بانویی از جنس باران

امروز وفات یکی از چهار بانویی است که از همگی زنان عالم برترند. این روز را به سوگ و ماتم می‌نشینیم به نشانه همدردی با امام زمان و به امید شفاعت آن بانو در روزی که بر قلت اعمال گذشته …

امروز وفات یکی از چهار بانویی است که از همگی زنان عالم برترند. این روز را به سوگ و ماتم می‌نشینیم به نشانه همدردی با امام زمان و به امید شفاعت آن بانو در روزی که بر قلت اعمال گذشته و بر کاسه خالی اعمال و خدای ناکرده اعمال بد خویش حسرت می‌خوریم و در این روز به آن خانم بلندمرتبه متوسل شده و از خدا می‌خواهم هر چه بیشتر بر راستین بودن ایمانم بیفزاید.

آری متوسل می‌شوم به آن بانوی بلند همتی که نه تنها ثروت دنیا او را از خدا غافل نساخت، بلکه عدم وابستگی‌اش به دنیا و همت بلندش در یاری به پیامبر و دین خدا، سبب هر چه محکم‌تر شدن پیوند او با آخرتی زیبا شد.حضرت خدیجه(س) در بحرانی‌ترین زمان اسلام به فریاد دین خدا رسید. در فقر و جنگ و به هنگام نیاز مسلمانان و بالاخص در مدت سه‌سالی که مسلمانان در شعب ابیطالب در نهایت فقر و گرسنگی و تشنگی به سر می‌بردند.

ایشان همچنین در مواقعی که رسول اکرم(ص) به قصد مناجات با خدا به غار حرا می‌رفتند، راه دشوار از پای کوه تا غار را طی می‌کردند تا برای حضرت غذا ببرند.

ایشان همسری فداکار و وفادار و نمونه بودند. ایشان به خاطر تمامی این خدمات بود که مورد آزار و اذیت دشمنان قرار می‌گرفتند. علاوه بر آن دیگر زنان نیز حتی در هنگام زایمان حضرت با ایشان قطع رابطه کرده بودند.

آری خداوند برای هر ثوابی اجری متناسب آن قرار داده است. خدای مهربان برای این بانوی زحمتکش و بلندمرتبه مونسی قرار داده بود.

خود حضرت فاطمه سلام‌الله علیها در جنین با مادر سخن می‌گفت.

در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: روزی پیامبر وارد منزل شد و شنید که خدیجه با فاطمه سخن می‌گوید. پس به او گفت با چه کسی سخن می‌گویی؟ جواب داد با جنینی که در شکم دارم، انس می‌گیرم و سخن می‌گویم.

پیامبر فرمود: الآن جبرئیل به من بشارت داد که او دختر است و او نسل پاک و مبارک است و خداوند نسل مرا از او قرار داده است و بزودی ائمه و پیشوایان امت نیز از او خواهند بود. (۱)

عایشه می‌گوید: «بر هیچ یک از زنان حضرت غیرت نورزیدم مگر خدیجه، زیرا پیامبر از او یاد می‌کرد.» (و اگر گوسفندی ذبح می‌شد، از آن برای دوستان خدیجه(س) می‌فرستاد) (۲)

۱) طلیعه رمضان، محمدرضا خطیبی، حوزه علمیه قم، دفتر تبلیغات اسلامی؛ ۱۳۷۹ ص ۳۳۵

۲) همان، همان، ص ۳۳۶