ضرورت کارآمدی بیشتر در مبارزه با موادمخدر

در عصر حاضر موادمخدر از بزرگترین و خطرناک ترین مشکلات جامعه بشری است که حتی در قرآن کریم (اعراف- ۱۵۷) و سنت نبوی و فتاوای علما از آن نهی شده است. مشکل موادمخدر از مشکل مشروبات الکلی …

در عصر حاضر موادمخدر از بزرگترین و خطرناک ترین مشکلات جامعه بشری است که حتی در قرآن کریم (اعراف- ۱۵۷) و سنت نبوی و فتاوای علما از آن نهی شده است. مشکل موادمخدر از مشکل مشروبات الکلی بیشتر است. شرب خمر از دیدگاه قرآن کریم به عنوان کار زشت، شرکه بغض، کینه و عداوت را به وجود می آورد و علاوه بر آن اخلاق و ایمان را از انسان دور می کند، از آن نهی شده است. در حدیث نبوی سازنده خمره، ساقی آن، فروشنده و... لعنت شده است، موادمخدر عصر حاضر که تریاک و مشتقات آن است خطرشان بزرگتر از خطر شرب خمر است. پس اگر خمر، دین مردم، عقل و جزئی از مال و سلامت انسان را از بین می برد، موادمخدر کل مال انسان را از بین می برد و همچنین ناموس و شرافت انسان ها را در خطر اضمحلال قرار می دهد و کل بشریت را نابود می کند.

تولید غیرقانونی موادمخدر، قاچاق و سوءاستفاده و مصرف آن که با خشونت و فساد همراه است، سلامت عمومی را تقریبا در همه کشورها به مخاطره افکنده و مشکلات اجتماعی و اقتصادی توأم با بی ثباتی سیاسی ایجاد نموده است. به درستی که در عصر حاضر ریشه های موادمخدر در کارها و فعالیت های جهان ضربات زیادی وارد آورده و آن را تا حد زیادی دگرگون کرده است، تا آنجا که حکومت ها و مسئولین را به خود مشغول نموده است.

کشور جمهوری اسلامی ایران از هر جهت دارای مرزهای زیادی با کشورهای تولیدکننده موادمخدر همچون افغانستان و پاکستان است و به رغم و زغم مسئولان ذی ربط که فعالیت های کلانی در این مهم شده است لیکن شاهد کاهش این بلای خانمانسوز به صورت واقع بینانه نشده ایم. به نظر می رسد مسئولان ذیربط به صورت علمی و فنی با موضوع برخورد نمی کنند و امروزه مجازات های مرتبط با خشونت به عنف جوابگو نمی باشد. می طلبد متصدیان امر با استفاده از فرهیختگان و اشخاص باتجربه و موسسات (NGO) درصدد کاهش تولید و ورود موادمخدر به کشور باشند.

چند سالی است در کشورهای کوچک منطقه معتاد را بیمار نامیدند و ایشان را به دور از هرگونه الصاق اعمال مجرمانه، تحت نظر پزشکان و روانپزشکان مداوا کردند و این هزینه ها را خود کشور برعهده می گرفت. چرا که اعتقاد به حقوق شهروندی و کرامت انسانی، چنین کارهایی را می طلبد و لیکن مع الأسف در کشور بزرگ ایران دو سه سال است که معتاد را بیمار نامیده اند.

درثانی در اکثر موارد مشاهده می شود که مواد مخدری که در منزل اشخاص (قاچاقچیان) کشف می شود به دور از هرگونه شدت و حتمیت مجازات ها و از جمله ضبط منازل و مراکز توزیع از جمله شیره کش خانه ها، مجرمان با طی مجازات ها، مکررا مبادرت به توزیع و ورود موادمخدر به کشور می کنند و چه بسا در صورتی که منازل این اشخاص ضبط شود، بتوان با این منازل و اماکن ضبط شده؛ مراکز بازپروری تهیه و به مداوای معتادان و توسعه فرهنگی در این خصوص فعالیت کرد.

برخورد امنیتی با موضوع می تواند در قاچاقچیان و توزیع کنندگان موادمخدر این دغدغه را وارد کند و ترس و دلهره را در اذهان آنها ایجاد نماید.

ایجاد یک موسسه علمی- فرهنگی در کنار ستاد مبارزه با موادمخدر ضرورت دارد. این موسسه لازم است از اشخاص و متخصصین در امور حقوقی، اجتماعی و روان شناسی و... باشد؛ و آراء این موسسه در قرارهای صادره باید استطلاعی و الزام آور باشد. صرفنظر از اینکه ضرورت دارد قانون مبارزه با موادمخدر توسط کمیسیون های مختص این امر در مجلس شورای اسلامی، مورد بازنگری فنی صورت قرار گیرد.

مسئولان کشور باید درصدد مبارزه با قاچاقچیان در بیرون مرزها باشند و به انحاء مختلف با کشورهای تولیدکننده و کشاورزان موادمخدر تعاملاتی داشته باشند و به عبارتی در پی یافتن دلیل و اصل کار باشند. جایگزینی کشت به شرط خرید محصولات مثلا گندم می تواند یک راهکار باشد.

علیهذا درست است که کشور جمهوری اسلامی ایران، کشور پهناور و بزرگی است و با کشورهای زیادی مرزهای بزرگی دارد و حل معضل مواد مخدر کار ساده ای نیست. اما اشخاص کارآمد می توانند راهکارهای خوبی را در این خصوص ارائه نمایند. مطمئنا این معضل حل شدنی است.

سعید آذرشب