چلیپا پرچم مقدس کلیسا

صلیب از روزگاران کهن و برای نخستین بار با قربانی شدن مسیح به خاطر بخشوده شدن گناهان مردم مظهرمسیحیت گردیده است
صلیب یا چلیپا که در اصل واژه‌ای آرامی است یکی از مقدس‌ترین نمادهای …

صلیب از روزگاران کهن و برای نخستین بار با قربانی شدن مسیح به خاطر بخشوده شدن گناهان مردم مظهرمسیحیت گردیده است

صلیب یا چلیپا که در اصل واژه‌ای آرامی است یکی از مقدس‌ترین نمادهای کیش مسیحیت است، به شکل دو خط متقاطع و معمولا عمود بر هم و نیز وسیله‌ای کمابیش به همین شکل که سابقا برای شکنجه و اعدام مجرمین به کار می‌رفت. صلیب در کشورهای مسیحی زینت‌بخش کلیسا و دیرهاست و کشیشان در تعلیمات خود هنگام نیایش آن را سرچشمه لایزال و نیروی سعادت‌بخش این جهان می‌دانند.

به ادعای ارباب کلیساها، صلیب از روزگاران کهن و برای نخستین بار با قربانی شدن مسیح به خاطر بخشوده شدن گناهان مردم مظهر مسیحیت گردیده است. از سده‌ها پیش، چلیپا (صلیب) «پرچم مقدس» کلیسا بوده و مسیحیان به هنگام غسل تعمید آن را به گردن می‌آویختند.

در حقیقت صلیب پیشینه‌ای بسیار کهن‌تر از مسیحیت دارد و به دوره‌های زندگی انسان مربوط می‌شود. مطالعات باستان‌شناسی این حقیقت را اثبات می‌کند که در جوامع ابتدایی، مردم به چلیپا چون مظهر آتش احترام می‌گذاشتند و علت آن هم این بود که دو چوب را که روی هم می‌گذاشتند و می‌ساییدند و با آن آتش می‌افروختند، شکل صلیب داشت.

تصویر دایره‌ای خورشید، که پایان‌بخش شب و نوید‌دهنده روز بود و همچون آتش روشنی‌بخش با صورت صلیب شبیه بود، انسان ابتدایی که در پرتو تجربه خویش آتش را بازدارنده قهر طبیعت و نگاهدارنده او در برابر جانوران وحشی می‌دید نشان آن را نیز دارای نیروی مافوق طبیعی و معجزه‌آسا تصور می‌کرد و به تدریج نماد صلیب به مظهر جادو و جلوه خدایی مبدل گشت.

انسان ابتدایی برای حفظ جان خود در برابر ارواح خبیثه این نشان را روی ظروف، جامه و تزیینات زندگی خویش نقش می‌کرد. از این رو ظروفی مربوط به دوران مفرغ (۳۰۰۰ سال پ.م) به دست آمده که روی آن نقش صلیب دیده می‌شود.

در کشفیات باستان‌شناسی هم‌چنین از سرزمین بین‌النهرین تصویر «شمشی ادد» شاه آشور (۸۲۴ _ ۸۱۲ پ.م) پیدا شده که بر سینه‌اش چلیپایی مانند صلیبی که مسیحیان آن را مظهر مسیح می‌دانند، آویزان است. قرن‌ها پیش بوداییان در سرزمین هند صلیب را گرامی می‌داشتند.

اما به هر حال عامل عمده‌ای که سبب شهرت صلیب شد مصلوب کردن عیسی مسیح بود.

در قرن دوم میلادی صلیب نماد ایمان مسیحی و در قرن چهارم میلادی به موجب منشور میلان (به موجب این فرمان کنستانتین امپراتور روم دین مسیحیت را در سراسر روم به مشروعیت شناخت) «صلیب واقعی‌ای» که عیسی بر آن مصلوب شده بود عنوان نماد پیروزی مسیحیت را یافت.

ابوریحان بیرونی در آثار الباقیه در این مورد می‌گوید که روز هفتم ایار عید پیدایش صلیب است که در آسمان به ظهور رسید. عده‌ای از مسیحیان گویند که در عهد کنستانتین که مظفر و فاتح لقب دارد در آسمان چیزی مانند صلیب از انار یا نور پیدا شده بود به کنستانتین گفتند که آن را علامت پرچم خود گرداند تا در جنگ‌ها پیروز شود و او نیز چنین کرد و بر سلاطین دیگر غالب شد و به این جهت کیش مسیحیت را پذیرفت و مادر خود «هیلانه» را به بیت‌المقدس برای یافتن چوب صلیب فرستاد، و او سه صلیب آورد که با آزمایشی که کردند، به دلیل این که یکی از آنها مرده‌ای را زنده کرد، صلیب واقعی تشخیص داده شد.

عده‌ای دیگر گویند: چون عیسی را به دار آویختند صلیبی که به شکل دلفین است و اعراب آن را قعود گویند، این شکل جلو محل ‌دار به ظهور رسید که به ویژه قول نخستین رابطه صلیب را با آتش معین می‌کند بعدها صلیب نشان شرکت‌کنندگان در جنگ‌های صلیبی قرن‌های ۱۱، ۱۲ و ۱۳ بود.

صلیب با هاله‌ای از مفاهیم مسیحی آن در ادب فارسی شهرت دارد. فردوسی می‌گوید:

بزد کوس و آورد بیرون صلیب / صلیبی بزرگ و سپاهی مهیب

علاوه بر این صلیب در فرهنگ‌های فارسی به معانی زیر نیز به کار رفته است:

داغی مر اشتران را بر شکل چلیپا و چهار ستاره و صورت یازدهم از صور ۱۹گانه شمالی فلکی که آن را دُلفین نیز نامند و شکلی که از تقاطع خط محور و خط استوا در فلک پدید آمد و آن را صلیب افلاک و صلیب اکبر نیز گویند.

×

‹›