وارد ساختن شكست نهایی بر اردوان پنجم آخرین شاه دودمان اشكانی ایران به عمر حكومت ۴۷۵ ساله اشكانیان پایان داده بود.

اردشیر حكمران پارس (مركب از استان های جنوبی ایران آن زمان از جمله سپاهان و كرمان) و پاسبان آتش مقدس در این منطقه ، حكومت اردوان را به فساد داخلی و ابراز ضعف در برابر رومیان متهم كرده بود و پرچم نجات وطن را بر دوش گرفته بود. اردشیر پس از برانداختن اشكانیان، برخلاف تصور همگان پایتخت را از تیسفون (مدائن- نزدیك بغداد) به استخر (شیراز) و یا شهر مورد علاقه اش كرمان منتقل نكرد. عباسیان هم كه تحت تأثیر فرهنگ و ایده های سیاسی ایرانیان بودند در سال ۷۶۲ میلادی شهر بغداد را پایتخت خلافت اسلامی خود قرار دادند. واژه بغداد (بغ – داد) پارسی است. شهر تیسفون پایتخت اشكانیان و ساسانیان در سال ۶۳۷ میلادی به تصرف اعراب مسلمان افتاد.

تفكر و رفتار اردشیر سبب ظهور ناسیونالیسم ایرانی شد و ایران در پرتو همین ناسیونالیسم ویژه، در دوران حكومت شاپور اول پسر اردشیر با سه بار در هم كوبیدن امپراتوری روم، اسیركردن «والرین» امپراتور این كشور و تحقیر رومیان و خراج گزار كردن آنان، بار دیگر تنها ابرقدرت جهان شد. این ناسیونالیسم پس از ساسانیان نیز چندبار خود نمایی كرده و جلوه ها و محصولات خود را بر جای گذارده است از جمله در زمان زیاریان، بوئیان، فردوسی، و ....