راهتان را تنها راه برحق ندانید

اگرچه خوش اقبال بوده‌ام که همسرم در راه رشد درونم که در سال‌های اخیر در پیش گرفته‌ام پشتیبانی کامل از خود نشان داده است، شیوه‌هائی که او برای احساس وصل به روح و جان در پیش گرفته …

اگرچه خوش اقبال بوده‌ام که همسرم در راه رشد درونم که در سال‌های اخیر در پیش گرفته‌ام پشتیبانی کامل از خود نشان داده است، شیوه‌هائی که او برای احساس وصل به روح و جان در پیش گرفته کاملاً متفاوت از شیوه‌های من بوده است. خوشبختانه ما توانسته‌ایم دارای رابطه‌ئی باشیم که هر یک تمایلات خود را دنبال کند، به انتخاب‌های دیگری حرمت نهد، و آن‌چه را که می‌آموزد با دیگری سهیم شود.

اما هر اندازه نیز که با راه‌های متفاوت خود احساس آسودگی کنیم، بخشی از وجودم آرزومند است که هر دو در یک مسیر حرکت کنیم. و مسلماً راه خودم.

اخیراً دوره سکوت خود را با هم در نقطه‌ئی از کوهستان که مورد علاقه هردوی ماست گذراندیم. او به آئین و رسوم خود سرگرم بود و من هم به انجام مناسک خودم. پس از چند روز مراقبه و سکوت، دیدیم در کنار یکدیگر نشسته‌ایم. خودم سرگرم مطالعه درباره ۷۸۲;مراقبه ذن۷۸۲; بودم، او نیز سرگرم مطالعه زندگی‌نامه ناپلئون.

سرانجام تصمیم گرفتم این سئوال را که از آغاز درون‌نگری در ذهنم بود از او بپرسم.

رو به او کردم و پرسیدم: ۷۸۲;فکر می‌کنی به دلیل همه این جستجوها، من از نظر تکاملی پیشرفته‌ترم یا تو که اصلاً دنبال این‌جور چیزها نیستی؟۷۸۲;

لحظه‌ئی به فکر فرو رفت و گفت: ۷۸۲;شاید هر دوی ما تکامل یافته‌ایم، ولی آن را به‌شیوه‌های متفاوت بیان و عیان می‌کنیم.۷۸۲;

چاره‌ئی نبود جز این که به‌حکمت نهفته در این پاسخ اذعان کنم. و این مجال برایم پیش آمد تا ببینم که در سطحی ظریف درباره صحت و سقم تمرینات درونم دچار ابهام شده بودم.

وقتی بیشتر درباره‌اش گفتگو کردیم، این واقعیت نیز توجهم را جلب کرد که تکامل یافته بودن ربطی به این حرف‌ها ندارد. هر دوی ما صرفاً به کار خویش سرگرم بودیم. و چه آسان می‌توان به تله این تصور افتاد که جستجوی رشد درون به‌نحوی برتر از فعالیت‌های روزمره دنیاست. حال آن‌که جستجوی درون فقط جستجوی درون است، نه چیزی بیشتر. و هیچ‌گونه برتری نسبت به سایر چیزها ندارد. کشفیات بیرونی نیز به اندازه کشفیات درونی، ضروری و ارزشمندند. مسائل درونی از دیدگاه کسانی که به آن سرگرمند مهم‌تر به‌نظر می‌رسد. زیرا بسیاری از ما در سال‌های اخیر چنان‌وقت خود را در بازار کار صرف کرده‌ایم که فرصتی برای پرورش روح و جانمان نداشته‌ایم. وقتی زندگی‌مان به توازن و تعادل برسد، دیگر میان برون و درون تمایز قائل نمی‌شویم.

این نکته برای خودم درسی ارزشمند است که همواره باید آن را به‌خاطر آورم. به‌‌همین دلیل آن‌را در این‌جا بیان کردم. شاید در نقطه‌ئی از راه لازم باشد که شما نیز آن را به‌خاطر آورید.