«ری را»

« ری را » ... صدا می‏آید امشب
از پشت «کاچ» که بند آب
برق سیاه تابش تصویری از خراب
در چشم می‏کشاند.
گویا کسی است که می‏خواند...

اما صدای آدمی این نیست.
با نظم هوش ربایی من
آوازهای آدمیان را …

« ری را » ... صدا می‏آید امشب

از پشت «کاچ» که بند آب

برق سیاه تابش تصویری از خراب

در چشم می‏کشاند.

گویا کسی است که می‏خواند...

اما صدای آدمی این نیست.

با نظم هوش ربایی من

آوازهای آدمیان را شنیده‏ام

در گردش شبانی سنگین؛

زاندوه‏های من

سنگین‏تر.

و آوازهای آدمیان را یکسر

من دارم از بر

یکشب درون قایق دلتنگ

خواندند آنچنان؛

که من هنوز هیبت دریا را

در خواب

می‏بینم.

ری را ری را...

دارد هوا که بخواند.

درین شب سیا.

او نیست با خودش،

او رفته با صدایش اما

خواندن نمی‏تواند.

نیما یوشیج