همه چی آرومه؟!

بی تعارف. سینمای امروز ما حساب و کتاب ندارد. قاعده و قانون هم ندارد.
به سلامتی همه معطل «اسی نیک نژاد»یم که سیر آفاق و انفس اش او را از استودیوهای فیلمسازی هالیوود به سرزمین کهن …

بی تعارف. سینمای امروز ما حساب و کتاب ندارد. قاعده و قانون هم ندارد.

به سلامتی همه معطل «اسی نیک نژاد»یم که سیر آفاق و انفس اش او را از استودیوهای فیلمسازی هالیوود به سرزمین کهن پارس بازگرداند و حاصل ذره بین دست گرفتن و بگرد و بجورش بشود کشف سوژه بترکانی مثل «لاله صدیق» که یهو همه حضرات مان را ذوق زده کند، که یکهو تصمیم بگیریم چند میلیارد پول پای پروژه اش بریزیم، که یکهو نگران قبض (و نه بسط) عملی خزانه بیت المال بشویم که مبادا بودجه سینما در جای خودش صرف نشود و زبان لال عالی، متعالی؛ آن دنیا گریبان مان را نگیرند که چرا حق را به حق دارش نرسانده ایم...! تا... خلاصه، کار سامان بگیرد.

کسی هم وسط میدان نمی آید، کسی هم یقه نمی دراند، اگر هم بدراند، ملالی نیست. همه چیز همه آخرهای همه این ماجرا هم به خیر و خوشی برگزار می شوند؛ پول را هم می دهیم. فیلم را هم می سازیم، فرش قرمزش را هم می اندازیم، اکرانش را هم حمایت می کنیم... درنهایت همه دور هم خوشحالیم.

دیگران که نگران نیستند. ما هم نگران هیچ کجای هیچ قضیه ای نیستیم: مصاحبه نمی کنیم، که نمی کنیم. بازدید پشت صحنه-با اعوان و انصار- نمی رویم، که می رویم. جشنواره برگزار نمی کنیم که می کنیم. به فیلم موردنظر مزبور جایزه نمی دهیم که می دهیم. داد سخن که: «ایها الناس نامبروان های سی جی و چی و چی و... چی را از چین و ماچین و جابلقا و جابلسای جهان دور هم فراز آورده ایم، سرنمی دهیم، که می دهیم. به شانه هم دست «خسته-نباشید» نمی زنیم، که می زنیم. به نخبگان امر پروبال نمی دهیم، که می دهیم. خلاصه ماجراییست...

فقط خدا نکند که روزی سوژه کار فیلمسازی چیزی باشد غیر از اینها و کسی و جایی ریسک کند و فیلمی بسازد که به قول خودش ارزشی باشد و بی نشان از امتیازات فیلم های «خصوصی» و عمومی این روزهایمان و تازه از «برف روی کاج ها» هم اثری نداشته باشد: حمایت نمی کنیم، که هیچ. ببر و بیار کار را ماه ها طول می دهیم، که هیچ. برای کمترین کمک و کوچک ترین حمایت مادی چرتکه دست می گیریم، که هیچ. تازه وقت اکرانش هم که می شود، قصه از سرگرفته می شود... داستان ما این جوری است.

بله...! این جوری هستیم. تا وقتی «لاله» داریم، به «شور شیرین» چه حاجت؟ به «راه بهشت» هم نمی رویم. خیال شما هم راحت. «همه چی آرومه».

امضای ما هم محفوظ است.