امام کاظم(علیه‌السلام) و مقابله با منکرات

امام کاظم(علیه‏السلام) افزون بر تلاش‌ها و مقاومت‌هایی که در مقابل جبّاران و حاکمان ستمگر از خود نشان می‏داد، با صبر و بردباری تمام به منکرات و مفاسد اجتماعی در سطح جامعه نیز …

امام کاظم(علیه‏السلام) افزون بر تلاش‌ها و مقاومت‌هایی که در مقابل جبّاران و حاکمان ستمگر از خود نشان می‏داد، با صبر و بردباری تمام به منکرات و مفاسد اجتماعی در سطح جامعه نیز توجه داشت و با شیوه‏هایی مناسب با آنان مقابله می‏کرد. علامه حلّی در کتاب شریف منهاج الکرامهٔ داستانی را نقل کرده است که نشانگر ایستادگی امام کاظم(علیه‏السلام) در برابر مفاسد رائج و ناهنجاری‌های دینی و اخلاقی بوده است:

«آن روز حضرت از کوچه‏های بغداد عبور می‏کرد و صدای موسیقی از منزل یکی از اشراف ساکن آنجا، تمام کوچه را پر کرده بود. در آن حال، یکی از خدمت‏گزاران همان خانه برای کاری به بیرون منزل آمد. امام کاظم(علیه‏السلام) از این وضعیت شدیدا ناراحت بود، آن خادم را صدا کرد و پرسید: آیا صاحب این خانه آزاد است یا بنده؟ او گفت: البته که آزاد است. امام فرمود: «لَوْ کانَ عَبْدا لَخافَ مِنْ مَوْلاهُ؛ (راست می‏گویی) اگر او بنده بود، از مولای خود واهمه داشت.»

خادم به خانه برگشت و صاحب منزل که بُشر بود و در کنار سفره شراب با رفقایش نشسته بود، پرسید: در بیرون منزل با که صحبت می‏کردی؟ و او سخنان امام را بیان کرد.

کلمات حیات‏بخش امام آنچنان در اعماق قلب بُشر تأثیر گذاشت که با پای برهنه بیرون دوید و خود را به امام رسانیده و از محضرش عذر خواسته، و به دست آن حضرت توبه کرد و بعد از آن، به بُشر حافی موسوم شد و به مقامات عالی معنوی نائل گردید.»

برگرفته از منهاج الکرامهٔ، ص۶۵.