حنجره های صبور

در خیابان کسانی هستند
که به آدم نگرانی تعارف می کنند
اما من
که دغدغه خوشبختی ام نیست
به شادی این خوشبخت های کوچک می خندم
پس می آیم با زنبیل هایی از ترانه و آویشن
ومردانی را سلام …

در خیابان کسانی هستند

که به آدم نگرانی تعارف می کنند

اما من

که دغدغه خوشبختی ام نیست

به شادی این خوشبخت های کوچک می خندم

پس می آیم با زنبیل هایی از ترانه و آویشن

ومردانی را سلام می دهم

که تو را در تنفس خود دارند

و یک لبخند تو را

به هزار بار عافیت محض

ترجیح می دهند

کسانی که از هم می پرسند

«چگونه هنوز هم زنده ایم؟»

نشاط سرودهایم را حفظ می کنم

و ترانه هایم را از زیبایی می آکنم

و با تمام حنجره های صبور

آواز می خوانم

نشاط سرودهایم را حفظ می کنم

میان آفتاب و مردم راه می روم

و ترانه هایم را که از امید سرشارند

در جیبشان می ریزم

در سبدهای خالیشان

در دلشان

و دفتر لبخندهایم را

با مردم کوچه و خیابان

ورق می زنم

با کودکان امسال

مردان سال های دیگر

که منشور تحقق آفتاب را

در سرانگشتان خویش دارند

کودکانی روشن

کودکانی از پشت آفتاب

از صلب سخاوتمند بهار

کودکانی که هر پنجشنبه عصر

در بهشت شهیدان

آینده وطنم را به شور می نشینند

کودکانی که مسیر بهار را تعیین می کنند

نشاط سرودهایم را حفظ می کنم

و ترانه هایم را از آب و آفتاب می آکنم

برای بهاری که هست

برای بهاران در راه

نشاط سرودهایم را حفظ می کنم

و با تمام حنجره های تشنه

فریاد می زنم:

تحقق آفتاب حتمی است

پرندگان می آیند