راز سر به مهر

خبر خوش به گوش پیامبر صلی الله علیه وآله رسید پیامبر صاحب نوه دیگری از دخترش فاطمه علیها السلام شده بود

نسیم كوچه‏های مدینه را عطرآگین كرده بود . انگار بهاری تازه از راه رسید، و پیامی تازه در راه داشت ; پیامی از بهشت . پرندگان در میان شاخ و برگ درختان، نغمه‏های شادی شان را ارزانی رهگذران می‏كردند; نغمه هایی كه حكایت تسبیح خدا می‏كرد . خانه نورای علی (ع) را بوی بهشت و سرزندگی معطر كرده بود . دل مهربان پدر و مادر شادمان بود از این كه خدا هدیه‏ای سبز از هشت‏برای آنان می‏فرستاد ; هدیه‏ای به رنگ سیب سرخ و بوی گل زیبای محمدی . مهربانی و شوق و شادمانی در خانه علی (ع) موج می‏زد و دل اهل بیت‏به شادمانی می‏تپید . فرشته‏های آسمانی میهمانی آن خانه ساده و دل‏انگیز بودند و با بال‏های خود بین زمین و آسمان پل بسته بودند . آنان بوی شادی و لبخند و مهربانی را در آن خانه می‏پراكندند و تبریك و سلام خدا را ارزانی صاحب خانه می‏كردند .

خبر خوش به گوش پیامبر صلی الله علیه وآله رسید . پیامبر صاحب نوه دیگری از دخترش فاطمه علیها السلام شده بود . شوق دیدار نوزادی از دیار نور در دل مهربان پیامبر بود . تا این خبر را شنید خود را به خانه دامادش علی (ع) و دخترش فاطمه علیها السلام رساند . می‏خواست زودتر برادر حسن (ع) را ببیند ; كودكی كه سال‏ها بعد طلایه دار عشق و شجاعت و شهامت می‏شد . كسی كه نامش یاد آور كربلا بود .

پیامبر صلی الله علیه وآله هر چند خوشحال و فرح‏ناك بود، اما اندوهی در دلش داشت . در گوشه‏ای از اتاق نشست و منتظر دیدن كودكش ماند . در این لحظه كه گلی به باغ پیامبر اضافه شده بود، باید با لبخندش دل، همه را شاد می‏كرد . اما انگار چیزی در دل پیامبر بود كه نمی‏گذاشت‏شادمانی‏اش را نشان بدهد . اسما به پیامبر خوش آمد گفت و پس از آن تبریك و شاد باش را ارزانی مولایش كرد . پیامبر صلی الله علیه وآله در حالی كه صدای حزن آلودی داشت، رو به اسما كرد و گفت: «اسما، فرزندم را بیاور!»

اسما به اتاق دیگر رفت و كودك را از آغوش مادر جدا كرد . به آرامی كودك را روی دست هایش گذاشت و نزد پیامبر صلی الله علیه وآله برد; كودكی كه بوی بهشت می‏داد و تازه مهمان دنیا شده بود .

پیامبر كودك را از دست اسما گرفت . به چهره آرام و مهربان كودك نگاه كرد . اسما منتظر بود كه پیامبر با شادمانی، لبخند را میهمان چهره‏اش كند ; اما . . . اینك دست‏های نوازشگر پیامبر صلی الله علیه وآله بود كه به آرامی به سر و صورت كودك را عطرآگین می‏كرد . بوسه‏های پیاپی پدر بزرگ بر گونه‏های گرم و نرم كودك می‏نشست . پیامبر صلی الله علیه وآله برای بار آخر نوه‏اش را بوسید ; اما گریه امانش را برید . اشك از چهره مبارك پیامبر جاری شد و بر محاسنش نشست . در همان حال باز هم كودكش را بوسید .

اسما با دیدن این صحنه دلش گرفت و غم در سینه‏اش جاری شد . با تعجب رو به پیامبر كرد و گفت: «پدر و مادرم فدای شما ای رسول خدا! برای چه گریه می‏كنید؟»

پیامبر صلی الله علیه وآله همان طور كه كودك را در آغوش گرم خود می‏فشرد، به اسما نگاهی كرد و بعد به كودك چشم دوخت .

- برای این فرزند گریه می‏كنم .

اسما شگفت زده شد . مگر این كودك چه عیبی دارد . كودك مثل گل‏های بهاری شاداب و سرزنده است . تولد او دل علی (ع) و فاطمه علیها السلام را به اندازه دنیا شاد كرد . اسما از خودش پرسید: «شاید كم لطفی در حق كودك كرده‏ام . نه، نه من كه هر كاری از دستم بر آمده انجام داده‏ام‏» .

در ذهن خود به دنبال جوابی برای گریه و حزن پیامبر صلی الله علیه وآله بود، یعنی چه اتفاقی افتاده است . او هر چه فكر كرد، نتوانست‏به پاسخ سؤال خود برسد . قدمی جلوتر گذاشت و كودك و پیامبر صلی الله علیه وآله را از زیر نظر گذراند . كودك مثل گل‏های بهاری شاداب بود . با تعجب گفت: «این فرزند تازه به دنیا آمده است . . .» .

دوباره اشك از چشم‏های پیامبر جاری شد . اسما خواست‏حرفش را ادامه بدهد كه پیامبر صلی الله علیه وآله فرمود: «گروهی ستمكار او را خواهند كشت . خدا آنان را از شفاعت من بی نصیب كند!»

خبر دردناكی بود! بغض در گلوی اسماء سنگینی كرد . پیامبر چه رازی را به اسما گفته بود و اسما چه بی تاب شده بود . انگار غم‏های همه عالم در دلش نشست . احساس كرد زانوانش سست‏شده‏اند و دیگر یارای ایستادن ندارد . اما هر طور بود، خود را نگاه داشت . او دیگر به پاسخ سؤالش رسیده بود .

فهیمد كه گریه پیامبر برای چیست . پیامبر صلی الله علیه وآله از روزهای آینده حسین (ع) خبر داشت و می‏دانست كه نامردان چه بر سر فرزند عزیزش خواهند آورد . اسما حسین (ع) را در آغوش گرفت و خواست او را نزد مادرش فاطمه علیها السلام ببرد، وقتی كودك را پیش پیامبر می‏آورد چه سبكبال بود و حالا چقدر شانه هایش احساس سنگینی می‏كرد و در دلش چقدر غم آكنده شده بود . پیامبر صلی الله علیه وآله از جا برخاست و رو به اسما فرمود: «دخترم فاطمه را از این ماجرا آگاه مكن ; زیرا او تازه صاحب این فرزند شده است‏» .

اسما حس عجیبی داشت . پیامبر رازی را به او گفته بود كه باید در دل نگاه می‏داشت . او باید در ظاهر شاد می‏بود، ولی آن غم بزرگ را همچنان در دل داشت . (۱)

پی‏نوشت:

. ر . ك به: قصه كربلا، نوشته حجهٔ الاسلام علی نظر منفرد، ص ۲۹ .

صاحب اثر : علی باباجانی

منبع : دیدار آشنا شماره ۲۸