نگاهی به کارنامه سامان سالور

سامان سالور به طور رسمی سینمای حرفه‌ای را از سال ۱۳۸۲ آغاز کرده است، «ساکنین سرزمین سکوت» که برای نخستین بار در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و این کارگردان جوان را معرفی کرد. …

سامان سالور به طور رسمی سینمای حرفه‌ای را از سال ۱۳۸۲ آغاز کرده است، «ساکنین سرزمین سکوت» که برای نخستین بار در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و این کارگردان جوان را معرفی کرد. او پیشتر به ساخت آثار کوتاه و مستند مشغول بود و فیلم‌هایی همچون «آرامش با دیازپام ده»، «صدای ما را روی موج کوتاه می‌شنوید»، «بازی نهایی»، «دربست اکباتان»، «جایی نزدیک آسمان»، «آخرین فرستاده» و «فرشته‌ها رؤیا را نوازش می‌کنند» را در کارنامه دارد.

«ساکنین سرزمین سکوت» با مشخصه‌ها و عناصر فیلم‌های کوتاه و مستند او ساخته شده بود. استفاده از نابازیگران، روایت ضد قصه، لوکیشن‌های خلوت، استفاده از نگاه مستندوار و... ویژگی اثر اول او بود.

سالور برای این فیلم جایزه هیأت داوران جشنواره فیلم صوفیه را در سال ۲۰۰۵ دریافت کرد.

او متولد ۱۳۵۵ و فارغ‌التحصیل رشته کارگردانی سینما از دانشگاه سوره است.

«چند کیلو خرما برای مراسم تدفین» مؤلفه‌های قبلی سالور را تکرار می‌کرد. با این وجود او توانست در جشنواره‌های خارجی بمبئی – ۲۰۰۷، سه قاره (نانت- ۲۰۰۶)، لوکارنو- ۲۰۰۶، ادینبورگ و اوپن فرانسه جوایزی را به دست آورد که مهمترین آنها جایزه یوزپلنگ طلایی لوکارنو بود.

سالور در فیلم بعدی خود «ترانه تنهایی تهران» به قصه‌گویی نزدیک‌تر شد و در این فیلم از تلفیق چند داستان – که به صورت اپیزودیک روایت می‌شدند- یک داستان کلی خلق کرد. فیلم داستان دو نصاب ماهواره است که یکی مدعی حضور در جنگ است و دیگری مهندس مخابرات که از فرط بیکاری به این شغل روآورده است. در جریان فعالیت این دو اتفاقاتی برایشان می‌افتد که تهران بزرگ را از زاویه دیگری به نمایش می‌گذارد. سالور در این فیلم از ترکیب بازیگران حرفه‌ای و نابازیگران در کنار هم استفاده کرد. این فیلم البته در جشنواره‌های خارجی همچون کن فرانسه هم با استقبال روبه‌رو شد و جایزه جشنواره باتومی گرجستان را به دست آورد.

«سیزده ۵۹» آخرین کار سامان سالور تفاوت‌های ویژه‌ای با آثار قبلی این کارگردان دارد. استفاده از داستان کلاسیک، بهره‌گیری از چهره‌های مطرح بازیگری، داستان پرشخصیت، پرداختن به دوران دفاع‌مقدس و... ازجمله این ویژگی‌هاست.