برخی ویژگیهای ظاهری امام زمان (ع)

۱) شبیه پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم):
حضرت مهدی (علیه السلام) سیمایی چون سیمای پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) دارد، در رفتار و گفتار و سیرت نیز شبیه و همانند اوست.( [۴۱] )
امیرالمؤمنین …

۱) شبیه پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم):

حضرت مهدی (علیه السلام) سیمایی چون سیمای پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) دارد، در رفتار و گفتار و سیرت نیز شبیه و همانند اوست.( [۴۱] )

امیرالمؤمنین (علیه السلام) روزی به امام حسین (علیه السلام) نظر افكنده به اصحاب خود فرمودند:

«در آینده خداوند از نسل او مردی را پدید میآورد كه همنام پیامبر شماست و در ویژگیهای ظاهری و سجایای اخلاقی به او شباهت دارد.»

۲) زیبا و خوش صورت:

زیبایی اگر به اعتدال و تناسب اعضای چهره، یا به گیرایی نگاه و نورانیّت صورت و جذّابیّت آن باشد، همگی در وجود نازنین یادگار پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) به ودیعت نهاده شده است.( [۴۲] )

۳) گشاده پیشانی:

پیشانی بلند و گشادهاش بر هیبت و وقار چهره زیبایش میافزاید، و چنان نوری بر چهره و جبین او پیداست كه سیاهی موهای سر و محاسن شریفش را تحت الشعاع قرار میدهد.( [۴۳] )

۴) میانه قامت:

قامتی نه دراز و بیاندازه و نه كوتاه بر زمین چسبیده دارد، بلكه اندامش معتدل و میانه است.( [۴۴] )

۵) دارای دو خال مخصوص:

خالی بر چهره دارد كه برگونه راستش همچون دانه مُشكی میان سفیدی صورتش میدرخشد و خالی دیگر بین دو كتفش متمایل به جانب چپ بدن دارد.( [۴۵] )

در باره شمایل ظاهری امام زمان(علیه السلام) پارهای صفات دیگر از مجموعه روایات وارده در این باب می‌توان بدست آورد:

آن حضرت رنگی سپید، كه آمیختگی مختصری با رنگ سرخ دارد.

از بیداری شبها، چهرهاش به زردی میگراید.

چشمانش سیاه و ابروانش بهم پیوسته است و در وسط بینی او بر آمدگی كمی پیداست.

میان دندانهایش گشاده و گوشت صورتش كم است.

میان دو كتفش عریض است و شكم و ساق او به امیرالمؤمنین(علیه السلام)شباهت دارد.

در وصف او وارد شده:

«المهدیّ طاووس اهل الجنّهٔ. وجهه كالقمر الدّری علیه جلابیب النور».

«حضرت مهدی(علیه السلام) طاووس اهل بهشت است، چهرهاش مانند ماه درخشنده است و گویا جامههایی از نور بر تن دارد.»( [۴۶] )

«اللّهم ارنی الطّلعهٔ الرّشیدهٔ والغرّهٔ الحمیدهٔ واكحل ناظری بنظرهٔ منّی الیه».

«بار خدایا ! آن جمال بارشادت و پیشانی نورانی ستایش شده را، به من بنمایان، و چشمم را به نگاهی به او، سرمه كن».